مطالعات اخیر نشان داده است که اشک زنان در ترکیب خود حاوی ماده ای است که هنگام استنشاق، پرخاشگری مردان را کاهش می دهد.طبق این مطالعه، استنشاق اشک های عاطفی زنان در آزمایش های عینی پرخاشگری مردان را تا بیش از 40 درصد کاهش داد و تغییرات مشابهی را در مغز تحریک کرد.
نوام سوبل، استاد علوم اعصاب در مؤسسه علوم وایزمن، گفت: کاهش پرخاشگری برای ما چشمگیر بود و به نظر واقعی می رسد... همه چیز در مورد گریه در واقع پرخاشگری را کاهش می دهد.
چارلز داروین طبیعتشناس درباره علت گریه، گیج شده بود و در کتاب خود با عنوان «بیان احساسات در انسان و حیوانات» در سال 1872 اعلام کرد که گریه کردن «به اندازه ترشح اشک از یک ضربه بیرون چشم بیمعنا است». اما پس از گذشت 150 سال از آن زمان، محققان نقشهای مختلفی را برای اشک پیشنهاد کردهاند، از علائم ضعف و ناتوانی گرفته تا حذف باکتریها از چشم.
تحقیقات قبلی در آزمایشگاه سوبل نشان داد که استنشاق اشک زنان باعث کاهش تستوسترون در مردان میشود، اما مشخص نبود که آیا این روی رفتار تأثیر میگذارد یا خیر. در مورد حیوانات، تصویر واضح تر است: برای مثال موش ها برای محافظت از خود در برابر متجاوزان، خود را با اشک می پوشانند.
در جدیدترین مطالعه، دکتر شانی آگرون و دیگران در آزمایشگاه سوبل، اشک هایی را که هنگام تماشای فیلم های غمگین بر روی صورت زنان می ریخت، جمع آوری کردند. محققان به طور مشخص اهداکنندگان اشک را اعلام نکردند، اما تقریباً همه کسانی که درخواست کردند زن بودند و شش نفر از آنها برای تولید اشک انتخاب شدند.
این آزمایشها شامل 31 مرد هم بود که محلول نمکی یا اشک زنان را استنشاق کردند. مردان در یک بازی رایانهای که در روانشناسی برای تحریک رفتار پرخاشگرانه با کسر ناعادلانه امتیاز بازیکنان استفاده میشد، شرکت کردند.
دانشمندان در مجله Plos Biology نوشتند که رفتار پرخاشگرانه، به شکل تلافی، زمانی که مردان اشک زنان را استنشاق کردند در مقایسه با محلول نمکی، 43.7 درصد کمتر بود!
آزمایشهای بیشتر در یک اسکنر مغز نشان داد افرادی که اشک را استشمام میکنند، ارتباط عملکردی بیشتری بین مناطق مرتبط با بو و پرخاشگری، دارند. در حالی که فعالیت در شبکههای مغزی برای پرخاشگری کمتر بود.
سوبل گفت: "به نظر می رسد این ماده شیمیایی واکنش مغز به پرخاشگری را تنظیم می کند."
یکی از معماهایی که دانشمندان با آن روبرو شده اند این است که اگرچه جوندگان یک سیستم حسی دارند که می تواند چنین موادی را تشخیص دهد، اما هیچ راه شناخته شده ای برای انسان در انجام این کار وجود ندارد.
در آزمایشهای آزمایشگاهی، محققان تیم دانشگاه دوک دریافتند که چهار نوع گیرنده روی نورونهای حساس به بو توسط اشکهای انسان فعال میشوند که نشان میدهد آنها ممکن است به عنوان یک مهاجم به این ماده پاسخ دهند.
سوبل اذعان می کند که بعید است مواد شیمیایی موجود در اشک تأثیر قابل توجهی بر تعاملات اجتماعی بزرگسالان داشته باشد، اما او حدس می زند که ترکیب اشک ممکن است برای محافظت از کودکان آسیب پذیر تکامل یافته باشد.
آزمایشگاه سوبل امیدوار است که ماده فعال موجود در اشک را شناسایی کند، که دری را برای تولید این ماده و شاید استفاده از آن برای کاهش تمایلات تهاجمی یا به تعبیری داروی ضد پرخاشگری، باز کند.