«گلیوبلاستوما»، یکی از کشنده‌ترین انواع سرطان است که مغز را درگیر می‌کند. در افرادی که دیر متوجه بیماری خود می‌شوند، راه‌های درمانی زیادی وجود ندارد و امید به زندگی آنها تنها حدود یک سال است. در حال حاضر، محققان MIT نانوذراتی تولید کرده‌اند که امید را در دل بیماران زنده می‌کند.
به گزارش سرویس علم و فناوری جی پلاس؛ محققان MIT این نانوذرات را به گونه‌ای طراحی کرده‌اند از مانع خون مغزی عبور می‌کنند و دو نوع دارو را برای مقابله با تومورها به مغز می‌رسانند.
نانوذرات تولیدشده، لیپوزوم‌ها یا قطرات چربی هستند که یک دارو را به داخل و لایه خارجی مغز می‌رساند. در قسمت داخل، این ذرات مملو از داروهای شیمی‌درمانی موسوم به «تموزولومید» می‌شوند، در حالی که پوسته خارجی آنها دارای ماده‌ای آزمایشی به نام JQ-1 است.
داروی «تموزولومید» به طور گسترده‌ای به DNA سلول‌های سرطانی آسیب وارد می‌کند در حالی که ماده JQ-1 نوعی بازدارنده برومودومین است؛ به این معنا که توانایی تومور را برای ترمیم DNAهای آسیب‌دیده کاهش می‌دهد. محققان برای کمک به عبور نانوذرات از میان موانع خون مغزی، آنها را با پروتئینی به نام «ترنسفرین» پوشانده‌اند که در اتصال لیپوزوم‌ها به سلول‌های سرطانی نقش مؤثری دارد. در نهایت، این بسته کامل با پلیمر «پلی‌اتیلن گلیکول» پوشیده می‌شود که از نانوذرات در برابر حمله سیستم ایمنی محافظت می‌کند.
محققان برای آزمایش این نانوذرات، آنها را در موش‌های مبتلا به تومورهای گلیکوبلاستومای مغزی استفاده کردند و دریافتند که این درمان با موفقیت توانست اندازه تومورهای سرطانی را کوچک کند و مانع از عود آنها شود.
در این آزمایش، ابتدا، لایه‌های خارجی حل شدند و ماده JQ-1 آزاد شد که سیستم‌های ترمیمی سلول‌های سرطانی را از کار می‌اندازد. سپس، یک روز بعد، داروی «تموزولومید» روی تومور سرطانی ترشح می‌شد. محققان دریافتند نانوذراتی که با ترنسفرین پوشیده شده بود، اثرگذاری بیشتری داشت. موش‌هایی که با این روش درمان شدند، دو برابر موش‌هایی که با نانوذرات فاقد پوشش ترنسفرین بود یا تنها «تموزولومید» و ماده JQ-1 در جریان خون آنها تزریق شده بود، عمر کردند.
پوشاندن این داروها با نانوذرات، نه تنها به درمان تومورها کمک نمی‌کند، بلکه عوارض جانبی درمان را تا حد قابل توجهی کاهش می‌دهد. این درمان به اندازه داروی «تموزولومید» در کوچک کردن تومورها تأثیرگذار است و نیز به سلول‌های خونی در بدن آسیب وارد می‌کند و موجب بروز عوارضی چون کبودی، حالت تهوع، ضعف و حالات ناخواسته دیگر می‌شود. موش‌هایی که با نانوذرات تحت درمان قرارگرفتند، عوارض جانبی بسیار کم‌تری را تجربه کردند.
