در این مطلب آمده است: رییس جمهور به عنوان عالی ترین مقام اجرایی در بسیاری از کشورها به نوعی نقطه ی امید برآورده شدن مطالبات شهروندان است. در جوامعی که احزاب، قدرتمند و مستقل هستند ورود افراد به احزاب و یا حمایت از آنها زمینه ای می شود برای پیگیری مطالبات که از طریق برنامه های احزاب در انتخابات ریاست جمهوری مطرح می شود و پس از پیروزی کاندیدای مورد حمایت حزب، همان مطالبات پیگیری می شود و تأثیر تحقق آنها در زندگی مردم به وضوح دیده می شود. در کشورهایی مانند کشور ما که نظام حزبی سامان یافته و مقتدر وجود ندارد، میدان برای طرح شعارهای بی پشتوانه توسط کاندیداها باز می شود. در این میان به طور طبیعی مردم هر منطقه مطالباتی دارند که در هیاهوهای عاطفی و شور انتخاباتی نه فرصت مطرح شدن پیدا می کند و اگر هم مطرح شود دیده و شنیده نمی شود و اگر هم دیده و شنیده شود تعهدی برای پیگیری تحقق آنها وجود ندارد. بنابراین تا اطلاع ثانوی که قرار است احزاب در ایران به واقع کارکرد حزبی پیدا کنند خوب است که مردم هر منطقه مطالبات جمعی خود را مطرح نمایند و برای تحقق آنها با کاندیداها و نمایندگان آنها در ستادهای استانی به گفتگو و چانه زنی بنشینند. کمترین فایده ی این فرآیند آن است که مطالبات در سطح عمومی مطرح شده زمینه ی اجرا پیدا می کند
8006**6081 دریافت کننده: نرگس تیموری**انتشار دهنده: حیدر سرایانی
8006**6081 دریافت کننده: نرگس تیموری**انتشار دهنده: حیدر سرایانی
کپی شد