دراین مطلب آمده است: سنگ، خاک و کاهگل تنها داشته های مردم در سالیان دور برای خانه سازی بود. مردمانی بی غل و غش که ظاهر زندگی برای شان چندان مهم نبود و آن قدر کار داشتند و سرشان گرم بود که فرصتی پیدا نمی کردند به چنین مواردی فکر کنند. زنان صبح خروس خوان از خواب بیدار می شدند و به امور مختلف خانه می رسیدند و مردان که نان بازوی شان را می خوردند، صبح زود از خانه به امید به دست آوردن قوت حلال بیرون می رفتند و با کار و زحمت فراوان و عرق جبین، روزگارشان را می گذراندند البته در میان آن ها خانواده های ثروتمندی هم بودند که به تجملات اهمیت می دادند و ظاهر خانه های شان با بقیه خانه ها تفاوت چشمگیری داشت. آن هایی که در خانه های ساده و محقر زندگی می کردند اگر در و دیوار خانه کثیف می شد یا مراسم جشنی در پیش بود خودشان دست به کار می شدند و با اندک وسایل و امکاناتی که در اختیار داشتند، در و دیوار خانه را نو نوار می کردند.
امکانات کم برای تزیین خانه ها
یکی از آن ها که گرد سپید روزگار بر گیسوانش نشسته است و با شیرین زبانی خاطرات خود را بیان می کند، می گوید: در زمان قدیم از نوعی خاک برای سفید کردن در و دیوار خانه ها استفاده و برای تهیه آن خاک رس و آهک را با هم مخلوط می‌کردند و گلی سفت می ساختند و دو روز آن را ورز می دادند. «حسینی» ادامه می دهد: بعد از این که این مواد خوب با هم مخلوط شد، مقداری خاکستر کوره حمام و پرز یا موادی که مانند الیاف بود به آن اضافه می‌کردند و آن را خوب با هم مخلوط و برای سفید کردن دیوارها از آن استفاده می کردند. وی با بیان این که در قدیم مردم وسایل و امکانات اندکی برای تزیین منازل داشتند، اظهار می کند: در آن زمان مانند اکنون امکان انتخاب مصالح مختلف وجود نداشت و مردم از همان وسایلی که ساخته دست شان بود برای تزیین خانه ها استفاده می کردند. وی ادامه می دهد: اکنون هر یک از ساختمان های شهر را که نگاه می کنیم با مصالح خاصی مانند سنگ، چوب و آجر ساخته شده است و داخل آن انواع کف پوش، کاغذ دیواری، دیوار کوب، سقف های کاذب با نورپردازی های جدید به کار رفته و آن قدر تنوع کار زیاد است که هر خانه با خانه دیگر زمین تا آسمان تفاوت دارد اما در قدیم مردم به سادگی زندگی می کردند و نمای بیشتر خانه ها خشت خام و کاهگل بود.
کاهگل؛ نمای خانه ها
شهروند سالخورده ای هم از قدیم یاد می کند و می افزاید: در آن زمان، آن هایی که دارایی بیشتری داشتند نمای خانه های شان را آجر می کردند اما با وجود این دیوار و نمای همه خانه ها کاهگلی بود، بعدها به تدریج مصالحی مانند گچ، آجر و خشت خام به بازار آمد و آن هایی که می خواستند دیوار خانه های شان سفید شود آن را گچ می کردند. یکی از بانوان که خاطراتی از دوران جوانی اش دارد، بیان می کند: حدود 30 سال پیش در روستاهای مناطق مختلف معلم بودم و از نزدیک شاهد بودم که مردم زندگی ساده ای داشتند و امکاناتی در اختیار نداشتند. خانواده های ثروتمندی که تعدادشان اندک بود، برای تزیین خانه های شان از گچ استفاده می کردند اما آن دسته که درآمد ناچیزی داشتند از خاکی سفید رنگ که آن موقع در بیشتر روستاها وجود داشت، استفاده می کردند به گونه ای که ابتدا آن را رقیق می کردند و سپس به در و دیوار خانه می کشیدند و دیوارهایی را که می خواستند سفید می کردند. «لطفی» ادامه می دهد: خانم ها با استفاده از آن چه در طبیعت وجود داشت و با تزیینات مختلف به در و دیوار خانه های شان جان می بخشیدند و محیطی شاد و دلنشین را برای خود و اعضای خانواده شان فراهم می کردند. وی اظهار می کند: از آن جا که حیاط بیشتر خانه ها در آن زمان، خاکی بود و از موزاییک خبری نبود، برای آن که در زمستان رفت و