یک فعال سیاسی اصولگرا گفت: لازمه وحدت، عنصر «اعتمادملی» است که باید حفظ و تقویت شود و اگر اعتماد اجتماعی نسبت به حاکمیت و دولت ها کم شود، وحدت تضعیف خواهد شد.
سعید ابوطالب در گفت و گو با خبرنگار جماران، درباره لزوم وحدت و همبستگی در کشور گفت: من معتقدم اگر دو عنصر موثر برای پیروزی انقلاب اسلامی در نظر گیریم، قطعاً اولین عامل، رهبری حضرت امام و دومین آن وحدتی بوده که در شکل گیری انقلاب اسلامی و به پیروزی رساندنش نقش داشته است.
اگر اعتماد اجتماعی نسبت به حاکمیت و دولت ها کم شود، وحدت تضعیف خواهد شد
وی افزود: عنصر وحدت ملی سبب شد که ما بتوانیم بر یک دهه ناآرامی و جنگ تحمیلی، غلبه کنیم و سرفراز بیرون آییم. تبعیتی که مردم از رهبری داشتند و وحدتی که در میان آنها وجود داشت، زبانزد بود. هر هنگام که این وحدت خدشه دار شد، ما در توسعه و پیشرفت در تمامی ابعاد سیاسی، فرهنگی و اجتماعی آسیب دیدیم.
این فعال سیاسی اصولگرا در ادامه گفت: وحدت، جمله کلیدی حضرت امام و نیاز همیشگی این کشور است. البته لازمه وحدت، عنصر «اعتمادملی» است که باید حفظ و تقویت شود و اگر اعتماد اجتماعی نسبت به حاکمیت و دولت ها کم شود، وحدت تضعیف خواهد شد. منتها این وحدت، باید عملی و واقعی باشد. وحدت در حد حرف و شعار و دورهمی های سران قوا، چندان بویی از واقعیت نبرده است. وحدت باید عملی باشد و محور داشته باشد. اگر ما اسلام و انقلاب اسلامی این کشور را به عنوان عناصر اصلی وحدت قرار دهیم، این وحدت می تواند عملی و واقعی باشد.
اگر قرار باشد وحدتی شکل بگیرد، باید با احترام به سلایق مختلف باشد و همه بتوانند حرف بزنند
وی ادامه داد: ایجاد جریان تک صدایی علاوه بر آنکه موجب وحدت نمی شود، موجب بروز صداهای نامتوازن و بدون پشتوانه توده ای در جامعه می شود. اگر قرار باشد وحدتی شکل بگیرد، باید با احترام به سلایق مختلف باشد و همه بتوانند حرف بزنند. طبیعتاً اینکه همه بتوانند حرف بزنند، باید دارای ابزاری رسانه ای باشند. در مقطعی برخی جریان های سیاسی معتقد بودند که ابزاری رسانه ای در اختیار ندارند. اما واقعیت این است که امروز با وجود شبکه های اجتماعی و تنوع رسانه ها، تک تک آحاد جامعه می توانند حرف های خود را مطرح کنند و دیگر «مونولوگ» وجود ندارد.
این فعال سیاسی اصولگرا بیان کرد: در این فضایی که همگان می توانند حرف بزنند و نظرات خود را مطرح کنند، وحدت معنای بیشتری پیدا می کند و اگر ما عناصر اصلی وحدت را که همان اسلام، انقلاب اسلامی و منافع ملی هست را به درستی شناسایی کنیم، می توانیم وحدت ساز شویم. لازمه این امر ممانعت از اعمال قدرت، تهمت زنی، افترا و انسداد سیاسی در جامعه است. وحدت، زمانی عملی است و قوام پیدا می کند که همه جریان های آزاد سیاسی بتوانند حرف های خود را مطرح کنند.
باید شاهراهی قانونی برای اظهارنظر در کشور وجود داشته باشد.
ابوطالب گفت: زمانی که حرف از جریان های سیاسی زده می شود، بدین معناست که ما بتوانیم مانع تشتت و آنارشیسم در جامعه شویم و بدین معنا نباشد که بدون آنکه شاه راهی قانونی در کشور وجود داشته باشد، هرکس هر چه دلش خواست بگوید. از این رو، باید شاه راهی قانونی برای اظهارنظر در کشور وجود داشته باشد، که همگان از طریق آن بتوانند اظهارنظر کنند. امروز، جریان های قدیمی انقلاب اسلامی در تمامی قوا حضور دارند و همگی نیز، نسبتاً دارای ابزار رسانه ای هستند. البته این ابزار به نحوی عادلانه میان جریان ها توزیع نشده است.
