دراین مطلب آمده است: کودکان دهه های 50، 60 و 70 که والدین امروز هستند در دوران کودکی خود به بازی های زیادی مشغول بودند، پسرها در زمان های بیکاری به ویژه در اوقات فراغت تابستان با یک توپ دو لایه پلاستیکی، ساعت ها در کوچه با بچه های همسایه فوتبال بازی می کردند یا بازی هایی چون هفت سنگ و... آنان را به تحرک زیادی وا می داشت. آن ها گاهی به دلیل بازی و برخوردهای هنگام بازی با لباس های خاکی و دست و پای خراشیده به خانه برمی گشتند، اما روز بعد دوباره هیجان زیادی برای بازی داشتند. دخترها هم عروسک ها، فنجان ها و قوری های پلاستیکی خود را بر می داشتند و به خانه همدیگر می رفتند گاهی خاله بازی می کردند و گاهی هم با گچ در حیاط خانه یا کوچه، خط می کشیدند و لی لی بازی می کردند. آنان بهترین دوستان خود را در همان دورهمی های کودکانه می یافتند که زمینه دوستی صمیمانه و ادامه دار می شد. دنیای کودکان آن روزها تفاوت زیادی با متولدان دهه های 80 و 90 دارد. کودکان امروز ساعت های زیادی از وقت خود را به بازی های رایانه ای و اینترنتی اختصاص می دهند. حتی اگر خواهر و برادری هم سن و سال داشته باشند ترجیح می دهند به تنهایی در گوشه ای از اتاق با گوشی همراه، تبلت و لپ تاب مشغول بازی باشند! بحث آن ها گاه برای تصاحب گوشی همراه و لپ تاب است و هر یک تلاش می کند با دستیابی به آن در دنیای مجازی و بازی های آن غرق باشد دنیایی که آن ها را از جمع هم سن و سالان و حتی خانواده دور می کند. کودکان امروز شاید هیچ وقت به خانه همسایه ها نروند و حتی نام فرزند همسایه را ندانند. در کوچه فوتبال بازی نکنند و لی لی و خاله بازی را تجربه نکرده باشند.
گرفتار بازی های مجازی
یکی از والدین به خبرنگار ما می گوید: دو فرزند پسر دارم که یکی 13 و دیگری هفت ساله است. هر دو ساعت های زیادی در خانه مشغول بازی با رایانه هستند و هنگامی هم که به مهمانی می رویم بی تاب بازگشت هستند زیرا می خواهند وقت خود را با بازی های رایانه ای سپری کنند! «طوبی.ر» می افزاید: گاهی در مهمانی گوشی تلفن همراه من یا پدرشان را می گیرند و با دانلود بازی های اینترنتی سرگرم می شوند. پسر بزرگم در گذشته کمی بازی تحرکی داشت و گاهی با فرزند همسایه به حیاط می رفت و بازی می کرد، اما فرزند کوچکم از همان ابتدا علاقه اش به بازی های مجازی است به طوری که حتی در جمع های فامیلی هم علاقه ای به بازی کردن با فزرندان دایی، خاله یا عمو ندارد. وی ادامه می دهد: در گذشته حتی با وسایل دور ریختنی برای خود عروسک و اسباب بازی ساده می ساختیم و با هم سن و سال ها مشغول بازی بودیم اما فرزندانم علاقه ای به کارهای خلاقانه ندارند.
والدین پر مشغله
یکی دیگر از والدین که به گفته خود سه فرزند دارد می گوید: دو فرزند بزرگم دختر و فرزند کوچکم پسر هستند که فاصله سنی زیادی با دو فرزند اول دارد. از همان کودکی برای آرام کردنش وسایل بازی دیجیتالی برایش فراهم می کردیم و او هم به همان ها عادت کرد. اگر چه پسر است، اما علاقه ای به دوچرخه ندارد و دلش می خواهد برایش پلی استیشن چهار تهیه کنیم. «فرزاد. ب» ادامه می دهد: من و مادرش هر دو شاغل هستیم و دخترانم چون بزرگ تر از پسرم هستند اغلب ارتباط چندانی با او ندارند. مشغله زیاد ما نیز سبب شده است برای رهایی از بی قراری ها و خواسته های فرزندم او را به انجام بازی های دیجیتالی عادت دهیم و از همان کودکی زمان های زیادی را با رایانه سپری می کرد، یا در حال بازی با پلی استیشن بود. وی اظهار می کند: در این سن 10 ساله است علاقه ای به بازی کردن با پسرخاله هایش ندارد و به تنهایی بازی می کند. حتی زمان هایی که مشغول بازی رایانه ای نیست با شخصیت های همان بازی ها که اغلب هم خشن هستند هم ذات پنداری می کند و به نابود کردن آن ها در ذهن خود مشغول می شود. وی تصریح می کند: اگر از همان دو، سه سالگی روزی یکی دو ساعت را به بازی با فرزندم اختصاص می دادم یا او را به پارک و کوچه می بردم تا در میان هم سن و سال هایش باشد امروز نگران تنهایی او نبودم. من و مادرش برای راحت کردن خودمان زمان کمی را صرف فرزندانمان کردیم و نمی دانیم چه کنیم؟
