گفتاری از استاد مصطفی دلشاد تهرانی

بشر برای زنده ماندن نیازمند رزق‌های مادّی است ، و برای انسان ماندن نیازمند رزق های معنوی است . بریده شدن آدمی از رزق های معنوی او را از معنا بی‌بهره می‌سازد و تهی از حقیقت خویش می‌نماید. در این میان، روزه‌داریِ معناگرایانه از جمله بهترین مجاری ریزش رزق‌های معنوی برای آدمیان است. ملّای روم گوید:

انسانی که دهان خود را از خوردن و نوشیدن می‌بندد و روزه‌داریِ معناگرایانه را بهرۀ جان خویش می‌سازد ، راهی پر‌شتاب به سوی سفرۀ گستردۀ آسمانی می‌یابد. پس باید رزق‌های معنوی را از مجاری درست و مناسب از آسمان‌های معنوی و عوالم روحانی طلب کرد و لحظه به لحظه رو بدان‌ها داشت و در عشق آنها مانند درختان بید رقصان شد و با شور و شوق سلوک نمود. شرط دریافت آن رزق های معنوی این است که در روزه‌داریِ معناگرایانه باید صبور و استوار بود و در هر لحظه منتظر رسیدن خوراک‌های الهی و معنوی بود. مشیت خدای مهربانِ نکوکار بر این است که هدیه‌ها و عطایا و رزق‌های معنوی خود را به بندگان منتظر خود می‌دهد. انسانِ طالبِ رزق‌های معنوی فرصت‌ها را از دست نمی‌دهد و پی در پی به دنبال مطلوب خویش تلاش می‌کند و از طلب دست بر نمی‌دارد، بر خلاف کسانی که آتش طلب در آنان نیست و چونان شکم سیرانی‌اند که برای رسیدن و دریافت نان و خوراک انتظار نمی‌کشند و برایشان مهم نیست  که جیره‌شان زود برسد یا دیر . پس نباید چونان شکم سیران از رزق‌های معنوی بود و فرصت‌ها را از دست داد و زندگی را بی‌بهره از اصلِ جان خویش طی کرد، بلکه باید همّت نمود و در این وادی گام نهاد و راه را هموار ساخت و منتظر دریافت مائده‌های آسمانی بود که جاری شود. سنّت الهی بر این امر استوار است که هر گرسنه‌ای عاقبت رزقی می‌یابد و آفتابِ دولت و سعادت بر او می‌تابد و نظام خداوندی چنین است که اگر مهمانی‌، عالی همّت و بلند نظر، از غذایی کم خورَد، میزبان غذایی بهتر نزد او گذارَد. انسان در این جهان میهمانِ خدای رزّاق است و اگر ادب نماید و با روزه‌داری لب از طعام و شراب بربندد و راه روزه‌داریِ معناگرایانه را بر خود هموار سازد، رزق‌های معنوی از  سوی میزبانِ گشاده‌دست بر او جاری گردد.

 

لب فرو بند از طعام و از شراب  

سویِ خوانِ آسمانی کن شتاب

 

دَم به دَم بر آسمان می دار امید  

در هوای آسمان رقصان چو بید

 

باش در روزه شکیبا و مُصِر  

دَم به دَم قوتِ خدا را منتظر

 

کان خدایِ خوب کارِ بُردبار  

هدیه ها را می دهد در انتظار

 

انتظار نان ندارد مردِ سیر  

که سبک آید وظیفه ، یا که دیر

 

ای پدر الانتظار الانتظار  

از برای خوانِ بالا مَردوار

 

هر گرسنه عاقبت قوتی بیافت  

آفتابِ دولتی بر وی بتافت

 

ضیفِ با همّت چو آشی کم خورَد  

صاحبِ خوان ، آشِ بهتر آورد

 

حجم فایل صوتی:5.30M | مدت زمان فایل صوتی :00:05:46
انتهای پیام
این مطلب برایم مفید است
1 نفر این پست را پسندیده اند

موضوعات داغ

نظرات و دیدگاه ها

مسئولیت نوشته ها بر عهده نویسندگان آنهاست و انتشار آن به معنی تایید این نظرات نیست.