حجت الاسلام و المسلمین حسنی می گفت: «ما هرگز دنبال جنگ وخشونت نبودیم. ما آرامش و امنیت می خواستیم. تلاش می کردیم که تا حد ممکن درگیری رخ ندهد و مسائل ومشکلات به صورت مسالمت آمیز حل بشود ... بنده شخصا از خونریزی و درگیری و آشوب متنفرم و در حد امکان از آن فرار می کنم و هیچ وقت در ابتدا به چنین کاری در طول مبارزاتم دست نزده ام»
پایگاه خبری جماران؛ روحانی مجاهد حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ غلامرضا حسنی ، امام جمعه اسبق ارومیه ونماینده ولی فقیه در آذربایجان غربی ، یکی از اعجوبه های تاریخ انقلاب اسلامی ایران است که هنوزناگفته ها پیرامون شخصیت ایشان به مراتب بیش از گفته شده ها می باشد. مبارزات او با رژیم ستمشاهی وگروهک های وابسته به بیگانگان در منطقه آذربایجان بی نظیر ودر سطح کشور کم نظیر است. او جزو افراد نادری به شمار می آید که توانست به طور مسلح (آن هم از نوع سبک وسنگین) به حضور امام خمینی شرفیاب شود.
موقعیت حساس منطقه و استان، مسلح بودن را بر ایشان تحمیل کرد واین سبب شد که وی در ظاهر خشن جلوه کند و روحیه اعتدالگرایی وافراط ستیزی اش در هاله ای از ابهام به ورطه فراموشی سپرده شود. علاوه در هشت سال حاکمیت دوم خردادی ها ، روزنامه های زنجیره ای و افراطی با فضاسازی ها وتحریفاتی که مرتکب شدند ، شخصیت او را غیر منطقی وخشن معرفی کردند واین مزید بر علت شد تا شخصیت اعتدالی ایشان کاملا تحریف شود.
در این فرصت ، شخصیت واقعی این روحانی مبارز و معتدل را از زبان خود ایشان مرور می کنیم. این اظهارات تنها بخشی از مجموعه خاطرات آقای حسنی است که در سال 1383 ، توسط نگارنده طی 33 جلسه مصاحبه و بعد تدوین وتنظیم شده و در تابستان سال بعد از سوی مرکز اسناد انقلاب اسلامی به چاپ رسید ، بیدرنگ مورد استقبال قرار گرفت و چند بار تجدید چاپ شد.
جلوگیری از تخریب وتحریق
« ایام مبارزات و تظاهرات خیابانی در مورد تخریب وآتش زدن اماکن دولتی ، سینماها ، ادارات ، بانک ها وحتی مشروب فروشی ها ، نظر خاصی داشتم و بشدت با این اقدام مخالف بودم. هنگام سخنرانی برای مردم ،کاملا توضیح داده واز آن ها می خواستم که به هیچ وجه مکانی و یا ماشین مردم را آتش نزنند وصدمه ای به آنها نرسانند. بخصوص اعتقاد داشتم ومی گفتم امروز وفردا ،انقلاب اسلامی پیروز خواهد شد و ما هر چه تخریب کنیم به ضرر خودمان خواهد بود ، بایستی حکومت اسلامی فردا ، دوباره آن ها را از بیت المال باز سازی کند ودر این مورد سایر علمای شهر نیز با حقیر هم عقیده بودند.
در تظاهرات وراهپیمایی ها وقتی به یک سینما ومشروب فروشی و یا ادارات مهم می رسیدیم ، من می رفتم جلوی آن می ایستادم تا تظاهرکنندگان کاملا از جلوی آن عبور می کردند ، بعد دوباره خودم را به صف مقدم راهپیمایان می رساندم. اغلب مشروب فروشی های ارومیه متعلق به برادران مسیحی ما بود و در دین آنها شراب حرام نمی باشد. من از حیث عدم تعرض به این مغازه ها بیش تر از اماکن دولتی حساسیت داشتم . وقتی مورد اعتراض برخی هم قرار می گرفتم ، می گفتم انشا لله وقتی جمهوری اسلامی بر قرار شد ، برادران مسیحی ما به احترام این حکومت شغل خود را تغییر می دهند وانصافا هم همین طور شد وما با آنها مشکلی پیدا نکردیم...