خلاقیت، تحرک، کار گروهی در بازی های قدیم
یک کارشناس ارشد روان شناسی بالینی در این باره به خبرنگار ما می گوید: دنیای کودکی بدون بازی و خیال معنایی ندارد، زیرا بازی سبب لذت و رشد فکری و شناختی کودک می شود. در گذشته کودکان بازی های گروهی و دسته جمعی بیشتری داشتند و در بازی ها خلاقیت به خرج می دادند. «عادله صفت گل» بیان می کند: اگر چه بازی های گذشته ساده تر بود، اما اجتماعی تر هم محسوب می شد، زیرا چندین کودک هم سن و سال با هم مشغول به بازی می شدند و از همان کودکی کار گروهی را فرا
می گرفتند. بازی هایی مانند یک قل دو قل، برای تمرکز ذهن بسیار مفید بود و اغلب آن هم به صورت گروهی انجام می شد، به همین دلیل صمیمیت زیادی میان بچه ها به وجود می آورد و بچه ها انگیزه بسیاری برای دور هم بودن داشتند و هر روز با اشتیاق بازی می کردند. وی ادامه می دهد: بازی های دیروز پر تحرک بود. در گذشته بچه ها با توپ و عروسک بازی می کردند اما امروزه با فناوری سر و کار دارند و البته بازی های امروز پیشرفته تر و جذاب تر هستند. بازی های قدیم مانند گرگم به هوا یا لی لی، خیلی پر تحرک تر بود و بچه ها سالم تر بود، امروزه بازی ها کم تحرک تر است، به همین دلیل چاقی مفرط در میان بچه ها زیاد شده است.وی تصریح می کند: در زمان های قدیم بچه ها بیرون از خانه بودن را ترجیح می دادند، اما امروزه ترجیح می دهند در خانه باشند و با لپ تاب و رایانه خود بازی کنند. بچه ها در گذشته زندگی ساده تری نسبت به امروز داشتند، بیشتر کاری که باید انجام می دادند رفتن به مدرسه و درس خواندن بود اما امروزه هر یک شرایط پیچیده تری را تجربه می کنند. وی ادامه می دهد: در قدیم از قدرت خیال پردازی خود استفاده می کردند و خود را در
موقعیت های فانتزی و خیال پردازی قرار می دادند، اما کودکان امروز بیشتر واقعیت گرا هستند. در دنیای امروز نمی توانیم تحولات را نادیده بگیریم، اما می توانیم در کنار فرزندانمان فضای صمیمانه ای ایجاد کنیم و کمی برایشان وقت بگذاریم تا آنان را از این تنهایی نجات دهیم، زیرا بازی های رایانه ای، مجازی و اینترنتی فرزندان را از جمع های دوستانه جدا و تحرک آن ها را کم می کند، به افسردگی و اضطراب آن ها منجر می شود و عزت نفس فرزندان را پایین می آورد. به اعتقاد این کارشناس، این افراد در روابط اجتماعی مهارت های لازم را ندارند و از آسیب پذیری بالا، سلامت و بهداشت روانی پایین رنج می برند.
8006**3213
انتهای پیام گرفتار بازی های مجازی
یکی از والدین به خبرنگار ما می گوید: دو فرزند پسر دارم که یکی 13 و دیگری هفت ساله است. هر دو ساعت های زیادی در خانه مشغول بازی با رایانه هستند و هنگامی هم که به مهمانی می رویم بی تاب بازگشت هستند زیرا می خواهند وقت خود را با بازی های رایانه ای سپری کنند! «طوبی.ر» می افزاید: گاهی در مهمانی گوشی تلفن همراه من یا پدرشان را می گیرند و با دانلود بازی های اینترنتی سرگرم می شوند. پسر بزرگم در گذشته کمی بازی تحرکی داشت و گاهی با فرزند همسایه به حیاط می رفت و بازی می کرد، اما فرزند کوچکم از همان ابتدا علاقه اش به بازی های مجازی است به طوری که حتی در جمع های فامیلی هم علاقه ای به بازی کردن با فزرندان دایی، خاله یا عمو ندارد. وی ادامه می دهد: در گذشته حتی با وسایل دور ریختنی برای خود عروسک و اسباب بازی ساده می ساختیم و با هم سن و سال ها مشغول بازی بودیم اما فرزندانم علاقه ای به کارهای خلاقانه ندارند.
