یکی از فناوری‌هایی که امروزه و در آینده کاربرد فراوانی دارد، تکنولوژی حسگرهاست.
جی پلاس، به نقل از «silicon republic»، یکی از فناوری‌هایی که امروزه کاربرد فراوانی در علوم مختلف دارد، فناوری «حسگرها» و یا همان «سنسورها» است.
سنسورها در سال‌های اخیر در مرکز بسیاری از پیشرفت‌های مرتبط با فناوری قرار گرفته اند و این مسئله، نشانگر سرمایه گذاری رو به رشد در این حوزه به شمار می‌رود.
در سال ۲۰۱۸، «دانشگاه کوئینز بلفاست» در ایرلند شمالی اقدام به راه اندازی شرکت «Causeway Sensors» با جمع آوری و تخصیص ۱.۲ میلیون پوند برای فناوری «نانو تکنولوژی» خود به منظور فعال ساختن تشخیص عوامل بیماری زا دست زد. در سال ۲۰۲۰، «مؤسسه فنی کورک» (Cork Institute of Technology) که اکنون بخشی از «دانشگاه فنی مونستر» به شمار می‌رود، به منظور سرپرستی یک پروژه ۳.۸ میلیون یورویی از اتحادیه اروپا به منظور ساخت «حسگر‌های کوچک» برای پهپاد‌ها انتخاب شد تا این پهپاد‌ها بتوانند به رصد محیط بپردازند.
در اوایل سال ۲۰۲۱ نیز استارتاپ فرانسوی «Grapheal» که در زمینه حسگر‌های پوشیدنی مبتنی بر «گرافین» تخصص دارد، بودجه‌ای معادل ۱.۹ میلیون پوند را برای فعالیت‌های خود دریافت کرد.
همانطور که بیان شد، پیشرفت در حوزه حسگرها در بخش‌های مختلف حوزه صنعت – از کشاورزی گرفته تا حفظ و نگهداری خطوط لوله – قابل مشاهده است. اما یکی از کاربرد‌های اصلی آن در حوزه «تجهیزات پزشکی» و «مراقبت‌های بهداشتی» است.
دکتر «Aoife Morrin» مدیر مرکز ملی تحقیقات در زمینه حسگر (NCSR) و دانشیار دانشکده علوم شیمی در دانشگاه شهر دوبلین (DCU) در ایرلند است. «مرکز ملی تحقیقات در زمینه حسگر» اکنون در حال کار بر روی بسیاری از جنبه‌های «طراحی پلتفرم سنسور» بوسیله آزمایشگاه‌های شیمی، زیست شناسی، فیزیک و مهندسی استن که تمامی آن‌ها در حال همکاری با یکدیگر هستند.
این مرکز دارای گروه‌های تحقیقاتی است که بر روی موضوعات مختلفی از جمله فناوری انتقال بی سیم برای حسگر‌های قابل کاشت می‌توان اشاره کرد. گروهی که خود دکتر مورین بر روی آن متمرکز شده، گروهی است که در زمینه «حسگر‌های پوشیدنی برای تشخیص سلامت» فعالیت دارد.
بر این اساس، با استفاده از حسگر‌های پوشیدنی (که در اشکال مختلفی به مانند مچ بند و یا دست بند می‌تواند استفاده شود) افراد می‌توانند پیوسته وضعیت سلامت خود را بررسی کنند و همین امر، مدیریت شخصی و فردی «بیماری‌های مزمن» را از سوی خود فرد بیمار امکان پذیر می‌سازد.
دکتر مورین در این زمینه می‌گوید: به طور مثال بجای آنکه فرد ماهی یکبار برای گرفتن آزمایش خون به کلینیک مراجعه کند، ما می‌توانیم همان آزمایش‌ها را در خانه به شکل روزانه و یا حتی ساعتی با استفاده از یک حسگر پوشیدنی که می‌تواند تغییرات بیوشیمیایی را در پوست رصد کند، انجام دهیم. گفتنی است در سال‌های اخیر پیشرفت‌های چشمگیری در حوزه حسگر‌های پوستی نیز صورت گرفته است.