تا جایی که قدرت وتوان داشتم ، از این امور بشدن جلو گیری می کردم وانصافا مردم نیز به توصیه ها گوش می دادند. البته گاهی هم کنترل از دست ما خارج می شد و در این هنگام برخی گروه ها مانند چریک های فدایی خلق، مجاهدین خلق و توده ای ها وارد میدان می شدند واغلب آنها به این جور تخریب ها اقدام می کردند و یا ایادی رژیم برای بد نام کردن پیروان امام خمینی به این گونه تخریب ها دست می زدند.
در آن ایام ، یک روز - خدا مقامش را عالی کند - شهید آقا مهدی باکری نزد من آمد و از سوی برادرش رضا باکری پیامی آورده بود.بعضی از اعضای گروه های چپی به وسیله ی او برایم پیام فرستاده بودند که اگر فلانی اجازه بدهد ما کارخانه ی مشروب سازی (پاکدیس) را به آتش بکشیم و ساختمانش را هم با بولدزر تخریب کنیم. آنها پیام را به وسیله رضا داده بودند ، او هم خودش نیاورده واز طریق برادرش آقا مهدی به من رسانده بود. وقتی آقا مهدی موضوع را از طرف آنان مطرح کرد ، گفتم : نخیر ، من چنین اجازه ای را نمی توانم بدهم ، بعد هم برای آقا مهدی و نیز همان شب در مسجد برای مردم مطرح کرده وتوضیح دادم وگفتم : این کارخانه در آینده ی نزدیک مورد نیاز مبرم ما خواهد شد. امروز اگر چه در آن شراب تولید می شود ، اما فردا ما می توانیم از این کارخانه به جای شراب ، خوراکی ها وآشامیدنی های حلال دیگر از قبیل : آب انگور ، آب سیب ، عرق بید مشک تولید کنیم واگر بخواهیم محصولات خود را توسعه دهیم به چند کارخانه ی دیگر هم نیاز پیدا خواهیم کرد.
حتی جنبه های فقهی آن را توضیح دادم وگفتم : این کارخانه مانند آلت های مشترکه در حرام وحلال است وقابلیت استفاده در هر دو مورد را دارد و ما انشالله از این کارخانه در موارد جائز وحلال بهره برداری خواهیم کرد. سپس به آقا مهدی گفتم : شما اسامی و محل کار وفعالیت آین آقایان را یادداشت کنید و به من بدهید و از قول من نیز به آنها بگویید که هیچ حق ندارید به چنین کاری دست بزنید والا با من طرفید.» ( خاطرات، ص 119 و120 و121 و122)
مانع از کشت وکشتار
«در آستانه پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی که دیگر مراکز نظامی ، انتظامی و ارتش در ارومیه در حال سقوط قرار گرفته بودند سرهنگ اکبر فتورایی یکی از افسران مذهبی در لشکر 64 پیش من آمد وگفت : اگر اجازه بدهید ، برویم فرمانده لشکر تیمسار هومان را پیش شما بیاورم وتسلیم کنم تا از طریق او اسلحه ومهمات پادگان های منطقه را به صورت مسالمت آمیز تحویل بگیریم تا بدست گروهک های فدایی خلق ، مجاهدین خلق ، حزب توده ، دمکرات وکومله نیوفتد. گفتم : پیشنهاد خوبی است ، سریع اقدام کنید ، اما دیگر هومان را پیش من نیاورید ، نمی خواهم با او روبرو شوم . اسلحه ومهمات وپادگان ها را از او تحویل بگیرید وخودش را هم باید دستگیر کنید تا محاکمه شود.