والدین پر مشغله
یکی دیگر از والدین که به گفته خود سه فرزند دارد می گوید: دو فرزند بزرگم دختر و فرزند کوچکم پسر هستند که فاصله سنی زیادی با دو فرزند اول دارد. از همان کودکی برای آرام کردنش وسایل بازی دیجیتالی برایش فراهم می کردیم و او هم به همان ها عادت کرد. اگر چه پسر است، اما علاقه ای به دوچرخه ندارد و دلش می خواهد برایش پلی استیشن چهار تهیه کنیم. «فرزاد. ب» ادامه می دهد: من و مادرش هر دو شاغل هستیم و دخترانم چون بزرگ تر از پسرم هستند اغلب ارتباط چندانی با او ندارند. مشغله زیاد ما نیز سبب شده است برای رهایی از بی قراری ها و خواسته های فرزندم او را به انجام بازی های دیجیتالی عادت دهیم و از همان کودکی زمان های زیادی را با رایانه سپری می کرد، یا در حال بازی با پلی استیشن بود. وی اظهار می کند: در این سن 10 ساله است علاقه ای به بازی کردن با پسرخاله هایش ندارد و به تنهایی بازی می کند. حتی زمان هایی که مشغول بازی رایانه ای نیست با شخصیت های همان بازی ها که اغلب هم خشن هستند هم ذات پنداری می کند و به نابود کردن آن ها در ذهن خود مشغول می شود. وی تصریح می کند: اگر از همان دو، سه سالگی روزی یکی دو ساعت را به بازی با فرزندم اختصاص می دادم یا او را به پارک و کوچه می بردم تا در میان هم سن و سال هایش باشد امروز نگران تنهایی او نبودم. من و مادرش برای راحت کردن خودمان زمان کمی را صرف فرزندانمان کردیم و نمی دانیم چه کنیم؟
خلاقیت، تحرک، کار گروهی در بازی های قدیم
یک کارشناس ارشد روان شناسی بالینی در این باره به خبرنگار ما می گوید: دنیای کودکی بدون بازی و خیال معنایی ندارد، زیرا بازی سبب لذت و رشد فکری و شناختی کودک می شود. در گذشته کودکان بازی های گروهی و دسته جمعی بیشتری داشتند و در بازی ها خلاقیت به خرج می دادند. «عادله صفت گل» بیان می کند: اگر چه بازی های گذشته ساده تر بود، اما اجتماعی تر هم محسوب می شد، زیرا چندین کودک هم سن و سال با هم مشغول به بازی می شدند و از همان کودکی کار گروهی را فرا
می گرفتند. بازی هایی مانند یک قل دو قل، برای تمرکز ذهن بسیار مفید بود و اغلب آن هم به صورت گروهی انجام می شد، به همین دلیل صمیمیت زیادی میان بچه ها به وجود می آورد و بچه ها انگیزه بسیاری برای دور هم بودن داشتند و هر روز با اشتیاق بازی می کردند. وی ادامه می دهد: بازی های دیروز پر تحرک بود. در گذشته بچه ها با توپ و عروسک بازی می کردند اما امروزه با فناوری سر و کار دارند و البته بازی های امروز پیشرفته تر و جذاب تر هستند. بازی های قدیم مانند گرگم به هوا یا لی لی، خیلی پر تحرک تر بود و بچه ها سالم تر بود، امروزه بازی ها کم تحرک تر است، به همین دلیل چاقی مفرط در میان بچه ها زیاد شده است.وی تصریح می کند: در زمان های قدیم بچه ها بیرون از خانه بودن را ترجیح می دادند، اما امروزه ترجیح می دهند در خانه باشند و با لپ تاب و رایانه خود بازی کنند. بچه ها در گذشته زندگی ساده تری نسبت به امروز داشتند، بیشتر کاری که باید انجام می دادند رفتن به مدرسه و درس خواندن بود اما امروزه هر یک شرایط پیچیده تری را تجربه می کنند. وی ادامه می دهد: در قدیم از قدرت خیال پردازی خود استفاده می کردند و خود را در
موقعیت های فانتزی و خیال پردازی قرار می دادند، اما کودکان امروز بیشتر واقعیت گرا هستند. در دنیای امروز نمی توانیم تحولات را نادیده بگیریم، اما می توانیم در کنار فرزندانمان فضای صمیمانه ای ایجاد کنیم و کمی برایشان وقت بگذاریم تا آنان را از این تنهایی نجات دهیم، زیرا بازی های رایانه ای، مجازی و اینترنتی فرزندان را از جمع های دوستانه جدا و تحرک آن ها را کم می کند، به افسردگی و اضطراب آن ها منجر می شود و عزت نفس فرزندان را پایین می آورد. به اعتقاد این کارشناس، این افراد در روابط اجتماعی مهارت های لازم را ندارند و از آسیب پذیری بالا، سلامت و بهداشت روانی پایین رنج می برند.
8006**3213
کپی شد
