تیمی 15 نفره از دانشمندان دانشگاه کورنل آمریکا به‌تازگی طرح‌هایی را از یک سری ماهواره کوچک به ناسا ارائه داده که بعد از پرتاب به فضا، به صورت خودکار طوری در کنار هم قرار می‌گیرند و خود را مونتاژ می‌کنند که به یک تلسکوپ 30 متری تبدیل شوند.
به گزارش سرویس علم و فناوری جی پلاس؛ گفته می‌شود اندازه این تلسکوپ فضایی با پیشرفت علم فضایی افزایش یافته است. قطر آینه تلکسوپ هابل 2/4 متر و جیمز وب 5/6 متر است. این تلسکوپ‌ها و ابزارها برای گسترش دانش و درک ما از گیتی بسیار موثرند، اما موضوع اینجاست که معمولا نصب آنها مستلزم هزینه‌های سنگین است و راه‌اندازی آنها نیز معمولا خیلی طول می‌کشد.
ایمیتری ساورانسکی، دستیار پروفسور مهندسی مکانیک و هوا - فضای دانشگاه کورنل، می‌گوید: این تلسکوپ قبلا به منظور راه‌اندازی، ساده‌سازی شده‌اند تا قطعات کوچک در کنار هم قرار بگیرند و تلسکوپ فضایی غول‌پیکری را درست کنند. این قطعات سیستم‌های مدولار یک متری شش ضلعی هستند که روی هر یک از آینه‌های قابل تنظیم قرار می‌گیرند. ایده اصلی این طرح آن است که ماژول‌ها به محض اینکه در فضا قرار گرفتند، به عنوان گیرنده عمل کنند.
در واقع 1000 قطعه ماژول شش ضلعی ابتدا تا می‌شوند و سپس به همدیگر می‌چسبند تا بتوانند پایه آینه بزرگ تلسکوپ را روی خود جا دهند. هنگامی که این قطعات در مدار زمین قرار می‌گیرند، بادبان‌های خورشیدی را به کار می‌اندازند و از بادهای خورشیدی استفاده می‌کنند تا آنها را به نقطه دوم لاگرانژی (l2) خورشید- زمین برسند.
نقاط لاگرانژی پنج نقطه میان دو جسم بزرگ هستند که در آن نیروی جاذبه دو جسم همدیگر را خنثی می‌کند. غالبا ماهواره‌های رصدی (تلسکوپ‌های فضایی) در نقاط لاگرانژی میان زمین و خورشید قرار می‌گیرند. این نقاط در فاصله 1/6 میلیون کیلومتری از زمین قرار دارند و در نقطه L1 دو ماهواره سوهو و جنسیس قرار دارند (ماهواره جنسیس بعد از پایان ماموریت به زمین سقوط کرد) و قرار است این تلسکوپ فضایی در نقطه دوم قرار گیرد. در واقع در این نقطه از فضا، نیروی گرانشی زمین و خورشید یکدیگر را خنثی می‌کنند.
نقاط لاگرانژی
هنگامی که قطعات به این نقطه در فضا می‌رسند، ماژول‌ها برای تشکیل آینه‌های اولیه و ثانویه به یکدیگر متصل می‌شوند و بادبان‌های آنها به عنوان سپر گرمایی برای حفاظت از تلسکوپ بازسازی می‌شوند.
