پایگاه خبری جماران؛ روزهای گذشته که در خرمشهر آب شور شده بود و همین هم بهانه اعتراض جمعی از مردم شد، مطابق معمول گروهی از ورزشکاران و هنرمندان نسبت به این موضوع حساسیت نشان دادند و در شبکه های اجتماعی به این موضوع پرداختند. طبیعی است که از یک «احساس غلیان یافته» ، نمی توان انتظار یک استدلال منطقی داشت و مطابق زبان و منش این روزها، کاپیتان تیم ملی هم دست روی نقطه ای گذاشت که از نظر من هم ربطی به «آب خرمشهر » نداشت.
حقیقت امر آن است که منتظر بودم تا مثل همه ی اتفاقات مشابه ، جملات این بازیکن ، دست آویز «طرفین همیشگی دعوا» شود و گروهی موافق و گروهی مخالف، سر برآورند و دشنام و توهین به حدی برسد که اصل داستان فراموش شود و مثل همیشه دودش به چشم «مقدسات» برود.
اما از حق نگذریم این بار بسیج دانشجویی یکی از دانشگاه های خوزستان ، راه منطقی و درستی را انتخاب کرد و مسعود شجاعی را به مرکز حادثه دعوت کرد و او هم مردانه رفت و موضوعی که می توانست دست آویز «تقدس زدایان» شود، به خوبی و خوشی ختم به خیر شد.
در این ماجرا ، هم باید از کار خوب آن جوانان دانشجو تقدیر کرد که به جای تکفیر و تفسیق ، از روشی کاملاً نو و درست استفاده کردند و هم باید از بازیکن تیم ملی تشکر کرد که بر اشتباه خویش پای نفشرد.
اما یک نکته دیگر هم در این میانه هست و آن درسی است که می توان از همین اتفاق ساده گرفت.
راستی چه مقدار از مواردی که دوستان، درباره ی آنها، بیانیه های غلاظ و شداد داده اند، به نتیجه ی دلخواه آنها منجر شده است؟ آیا اگر در همه ی موارد ، مثل همین مورد ، از در رفاقت و همدلی و با زبان خوش وارد می شدند، نتیجه بهتری نمی گرفتند؟
یادمان باشد خدا وقتی موسی و هارون علیهما السلام را نزد فرعون فرستاد به او فرمود:« فَقُولَا لَهُ قَوْلًا لَیِّنًا لَعَلَّهُ یَتَذَکَّرُ أَوْ یَخْشَىٰ»[و با او باکمال آرامی و نرمی سخن گویید، باشد که متذکر شود یا (از خدا) بترسد (و ترک ظلم کند).]
نه ما موسى هستیم و نه مخالفین ما فرعون و نه موضوع های مورد بحث، شرک و ادعای الوهیت است. پس سخن را با نرمی و آرامش همراه کنیم.