ظرفیت پذیرش انتقاد در سایر ارکان قدرت وجود ندارد. بدین معنا که اگر دانشجویان یا برخی رسانه ها، نسبت به قوا یا مسئولی انتقاد می کنند، با آنها برخوردی قهری و غیرسازنده صورت می گیرد.
وی اظهار کرد: اگر انتقاد خیرخواهانه باشد، هر چقدر هم که تند باشد، نه تنها ضربه ای به نظام نمی زند، بلکه موجب تقویت آن می شود. بهترین نمونه آن، انتقاداتی است که هم غیررسانه ای هم به صورت رسانه ای، در حضور رهبر معظم انقلاب انجام می گیرد. امروز می بینیم که افراد در نشست های مختلف نظیر دانشجویان با رهبری، نظرات خود را مطرح می کنند. انتقاداتی که ما در کلیپ های منتشر شده رسانه ها نسبت به تمامی قوا می بینیم، انتقادات تندی است که طبیعتاً چندین برابر آن، به صورت غیررسانه ای در حضور رهبر معظم انقلاب مطرح می شود.
اگر رسانه ها یا افراد از رئیس دولت قبل یا مسئولین آن انتقاد می کردند، به بدترین شکل ممکن مجازات می شدند
این فعال سیاسی اصولگرا در ادامه گفت: من معتقدم این شیوه انتقاد باید توسعه پیدا کند و برای تمامی ارکان قدرت و دستگاه ها، تبدیل به الگو شود. البته در حضور رئیس جمهور نیز، انتقادات بسیار تندتر از این و حتی بدون رعایت چارچوب های اخلاقی انجام می شود. این ظرفیت در بالاترین مقامات نظام نظیر رهبر معظم انقلاب و آقای روحانی وجود دارد. در همین راستا بارها دیده می شود که در جلسات مختلف، افرادی در برابر رئیس جمهور هرچه که دلشان می خواهد، می گویند.
وی بیان کرد: در رسانه ملی هم انتقاداتی نسبت به برخی قوا صورت می گیرد. منتها این ظرفیت در سایر ارکان قدرت وجود ندارد. بدین معنا که اگر دانشجویان یا برخی رسانه ها، نسبت به قوا یا مسئولی انتقاد می کنند، با آنها برخوردی قهری و غیرسازنده صورت می گیرد. با مقایسه شرایط امروز با دولت قبل، متوجه می شویم که در آن دولت نیز، چنین ظرفیتی وجود نداشت. بدین صورت که اگر رسانه ها یا افراد از رئیس دولت قبل یا مسئولین آن انتقاد می کردند، به بدترین شکل ممکن مجازات می شدند.
نقد باید دلسوزانه، اخلاقی و توام با اصول باشد
ابوطالب افزود: حتی اگر نماینده مجلسی در دوره دولت قبل، از تریبون مجلس برای بیان انتقاد از دولت استفاده می کرد، با او برخورد می شد. بنابراین امروز، وقتی نگاهی وسیع تر نسبت به چند دهه گذشته می اندازیم. شرایط بهتر شده، ضمن اینکه نقادی خود دارای رسوم و قواعدی است. بنابراین نباید نام هر نق زدن و غرزدنی را انتقاد گذاشت، بلکه انتقاد دارای قاعده و گفتمانی مشخص است. می توان به سخت ترین شیوه ممکن نقد کرد، منتها این امر، نیازمند رعایت آداب خود است.
وی اظهار داشت: شرایط برای انتقاد در کشور، روز به روز بهتر می شود، اما ترس از این وجود دارد که انتقادها به تدریج، تبدیل به نق زدن و ناسزاگویی و تهمت زدن شود، که این مسأله خود خطرناک تر از انتقاد است. در جامعه ای که سعی می کنند، شرایط را برای انتقاد باز کنند، این امکان وجود دارد که گروه های فشار یا یک عده افراد هوچی گر، دست به انتقاد غیرمودبانه و غیرمسئولانه زنند. همچنین از آنجا که ممکن است این افراد به حاکمیت یا برخی قوا نزدیک باشند، می توانند دارای مصونیت نسبت به بسیاری از مجازات ها شوند.
وی در پایان گفت : متاسفانه هوچی گری کردن، ناسزا گفتن، بی رحمانه و غیرمنصفانه نقد کردن، به تدریج فضای باز ایجاد شده برای انتقاد را دچار انسداد می کند. بنابراین علاوه بر اینکه فضا باید برای انتقاد مهیا باشد، نقد باید دلسوزانه، اخلاقی و توام با اصول باشد. اگر این گونه باشد، امکان برخورد با چنین نقدی نیز، برای ارکان قدرتی که نقد را برنمی تابند، کمتر میسر است.