چند نفر از مسلحین به همراه او رفتند ، تمام کارها را انجام دادند ، علاوه بر هومان چند نفر دیگر از فرماندهان ارشد ارتش را دستگیر کردند وآوردند. بعد رئیس ساواک استان آقای مبینی وفرماندهان شهربانی وژاندارمری نیز به آنها ملحق شدند. مبینی ، رئیس ساواکِ وقت که به تازگی آمده بود ومن از او چیزی ندیده بودم . همه اینها را در مدرسه محمدیه جمع کردیم .چند روز میهمان ما بودند ،صبحانه ، ناهار وشام برایشان تهیه می کردیم . در این چند روز مردم دسته دسته می آمدند وابراز احساسات می کردند وخواستار اعدام انقلابی آنها می شدند من هم مرتب صحبت می کردم ومی گفتم : نه ! اینها اول باید محاکمه بشوند ، جرمشان اثبات بشود ، بعد اگر با تشخیص قاضی صلاحیت دار مستحق اعدام شدند آن وقت حکم جاری می شود.
البته باید بگویم : در مقابل آن همه فشار واحساسات مردمی ، فقط من می توانستم این گونه موضع بگیرم ودر مقابل خواسته های آنان بایستم ، سایر آقایان جرات چنین کاری را نداشتند واگر هم چنین موضعی داشتند که داشتند مردم از آنها قبول نمی کردند. ( چنانکه در شهری های دیگر مردم ریخته وهمه ساواکی ها ووابستگان به رژیم شاه را به دار آویخته بودند) حتی یکی از مسلحین من ، نمی خواهم اسمش را ببرم ، خودسرانه رفته بود وبا آتش سیگار ، گردن یکی از آنها را داغ گذاشته بود . او.را خواستم واز شدت ناراحتی ، یکی دوسیلی از چپ وراست به گوشش نواختم تا درس عبرتی برای دیگران باشد. همان روز دوستان را جمع کردم وگفتم که اینها تا دیروز دشمن ما بودند اما امروز اسیر ما هستند و ما نباید با آنها بد رفتاری کنیم.
به این نتیجه رسیدیم که این ها را به مرکز بفرستیم تا مسئولین انقلاب خودشان در باره آنها در تهرلن تصمیم بگیرند .چند نفر از مسلحین مورد اعتماد این ها را به تهران بردند وتحویل کمیته ی مرکزی انقلاب اسلامی دادند . آن زمان کمیته به فرماندهی آیت الله مهدوی کنی اداره می شد .در آنجا همه را محاکمه کرده وبرای هر کدام حکم مقتضی صادر شده بود که من از جزئیاتش با خبر نشدم .
آن ایام آنقدر سرمان به مسائل منطقه ودرگیری با گروه های ضد انقلاب مشغول بود که دیگر اینها را فراموش کردیم . بعدا وقتی در دوره اول مجلس شورای اسلامی ، نماینده مجلس بودم ، یک روز هومان به سراغم آمد وخودش را به من معرفی کرد او تازه محکومیتش تمام شده واز زندان آزاد شده بود . خیلی از من تشکر وامتنان می کرد ومی گفت : تو به ما زندگی دوباره دادی . اگر شما نبودی همان وقت ما اعدام شده بودیم . گویا آن روزها که من جلوی مدرسه با مردم صحبت می کردم ، اینها در داخل صدای مرا می شنیدند. او می گفت : ما همه در مورد شما طور دیگری فکر می کردیم ، تصورمان این بود که اگر به دست شما بیوفتیم حتما در همان لحظه اول اعدام می شویم.» ( همان ، ص 147 و148 و149 )
