تشخیص زودهنگام پارکینسون و آلزایمر با یک آزمایش خون جدید

ایسنا نوشت؛ به نقل از نوروساینس نیوز، درمان بیماران در مراحل اولیه می‌تواند بیماری آنها را کند یا حتی متوقف کند اما در حال حاضر هیچ راهی برای تشخیص اختلالات مغزی در مراحل پیش از ظهور اولین علائم بالینی وجود ندارد.

ضایعات مغزی خاص ناشی از آلزایمر تاکنون تنها با روش‌هایی مانند تحلیل بیوپسی‌های مغزی قابل شناسایی بوده‌اند که فقط پس از مرگ قابل دریافت هستند. پژوهشگران «موسسه ویس»(Wyss Institute) در «دانشگاه هاروارد»(Harvard University) و «بیمارستان بیرمنگام و زنان»(BWH) برای غلبه بر این مشکل، مفهوم جدیدی را به نام «بیوپسی مایع» دنبال کرده‌اند که شامل استخراج آسان خون یا سایر مایعات بدن با استفاده از روش‌های غیرتهاجمی و تحلیل آنها برای بررسی مولکول‌های نشات‌گرفته از مغز و سایر بافت‌های جامد است.

یک هدف امیدوارکننده در مایعات بدن، «وزیکول‌های خارج سلولی» هستند. این کیسه‌های کوچک متصل به غشا توسط مغز و سایر سلول‌ها به مایعات اطراف خود راه می‌یابند. این کیسه‌ها حاوی انواع گوناگونی از مولکول‌ها هستند که می‌توانند منحصر به انواع سلول‌های تولیدکننده خود مانند سلول‌های مغز باشند. بنابراین، می‌توانند نشانگرهای زیستی محافظت‌شده را برای آغاز اولیه پارکینسون و سایر بیماری‌های مغزی حمل کنند.

با وجود این، کارشناسان وزیکول‌های خارج سلولی به ‌رغم پیشرفت‌های اخیر نتوانسته‌اند به این پرسش پاسخ دهند که آیا مولکول‌های نشانگر زیستی خاصی که در وزیکول‌های خارج سلولی بررسی کرده‌اند، درون وزیکول‌ها قرار دارند یا به سطح آنها متصل هستند.

این چالش باعث شده است که دانشمندان نتوانند درباره مولکول‌های موجود در وزیکول‌های خارج سلولی به‌دست‌آمده از همه انواع بافت نتیجه‌گیری کنند. این گروه پژوهشی به سرپرستی دکتر «دیوید والت»(David Walt)، مشکل را با افزودن یک مرحله مهم به یک پروتکل فوق حساس معتبر حل کرده‌اند.

با هضم آنزیمی همه پروتئین‌های متصل به سطح از یک جمعیت خالص وزیکول‌های خارج سلولی، پژوهشگران توانستند به طور ویژه محموله‌های محافظت‌شده را در وزیکول‌ها وارد کنند و در عین حال، آلودگی‌های نامشخص را از بین ببرند.

پژوهشگران با استفاده از پروتکل بهبود یافته خود برای اندازه‌گیری نشانگر زیستی «⍺-synuclein» در خون، برای اولین بار توانستند بخش کوچکی را از پروتئین موجود در وزیکول‌های خارج سلولی در مقابل میزان آزاد آن در کل پلاسمای خون به طور دقیق تعیین کنند.

این پژوهش در مجله «PNAS» به چاپ رسید.