تشخیص و درمان سرطان مثانه و تومورهای عصبی با کمک بیوپسی مایع

جی پلاس، به نقل از مدیکال اکسپرس، تحقیقات جدید نشان می‌دهد آزمایش خون و ادرار می‌تواند منجر به روش‌های سریع‌تر و کمتر تهاجمی برای تشخیص و نظارت بر انواع مختلف تومور‌ها شود. دو مطالعه توسط دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، پتانسیل بیوپسی مایع را برای شناسایی و ردیابی رشد تومور در دو سرطان بسیار متفاوت توصیف می‌کند: سرطان مثانه و تومور‌های عصبی محیطی. علیرغم تفاوت بین این سرطان‌ها و بیوپسی مربوط به آن‌ها، مطالعات مزایای احتمالی این ابزار نسبتا جدید را در مبارزه با سرطان نشان می‌دهد.

هر دو مطالعه در شماره ۳۱ آگوست PLOS Medicine منتشر شده است، که یک شماره ویژه مجله است که به بیوپسی مایع اختصاص داده شده است. یک مطالعه توسعه بیوپسی ادرار را برای نظارت بر سرطان مثانه گزارش می‌دهد. با جمع آوری آسان نمونه ادرار، پزشکان می‌توانند تعیین کنند که آیا درمان اولیه، سرطان را از بین برده یا بقایای بیماری را پشت سر گذاشته است. این دانش می‌تواند باعث شود تعداد کمتری از بیماران تحت عمل جراحی غیر ضروری قرار بگیرند. مطالعه دوم بیوپسی خون را برای تشخیص تومور غلاف یا پوشش داخلی که اعصاب محیطی را می‌پوشاند، توصیف می‌کند. این سرطان نادر بر اثر یک اختلال ژنتیکی ارثی به نام نوروفیبروماتوز نوع ۱ (NF۱) ایجاد می‌شود. در بیماران مبتلا به NF۱، تعیین خوش خیم یا بدخیم بودن تومور‌های ایجاد شده در غلاف عصبی مشکل است.

دکتر آدل چودوری استادیار انکولوژی تشعشع و نویسنده ارشد می‌گوید: مطالعات ما راه‌هایی را برای بهبود مدیریت سرطان با نمونه برداری‌های مایع که تشخیص دقیق و نظارت بر تومور‌ها در مراحل مختلف بیماری را نشان می‌دهد، نشان می‌دهد. از هر دو مقاله، چودوری همچنین بیماران را در مرکز سرطان Siteman در  دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن درمان می‌کند.

او گفت: در مورد سرطان مثانه، اگر بیوپسی ادرار تشخیص دهد که آیا شیمی درمانی اولیه تومور را به طور کامل از بین برده است، می‌تواند به برخی از بیماران کمک کند از جراحی بزرگ برای برداشتن مثانه جلوگیری کنند، و برای NF۱، اگر بتوانیم بین تومور‌های سرطانی و پیش سرطانی تمایز قائل شویم، ما راه را برای تشخیص زودهنگام سرطان در شرایط ارثی که افراد را مستعد ابتلا به سرطان می‌کند، باز می‌کنیم.

بیماران مبتلا به سرطان مثانه که به عضله زیرین حمله کرده‌اند، معمولا برای کوچک کردن تومور تحت شیمی درمانی قرار می‌گیرند و پس از آن جراحی برای برداشتن مثانه انجام می‌شود. برداشتن مثانه که می‌تواند شامل برداشتن پروستات و وزیکول‌های منی برای مردان و برداشتن رحم، تخمدان‌ها و بخشی از واژن برای زنان باشد، خطر بازگشت سرطان را کاهش می‌دهد. اما برخی از بیماران ممکن است به شیمی درمانی اولیه پاسخ خوبی بدهند و نیازی به برداشتن مثانه یا اندام‌های مجاور ندارند. متاسفانه امروزه راهی برای تشخیص اینکه چه بیمارانی ممکن است نیازی به انجام عمل برداشتن مثانه نداشته باشند، وجود ندارد، روشی که تاثیر زیادی بر کیفیت زندگی دارد. بیوپسی ادرار که چادوری و همکارانش پیاده سازی کرده‌اند، در آینده می‌تواند راهی برای تعیین این باشد که کدام بیماران ممکن است با خیال راحت از برداشتن مثانه اجتناب کنند.

در این مطالعه، محققان DNA موجود در ادرار افراد سالم و بیماران مبتلا به سرطان مثانه تحت شیمی درمانی را تجزیه و تحلیل کردند. پس از شیمی درمانی، اما قبل از عمل جراحی برای برداشتن مثانه، دانشمندان توانستند در ادرار بیماران سرطانی DNA باقی مانده تومور را شناسایی کنند که در غیر این صورت تشخیص داده نمی‌شود. همه بیماران تحت عمل جراحی برای برداشتن مثانه قرار گرفتند. محققان DNA تومور را در ادرار بیمارانی پیدا کردند که مثانه آن‌ها بعدها حتی پس از شیمی درمانی هنوز باقی مانده تومور را نشان می‌دهد. در مقابل آن دسته از بیمارانی که به اصطلاح به شیمی درمانی پاسخ کامل داده بودند، هیچ گونه شواهدی مبنی بر باقی ماندن تومور‌ها در مثانه پس از برداشتن جراحی وجود نداشت؛ همچنین قبل از جراحی هیچ DNA توموری در ادرار خود نشان ندادند.

در حالی که این آزمایش هنوز به اندازه کافی برای راهنمایی تصمیمات درمانی حساس نیست، چادوری گفت این مطالعه راه را برای بهبود بیشتر آزمایش به منظور شناسایی بیمارانی که می‌توانند مثانه خود را پس از شیمی درمانی حفظ کنند، هموار می‌کند.

بیماران مبتلا به NF۱ مستعد ابتلا به سرطان هستند و تومور‌های غلاف عصب محیطی شایع‌ترین علت مرگ برای چنین بیمارانی است. این سرطان‌ها معمولا از تومور‌های خوش خیم نشئت می‌گیرند و اغلب تمایز بین انواع خوش خیم و بدخیم این تومور‌ها دشوار است.

در آینده بیوپسی مایع می‌تواند به پزشکان در تعیین زمان بدخیم شدن تومور‌های خوش خیم در بیماران مبتلا به NF۱ کمک کرده و تشخیص زودهنگام سرطان و درمان به موقع در بیماران در معرض خطر بالای سرطان را بهبود بخشد.