یک گزارش جدید رنگ واقعی سیارات منظومه شمسی را از طریق لنز فضاپیما‌های رباتیک آشکار کرده است.
جی پلاس؛ بر اساس گزارشی که وب‌سایت «planetary» منتشر کرد، فضاپیما‌های روباتیک با انتشار تصاویری از اعماق فضا، درک ما را از رنگ سیاره‌های منظومه شمسی تغییر داده اند.
طبق این گزارش، دقت دوربین‌های فضایی تنظیم شده با طول موج‌های خاص، تصاویر خیره کننده‌ای را ارائه می‌دهد که ما را بر آن می‌دارد تا تصورات خود از عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون را بازنگری و رنگ واقعی سیارات منظومه شمسی را شناسایی کنیم.
برخلاف چشم انسان که می‌تواند نور بین ۳۸۰ تا ۷۰۰ نانومتر را درک کند، دوربین‌های فضایی اغلب از فیلتر‌هایی برای ثبت تصاویر در بخش‌های باریک این طیف استفاده می‌کنند. نتیجه، موزاییکی از داده‌ها است که وقتی با هم ترکیب می‌شوند، تصاویری را تولید می‌کنند که تقریبی از رنگ‌های واقعی هستند، اما کپی دقیقی از آنچه چشم انسان می‌بیند نیستند.
هایدی همل، معاون علمی در انجمن تحقیقات نجوم، می‌گوید: بیشتر دوربین‌های موجود در فضاپیما و تلسکوپ‌های فضایی ما تصاویر رنگی نمی‌گیرند. آن‌ها تصاویر سیاه و سفید تنظیم شده با طول موج‌های خاص نور را می‌گیرند.
رنگ‌های منحصر به فرد
بر اساس این تصاویر، عطارد به عنوان نزدیک‌ترین سیاره به خورشید، ظاهری خاکستری و کمی قهوه‌ای رنگ دارد و از طریق لنز فضاپیمای مسنجر ناسا، تصاویر متشکل از طول موج‌های فراتر از طیف مرئی، پالت رنگی ظریفی را نشان می‌دهند که تصورات ما از رنگ سیاره‌ها تغییر می‌دهد. به عنوان مثال، تعامل بین نور و سایه در سطح سیاره، منظره‌ای را نشان می‌دهد که فراتر از طیف بصری ما گسترش می‌یابد.
در مورد سیاره زهره، که توسط ابر‌های متراکم پوشیده شده است، به عنوان یک بوم سفید روشن با سایه‌های زرد و بژ به نظر می‌رسد.
کاوشگر ژاپنی آکاتسوکی، مجهز به دوربین فرابنفش، در فضا کاوش می‌کند تا زهره را با رنگ طبیعی خود به تصویر بکشد، در حالی که اجزای جو را که با چشم غیر مسلح دیده نمی‌شود، آشکار می‌کند.
مریخ که اغلب «سیاره سرخ» نامیده می‌شود، با ظاهر دائما در حال تغییر خود، طبقه‌بندی را به چالش می‌کشد. تصویر تلسکوپ فضایی هابل که دارای فیلتر‌های طول موج قرمز و سبز است، نمایی از سطح متنوع مریخ را ارائه می‌دهد که از نارنجی و قهوه‌ای تا قرمز متغیر است..
سیاره مشتری که با ابر‌ها و گردباد‌ها تزئین شده است، مجموعه‌ای روشن از رنگ‌ها را به نمایش می‌گذارد، به گونه‌ای که تلسکوپ فضایی هابل ناسا این سیاره را در طول موج‌های قرمز، سبز و آبی می‌گیرد و همچنین تصویری خیره کننده از جو آن ارائه می‌دهد.
تصویر وویجر یک نمای دقیقی از رنگ‌های واقعی مشتری ارائه می‌دهد و بر پیچیدگی ذاتی پالت جو سیاره غول پیکر گازی تاکید می‌کند.
در مورد سیاره زحل، با سیستم حلقه‌ای متمایز خود، گروهی از نوار‌های ابری زرد کم‌رنگ و بژ و انواع سایه‌های زرد و قهوه‌ای پاستلی را نمایش می‌دهد.
تصویر هابل با استفاده از فیلتر‌های قرمز، سبز و آبی، بر الگو‌های ابر شفاف و حلقه‌های تقریبا سفید سیاره تأکید دارد. در مقابل، جهان‌نمای رنگ طبیعی کاسینی چشم‌انداز متفاوتی را ارائه می‌کند، زحل را با رنگ‌های زرد بیشتر و ویژگی‌های ابری کمتر برجسته نشان می‌دهد که تأثیر مشخصات دوربین و تکنیک‌های پردازش تصویر را برجسته می‌کند.
اورانوس، سیاره غول‌پیکر و کج‌شده، وقتی از لنز وویجر ۲ مشاهده می‌شود، رنگ آبی کم‌رنگی را نشان می‌دهد.
همان طور که اورانوس مدار ۸۴ ساله خود را به دور خورشید کامل می‌کند، مناطق مختلفی از آن ظاهر می‌شود که تغییرات رنگ آن را آشکار می‌کند.
در مورد نپتون دوردست، با پس‌زمینه آبی کم‌رنگ و رنگ‌های سبز، اگرچه تصویر قدیمی وویجر ۲ از آن متمایز بود، اما نمای آبی اشباع‌تری را ارائه داد که هنوز در درک جهانی وجود دارد.
با پیشرفت مطالعات مدرن، رنگ‌های واقعی آن ظاهر می‌شوند، اما نور ضعیف خورشید در لبه منظومه شمسی و فاصله زیاد از نپتون، به تفاوت‌های ظریف در ظاهر آن کمک می‌کند که یادآور چالش‌های پیش روی دانشمندان در ثبت دقیق رنگ‌ها از اجرام آسمانی دور دست است.
