پرواز فضایی طولانی مدت موجب تغییر در فضاهای پر از مایع در امتداد سیاهرگ ها و شریان های مغز می شود.
جی پلاس، به نقل از ساینس دیلی، «خوان پیانتینو»، سرپرست تیم تحقیق از دانشکده پزشکی اورگن آمریکا، گفت: «این یافته‌ها پیامدهای مهمی دارند زیرا ما به اکتشافات فضایی ادامه می‌دهیم.»
مهر نوشت؛ این تحقیق شامل تصویربرداری از مغز ۱۵ فضانورد قبل و بعد از سفرهای طولانی مدت در ایستگاه فضایی بین‌المللی بود.
محققان از تصویربرداری MRI برای اندازه گیری فضای اطراف عروق خونی در مغز فضانوردان قبل از پرتاب و دوباره بلافاصله پس از بازگشت استفاده کردند. آنها همچنین یک، ۳ و ۶ ماه پس از بازگشت مجدداً MRI گرفتند. تصاویر فضانوردان با تصاویر گرفته شده از همان فضای اطراف عروقی در مغز ۱۶ فرد بر روی زمین مقایسه شد.
آنها با مقایسه تصاویر قبل و بعد، متوجه افزایش فضاهای اطراف عروق خونی در مغز فضانوردانی شدند که اولین بار بود به فضا رفته بودند، اما تفاوتی بین فضانوردانی که قبلاً در ایستگاه فضایی در مدار زمین خدمت می‌کردند، وجود نداشت.
پیانتینو گفت: «فضانوردان با تجربه ممکن است به نوعی هموستاز رسیده باشند.»
در همه موارد، علیرغم تفاوت‌های اندازه گیری شده در فضاهای اطراف عروقی مغز فضانوردان، دانشمندان هیچ مشکلی در تعادل یا خاطرات بصری که ممکن است نشان دهنده نقص عصبی در بین فضانوردان باشد، پیدا نکردند.
فیزیولوژی انسان بر این واقعیت استوار است که زندگی طی میلیون‌ها سال در حالی که به کشش گرانشی زمین وابسته است، تکامل یافته است. بدون محدودیت توسط نیروهای گرانش، جریان طبیعی مایع مغزی نخاعی در مغز در فضا تغییر می‌کند.
این فضاهای جدایی ناپذیر یک سیستم طبیعی پاکسازی مغز هستند که در طول خواب اتفاق می‌افتد. این شبکه گسترده مغز که به عنوان سیستم گلیمفاتیک شناخته می‌شود، پروتئین‌های متابولیکی را پاک می‌کند. دانشمندان می‌گویند که به نظر می‌رسد این سیستم در هنگام خواب عمیق عملکرد مطلوبی دارد.
فضاهای پیرامون عروق خونی در مغز سخت افزار زیرین سیستم گلیمفاتیک هستند. بزرگ شدن این فضاها در پیری اتفاق می‌افتد و همچنین با ایجاد زوال عقل همراه است.
به گفته پیانتینو، این مطالعه می‌تواند برای کمک به تشخیص و درمان اختلالات مرتبط با زمین که شامل مایع مغزی نخاعی مانند هیدروسفالی است، ارزشمند باشد.
