انسان‌های تغییر ژن‌یافته برای استعمار مریخ!

به گزارش سرویس علم و فناوری جی‌پلاس؛ اگر قرار باشد روزی گروهی از مردم در سیاره مریخ زندگی کنند باید از نظر ژنتیکی به گونه‌ای تغییر یابند که بتوانند در مقابل تشعشعات فضایی مقاومت داشته باشند. بنابراین محققان هنوز به دنبال راهکاری برای حل این مشکل هستند.  

ایلان ماسک رویای ایجاد میلیون‌ها شهر انسانی را در سطح سیاره مریخ در سر می‌پروراند. اما در ابتدا برای این کار به انسان‌هایی با ویژگی‌های ژنتیکی تغییر یافته دارد که بتوانند تشعشعات مریخی را تاب بیاورند.

دانشمندان از مقاومت تشعشعاتی در انسان‌ها و حیوانات اطلاعات کمی دارند و باید بررسی شود که به عنوان مثال، بیماران مبتلا به سرطان تا چه اندازه اشعه را هنگام درمان می‌توانند تحمل کنند. اما این مساله زمانی برای اعزام بشر به فضا به مقوله‌ای حیاتی برای جان او تبدیل خواهد شد.

کره زمین از طریق میدان‌های مغناطیسی اطراف در مقابل اشعه‌های مضر متساعد شده از خورشید محافظت می‌شود اما فضانوردان که این سیاره را ترک می‌کنند در معرض حجم بالایی از این ذرات خطرناک قرار می‌گیرند.

یکی از محققان دانشگاه کلمبیا مطالعات گسترده‌ای را پیرامون تأثیر قرار گرفتن در معرض اشعه‌ها انجام داده است. البته غیرممکن به نظر نمی‌رسد که در آینده، انسان‌ها بتوانند تغییرات ژنتیکی پیدا کنند که قادر به تحمل فضای سخت فضایی باشند و تشعشعات را تاب بیاورند. در این میان، فاکتورهای جدید هم وجود دارند که دانشمندان قادرند با اصلاحات ژنتیکی، این تغییرات را ایجاد کنند.

اصلاح ژنتیکی می‌تواند با روش‌های محافظتی فیزیکی، الکتریکی و دارویی نوع جدیدی دفاع ذاتی و بیولوژیکی را در مأموریت‌های درازمدت برای فضانوردان به ارمغان بیاورد.

اصلاح ژنتیکی در اورگانیسم‌هایی چون گیاهان و باکتری‌ها انجام گرفته و به دنبال آن توانسته‌اند محیط‌های غیربومی را راحت‌تر تحمل کنند. در نتیجه چنین روشی ممکن است روی انسان‌ها هم تأثیر مثبت داشته باشد و آنها را به بشری مقاوم در برابر شرایط سخت محیطی و آب و هوایی فضایی تبدیل کند. به این شیوه، عادات بدنی در آنها اصلاح شده و منابع غذایی و دارویی پایدار در انسان‌ها ایجاد می‌شود.

البته اصلاح ژنتیکی در انسان هنوز مراحل ابتدایی خود را سپری می‌کند و تا رسیدن به بلوغ راه درازی در پیش دارد و مؤثر یا غیرمؤثر بودن آن به گذر زمان و آزمایش‌های پیاپی نیاز دارد.

محققان راه‌های متعددی را برای محافظت انسان‌ها در برابر تشعشعات ارائه داده‌اند. یکی از این راه‌ها، «ملانین» در انسان‌هاست که اثر تشعشع ماوراءبنفش ساطع شده از خورشید را کاهش می‌دهد اما گاهی نمی‌توان با تولید ساده ملانین در پوست با برخی اشعه‌های فضایی مقابله کرد. اشعه‌های کیهانی بسیار قوی‌تر از اشعه ماوراءبنفش هستند بنابراین، ژن‌های تولید ملانین کمک کمی می‌کنند و باید راهی برای آن اندیشید.  

راهکار دیگر، نگاه کردن در چشم‌هاست. عدسی‌ چشم یکی از حساس‌ترین قسمت‌های بدن انسان در مواجهه با اشعه است. فضانوردانی که در معرض حجم خطرناکی از اشعه‌های فضایی قرار می‌گیرند یا بازماندگان از انفجار بمب‌های اتمی و سوانحی چون چرنوبیل، بیش از سایر افراد ممکن است به آب مروارید تابشی مبتلا شوند که بر اثر آسیب وارده به DNA بروز می‌کند.

در انسان‌های مقاوم در برابر تشعشعات که قرار است به مریخ اعزام  شوند، باید ویژگی‌های جدید ایجاد کرد که بتوانند در زمان جدایی از زمین، فضای جدید را تحمل کنند.

در فضا به دلیل کمبود جاذبه، استخوان‌ها تراکم کمتری خواهند داشت بنابراین، قدبلندتر می‌شوند و به طور کلی باید نسبت به خاک و جو آنجا سازش پیدا کنند.