آمد با مشکل مواجه نشود و بچه ها بتوانند به راحتی رفت و آمد کنند قلوه سنگ هایی را در اندازه های بزرگ و کوچک از مناطق مختلف جمع آوری و حیاط را با آن سنگ فرش می کردند. وی به تفاوت های فراوان دکوراسیون در زمان کنونی و قدیم اشاره می کند و می گوید: امروزه بیشتر خانواده ها در خانه های نوساز زندگی می کنند که دارای کف پوش هایی مانند پارکت و سرامیک است و فقط به پهن کردن یک قالی یا فرش نفیس در وسط اتاق بسنده می کنند در حالی که در قدیم، اتاق هایی که در اختیار خانواده ها بود کوچک و محقر بود و مردم به ویژه آن ها که در روستاها زندگی می کردند، دست باف های شان را که بیشتر نمد یا قالی بود در وسط اتاق پهن می کردند و چون برخی به جز آن چیز دیگری نداشتند گوشه و کنار خانه را با روفرشی های نخ نما می پوشاندند. وی می افزاید: اکنون خانه ها دارای اتاق خواب های مجزایی است که هر یک به طور جداگانه تزیین می شوند در حالی که در قدیم بیشتر خانواده هایی که دور هم زندگی می کردند یک یا در نهایت دو اتاق در اختیار داشتند و چون تعداد فرزندان شان زیاد بود هر یک برای خودشان گوشه ای مخصوص داشتند که در آن جا وسایل و لباس های شان را می گذاشتند یا درس می خواندند.
مهمان خانه
یکی دیگر از شهروندان کهن سال بیان می کند: آن روزها آن ها که دست شان به دهن شان می رسید، اتاقی به عنوان مهمان خانه داشتند، اتاقی که مهمانان در آن جا احساس راحتی کنند و صاحب خانه بتواند از آن ها به خوبی پذیرایی کند. مهمان خانه به طور معمول طاقچه داشت و روی طاقچه، دستمال های گلدوزی شده پهن می شد و بیشتر افراد لاله ها و چراغ های زیبا، ظروف تزیینی و پذیرایی شان را در آن می گذاشتند. گلاب پاش های گل مرغی و سینی نقره با استکان های لب طلایی که درون جا استکانی بود، قندان و شکلات خوری از جنس های مختلف روی طاقچه به نمایش گذاشته می شد. به گفته «بهروز» در آن زمان عده کمی مبل و صندلی یا تابلو و قاب عکس داشتند اما در خانه بزرگان مبلمان بود که لبه های چوبی آن ها منبت کاری شده بود. وی اضافه می کند: در خانه مردم عادی از مبل خبری نبود و وسایل تزیینی به چند قطعه ظرف چینی که در طاقچه ها می گذاشتند، محدود بود و میزبان در سینی های ورشو و زیر دستی های کوچک برای مهمان ها استکان، قندان کوچک و قاشق چایخوری برنجی قرار می داد.
8006**6081
انتهای پیام امکانات کم برای تزیین خانه ها
یکی از آن ها که گرد سپید روزگار بر گیسوانش نشسته است و با شیرین زبانی خاطرات خود را بیان می کند، می گوید: در زمان قدیم از نوعی خاک برای سفید کردن در و دیوار خانه ها استفاده و برای تهیه آن خاک رس و آهک را با هم مخلوط می‌کردند و گلی سفت می ساختند و دو روز آن را ورز می دادند. «حسینی» ادامه می دهد: بعد از این که این مواد خوب با هم مخلوط شد، مقداری خاکستر کوره حمام و پرز یا موادی که مانند الیاف بود به آن اضافه می‌کردند و آن را خوب با هم مخلوط و برای سفید کردن دیوارها از آن استفاده می کردند. وی با بیان این که در قدیم مردم وسایل و امکانات اندکی برای تزیین منازل داشتند، اظهار می کند: در آن زمان مانند اکنون امکان انتخاب مصالح مختلف وجود نداشت و مردم از همان وسایلی که ساخته دست شان بود برای تزیین خانه ها استفاده می کردند. وی ادامه می دهد: اکنون هر یک از ساختمان های شهر را که نگاه می کنیم با مصالح خاصی مانند سنگ، چوب و آجر ساخته شده است و داخل آن انواع کف پوش، کاغذ دیواری، دیوار کوب، سقف های کاذب با نورپردازی های جدید به کار رفته و آن قدر تنوع کار زیاد است که هر خانه با خانه دیگر زمین تا آسمان تفاوت دارد اما در قدیم مردم به سادگی زندگی می کردند و نمای بیشتر خانه ها خشت خام و کاهگل بود.
