ناسا در «ماموریت تصویربرداری و طیف سنجی اشعه ایکس»، یک دستگاه تصویربرداری را مورد استفاده قرار می‌دهد که حسگر تصویر آن ۳۶ پیکسل است.
به گزارش جماران، ناسا قصد دارد ادامه اکتشافات فضایی را با رویه متفاوتی انجام دهد.
به نقل از تک کرانچ، «تلسکوپ فضایی جیمز وب» با عکس‌های ۱۲۲ مگاپیکسلی خود که عمدتا در فاصله ۱.۵ میلیون کیلومتری از زمین گرفته می‌شوند، پیشرفت‌هایی را در ستاره‌شناسی ایجاد می‌کند. عکس‌های جیمز وب چشمگیر هستند. با وجود این، ناسا اکنون رویکرد متفاوتی را در پیش گرفته است و قصد دارد علم فضایی پیشگامانه را با ۳۶ پیکسل انجام دهد. این یک اشتباه تایپی نیست؛ ناسا می‌خواهد با ۳۶ پیکسل کار کند، نه ۳۶ مگاپیکسل.
«ماموریت تصویربرداری و طیف سنجی اشعه ایکس»(XRISM)، همکاری بین ناسا و «آژانس اکتشافات هوافضای ژاپن»(JAXA) است. ماهواره این ماموریت، سپتامبر گذشته به مدار زمین پرتاب شد و از آن زمان تاکنون در حال جست‌وجوی کیهان بوده است تا به برخی از پیچیده‌ترین پرسش‌های علم پاسخ دهد. دستگاه تصویربرداری ماموریت که «ریسالو»(Resolve) نام دارد، دارای حسگر تصویر ۳۶ پیکسلی است.
«برایان ویلیامز»(Brian Williams) دانشمند پروژه XRISM در «مرکز پروازهای فضایی گادرد» ناسا گفت: ریسالو چیزی بیش از یک دوربین است. آشکارساز این دستگاه، دمای هر پرتو ایکس را که به آن برخورد می‌کند، اندازه می‌گیرد. ما ریسالو را طیف‌سنج میکروکالری‌متر می‌نامیم زیرا هر یک از ۳۶ پیکسل آن، مقادیر بسیار کمی را از گرمای ارسالی توسط هر پرتو ایکس دریافتی اندازه‌گیری می‌کنند و به ما امکان می‌دهند تا اثر شیمیایی عناصر تشکیل‌دهنده منابع را با جزئیات بی‌سابقه ببینیم.
ریسالو که به آرایه‌ای از پیکسل‌های خارق‌العاده مجهز است، می‌تواند پرتوهای ایکس نرم را تشخیص دهد که دارای انرژی تقریبا ۵۰۰۰ برابر بیشتر از طول موج‌های نور مرئی هستند. تمرکز اصلی این دستگاه بر کاوش در داغ‌ترین مناطق کیهانی، بزرگ‌ترین ساختارها و پرجرم‌ترین اجرام آسمانی مانند سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم است. به رغم تعداد محدود پیکسل‌ها، هر پیکسل در ریسالو قابل توجه است و می‌تواند یک طیف غنی را از داده‌های بصری تولید کند که محدوده انرژی بین ۴۰۰ تا ۱۲ هزار الکترون ولت را در بر می‌گیرد.
ناسا می‌گوید، این دستگاه می‌تواند حرکت عناصر را درک کند و یک چشم‌انداز سه‌بعدی را ارائه دهد. گازی که به سمت ما حرکت می‌کند، انرژی را کمی بالاتر از حد معمول انتشار می‌دهد. این در حالی است که گاز در حال دور شدن، انرژی را کمی کمتر ساطع می‌کند.
این قابلیت، روزنه‌های جدیدی را برای اکتشافات علمی باز می‌کند. به عنوان مثال، دانشمندان را قادر می‌سازد تا جریان گاز داغ را در خوشه‌های کهکشانی درک کنند و حرکت عناصر گوناگون را در بقایای انفجارهای ابرنواختر به دقت مورد بررسی قرار دهند.