مخالفت با هر گونه افراط گری
«پس از پیروزی که آقای امید نجف آبادی به عنوان رئیس دادگاه انقلاب اسلامی به ارومیه آمد، حکم هایی صادر می کرد که منشا اغتشاش ونا آرامی در منطقه شد. در پی شکایان مردم ارومیه ، مبنی بر شناسایی ومجازات عاملین کشتار مسجد اعظم ارومیه ، چند نفر از افسران ارتش دستگیر و در مرداد ماه 1358 توسط آقای امید محاکمه وبه اعدام محکوم شدند... من خودم در دادگاه این افسران حضور داشتم و برای این که بعضی درگیری های اطراف مسجد را توضیح می دادم ، دیدم آقای امید هیچ گونه اجازه ی صحبت ودفاع به این ها نمی دهد ، حتی به توضیحات شاهدان عینی هم چندان توجه نداشت...جلسه ی دیگری که باز خودم حاضر بودم ، یک مرد ویک زن زنای محصنه انجام داده بودند می خواست محاکمه کند ، دیدم بدون این که چهار بار اقرار از آنها بگیرد یا مثلا چهار شاهد عادل بیایند شهادت بدهند ، همین جوری فله ای حکم اعدام آنها را صادر کرد. » (همان ، ص 189)
«تمام این مصائب و طغیانگری ها که بعدا گیربانگیر ما در منطقه شد، منشا اصلی اش حکم های نابجا ونسنجیده ای آقای امید نجف آبادی بود. او با این کارها بهانه ی خوبی به دست فرصت طلبان داد و یک عده از این « امتی ها » نیزکه در سپاه وجاهای دیگر بودند ونفوذ داشتند ،اطراف او را گرفته بودند واو به غیر اینها از هیچ کس حرف شنوی نداشت. علاوه یک سید دیگری هم بود که دست کمی از امید نداشت وهمان کارها وتندروی های او را دنبال می کرد.
یک روز جمعه در جایگاه نماز جمعه آماده برای خطبه های نماز می شدم که چند نفر از این امتی ها آمدند وگفتند اجازه بدهید قبل از خطبه این سید چند کلمه با مردم صحبت کند. او می خواهد مسائل مهمی را با مردم در میان بگذارد. در همان جا نشستم ، او آمد وصحبت کرد . آن زمان او یکی از جوانان مومن به نام جواد حسینیه که از نزدیکان آقای فوزی ( از علمای مورد احترام ارومیه وعضو مجلس خبرگان قانون اساسی) ودر حزب خلق مسلمان فعالیت داشت ، نام برد وگفت او محکوم به اعدام است وباید در ملاء عام به دار آویخته شود. چند نفر از این امتی ها هم از پایین مردم را تحریک کردند وصدای تکبیر محل نماز جمعه را فرا گرفت وبدین ترتیب کم اعدام او صادر شد.
من با این که خودم با حزب خلق مسلمان مبارزه می کردم وبا آقای فوزی در این مورد اختلاف نظر داشتم ، اما با حکم های این جوری مخالف بودم . این که نمی شود یک جوان را به جرم این که مثلا در یک حزب منحرف فعالیت می کند ، حکم اعدامش را به این سادگی صادر کرد، بنابراین همان روز وقتی از نماز جمعه برگشتم با آن جوان تماس گرفتم وبه او گفتم در شهر نماند وچند روزی در خارج از ارومیه مخفی شود تا این غائله سپری گردد.الان هم او زنده است ودر بازار ارومیه به کسب وکار مشغول است...