کاهگل؛ نمای خانه ها
شهروند سالخورده ای هم از قدیم یاد می کند و می افزاید: در آن زمان، آن هایی که دارایی بیشتری داشتند نمای خانه های شان را آجر می کردند اما با وجود این دیوار و نمای همه خانه ها کاهگلی بود، بعدها به تدریج مصالحی مانند گچ، آجر و خشت خام به بازار آمد و آن هایی که می خواستند دیوار خانه های شان سفید شود آن را گچ می کردند. یکی از بانوان که خاطراتی از دوران جوانی اش دارد، بیان می کند: حدود 30 سال پیش در روستاهای مناطق مختلف معلم بودم و از نزدیک شاهد بودم که مردم زندگی ساده ای داشتند و امکاناتی در اختیار نداشتند. خانواده های ثروتمندی که تعدادشان اندک بود، برای تزیین خانه های شان از گچ استفاده می کردند اما آن دسته که درآمد ناچیزی داشتند از خاکی سفید رنگ که آن موقع در بیشتر روستاها وجود داشت، استفاده می کردند به گونه ای که ابتدا آن را رقیق می کردند و سپس به در و دیوار خانه می کشیدند و دیوارهایی را که می خواستند سفید می کردند. «لطفی» ادامه می دهد: خانم ها با استفاده از آن چه در طبیعت وجود داشت و با تزیینات مختلف به در و دیوار خانه های شان جان می بخشیدند و محیطی شاد و دلنشین را برای خود و اعضای خانواده شان فراهم می کردند. وی اظهار می کند: از آن جا که حیاط بیشتر خانه ها در آن زمان، خاکی بود و از موزاییک خبری نبود، برای آن که در زمستان رفت و آمد با مشکل مواجه نشود و بچه ها بتوانند به راحتی رفت و آمد کنند قلوه سنگ هایی را در اندازه های بزرگ و کوچک از مناطق مختلف جمع آوری و حیاط را با آن سنگ فرش می کردند. وی به تفاوت های فراوان دکوراسیون در زمان کنونی و قدیم اشاره می کند و می گوید: امروزه بیشتر خانواده ها در خانه های نوساز زندگی می کنند که دارای کف پوش هایی مانند پارکت و سرامیک است و فقط به پهن کردن یک قالی یا فرش نفیس در وسط اتاق بسنده می کنند در حالی که در قدیم، اتاق هایی که در اختیار خانواده ها بود کوچک و محقر بود و مردم به ویژه آن ها که در روستاها زندگی می کردند، دست باف های شان را که بیشتر نمد یا قالی بود در وسط اتاق پهن می کردند و چون برخی به جز آن چیز دیگری نداشتند گوشه و کنار خانه را با روفرشی های نخ نما می پوشاندند. وی می افزاید: اکنون خانه ها دارای اتاق خواب های مجزایی است که هر یک به طور جداگانه تزیین می شوند در حالی که در قدیم بیشتر خانواده هایی که دور هم زندگی می کردند یک یا در نهایت دو اتاق در اختیار داشتند و چون تعداد فرزندان شان زیاد بود هر یک برای خودشان گوشه ای مخصوص داشتند که در آن جا وسایل و لباس های شان را می گذاشتند یا درس می خواندند.
مهمان خانه
یکی دیگر از شهروندان کهن سال بیان می کند: آن روزها آن ها که دست شان به دهن شان می رسید، اتاقی به عنوان مهمان خانه داشتند، اتاقی که مهمانان در آن جا احساس راحتی کنند و صاحب خانه بتواند از آن ها به خوبی پذیرایی کند. مهمان خانه به طور معمول طاقچه داشت و روی طاقچه، دستمال های گلدوزی شده پهن می شد و بیشتر افراد لاله ها و چراغ های زیبا، ظروف تزیینی و پذیرایی شان را در آن می گذاشتند. گلاب پاش های گل مرغی و سینی نقره با استکان های لب طلایی که درون جا استکانی بود، قندان و شکلات خوری از جنس های مختلف روی طاقچه به نمایش گذاشته می شد. به گفته «بهروز» در آن زمان عده کمی مبل و صندلی یا تابلو و قاب عکس داشتند اما در خانه بزرگان مبلمان بود که لبه های چوبی آن ها منبت کاری شده بود. وی اضافه می کند: در خانه مردم عادی از مبل خبری نبود و وسایل تزیینی به چند قطعه ظرف چینی که در طاقچه ها می گذاشتند، محدود بود و میزبان در سینی های ورشو و زیر دستی های کوچک برای مهمان ها استکان، قندان کوچک و قاشق چایخوری برنجی قرار می داد.
8006**6081
کپی شد
