اخترشناسان در اوایل ماه جاری موفق شدند قدیمی‌ترین منظومه خورشیدی که تا به امروز توسط بشر مشاهده شده را کشف کنند.
جی پلاس، کیهان مملو از ساختار‌های بزرگ محلی است که از کهکشان‌ها تشکیل شده‌اند که هرکدام از این کهکشان‌ها تعداد بی‌شماری منظومه‌های خورشیدی در اشکال مختلف را در خود جای داده‌اند. ساده‌ترین شکل این منظومه‌ها این طور است که یک ستاره در مرکز خود دارند که تعدادی سیاره گرد آن می چرخند.این منظومه در کهکشان راه شیری در فاصله نود سال نوری از زمین قرار دارد.
ستاره مرکز این منظومه یک «کوتوله سفید» است که بیش از ده میلیارد سال عمر دارد. این ستاره مرده زمانی که هنوز زنده بود، مثل خورشید بود و سیاراتی گرد آن می چرخیدند. اکنون تکه‌هایی از سیارات مرده معروف به «خُرده‌سیاره» آن را احاطه کرده‌اند.
علاوه بر کهن بودن این منظومه خورشیدی، نکته‌ای که شگفتی دانشمندان را درباره آن برانگیخته، ترکیباتی است که خُرده‌سیارات این منظومه را تشکیل داده است. دو عنصر اصلی تشکیل‌دهنده اجرام این منظومه لیتیوم و پتاسیم هستند، که در هیچ یک از سیارات منظومه شمسی ما مشابهی ندارند.
نکته‌ای که این امر را پیچیده‌تر می‌کند این است که دانشمندان اخیرا یک منظومه خورشیدی دیگر در همان نزدیکی با یک کوتوله سفید مشابه در مرکز آن یافته‌اند، که علی‌رغم بسیار کهن بودن، عناصر تشکیل‌دهنده اجرام آن به عناصر منظومه خود ما بسیار شبیه‌تر است، که نشان می‌دهد دلیل تفاوت صرفا قدمت نیست.
دانشمندان می‌گویند این تفاوت‌ها نشان می‌دهد که حتی در آن فاصله دور از زمین هم می‌تواند منظومه‌ها و جهان‌هایی مشابه جهان ما وجود داشته باشد. بررسی این تفاوت‌ها به ما کمک می‌کند تا چگونگی تشکیل سیستم‌های ستاره‌ای را بهتر درک کنیم، و حتی از آن مهمتر، می‌تواند ما را در مسیر دقیق‌تری برای پیدا کردن حیات بیگانه قرار دهد.