من با این امتی ها در سپاه خیلی مشکل داشتم ، ولی خدا مقامش را متعالی کند ، یک روز شهید شیخ فضل الله محلاتی نماینده امام در سپاه به ارومیه آمد وهمه ی این ها را پاک سازی کرد واز سپاه بیرون ریخت ومرا آسوده خاطر نمود.» ( همان ، ص 194 و 195 و 196)
«در اوائل پیروزی ، یک سری افراد وابسته به گروه های به ظاهر اسلامی وانقلابی در بعضی ارگان ها وبخصوص در دستگاه قضایی نفوذ کرده بودند ودست به یک سری کارها وصدور احکام تند وتیزی می زدند که هیچ ارتباطی با نظام اسلامی وشخصیت های اصیل انقلاب نداشت. خودم درارومیه مبتلا به این افراد بودم. این ها با صدور احکام فله ای دردسرهای زیادی در منطقه برای ما درست کردند ... بعضی جوانان تند وامتی ها واعضای سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی اطراف اینها را گرفته بودند.اینها تعدادی از بازاریان محترم وافراد دیگر را به جرم داشتن ثروت ، به عنوان فئودال وسرمایه دار ، محکوم به مصادره ی اموال می کردند... بنده وبعضی علمای شهرستان وافراد دلسوز دیگر در آن روزها نامه های متعددی به دفتر امام ودادستان کل انقلاب وجامعه مدرسین نوشتیم و در مورد پیامدهای ناگوار این سری احکام هشدار دادیم. به دنبال آن ، یک هیئتی به سرپرستی مرحوم آیت الله احمدی میانجی از سوی حضرت امام جهت رسیدگی به این احکام وشکایات مردم وارد منطقه شدند وآیت الله احمدی ، اغلب این احکام صادره را نقض کرد وغیر شرعی تشخیص داد.» ( همان ، ص 287 و288)
اشرار و اوباش از من می ترسند
«دوران هشت سال جنگ شهر های ایران توسط موشک دوربرد وجنگنده های صدامی به طور مستمر بمباران می شد. شهر ارومیه نیز زیر بمباران موشکی وهواپیمایی دشمن قرار داشت و اغلب مردم ناچار منازل خود را ترک کرده وخانواده هایشان را به اطراف باغ ها وروستاها برده بودند. یک روز گفتند در سطح شهر چند مورد سرقت انجام گرفته است واثاثیه مردم را از خانه هایشان برده اند. همان روز در پیام تلویزیونی به مردم گفتم :از این ساعت به بعد ،هر فردی را دیدید از دیوار خانه ی مردم بالا می رود ، همان جا یک گلوله به مغزش خالی کنید تا نقش بر زمین شود وجنازه اش هم باید چند روز در آنجا بماند تا عبرت برای دیگران شود.
همین پیام ساده به حول وقوه ی الهی به قدری کارساز شد که در طول این بمباران مردم منازل واثاثیه های خودرا در کوچه وبازار وخیابان رها می کردند ومی رفتند وحتی یک مورد هم سرقت دیده نشد.روزی در یکی از خیبان های ارومیه بودم ، معمولا هنگام بمباران و موشک باران در شهر حضور داشتم وگشت می زدم.ناگهان وضعیت قرمز شد. از ماشین پیاده شدم ودر جایی پناه گرفتم. پاسبانی آمد و گفت : حاج آقا در نزدیکی پناهگاه داریم برویم آنجا ، گفتم : اینجا خوب است ، الان وضعیت عادی می شود . دست بردار نبود با اصرار او به پناهگاه رفتیم . زیر زمین بود و چند پله می خورد. از پله ها پایین رفتیم ، دیدم تعدادی از مردم قبل از ما آمدند ودر آنجا هستند.
یکی از آنها تا چشمش به من افتاد از ترس غش کرد وبیهوش شد.الله اکبر! من دیگه بمباران را فراموش کردم . رفتم جلو ، سرش را به زانو گرفتم اورا مشت ومالش دادم یک لیوان آب آوردند دادم خورد. خیلی ناراحت ونگران شدم مگر از من چه کاری سر زده که این جور ترسناک شده ام ومردم مثل لولو از من می ترسند؟ خودم را سرزنش می کردم .چون ارتباط من با توده ی مردم بسیار خوب بود. آنها همیشه به من لطف ومحبت داشتند. بالاخره پس از لحظاتی به هوش آمد، دید سرش روی زانوی من است ودستم را به سرش می کشم ، آرام گرفت وسر حال آمد.
بعد معلوم شد که این آقا ، قبل از پیام من یک مورد سرقت داشته وچون مرا دیده خیال کرده من آمده ام اورا دستگیر واعدامش کنم. همانجا سجده ی شکر بجا آوردم وگفتم : خدایا ! هزاران هزار شکر، کاری کردی که همیشه آدم های فاسد ، اشرار واوباش وخلافکار از من بترسند وانسان های مومن وشریف وفداکار با من صمیمی ومهربان باشند.» ( همان ، ص 263 و 264)
رابطه صمیمی با مسیحیان
«با برادران میسحی در ارومیه وحومه تا به حال مشکلی نداشتیم. رابطه مان همیشه صمیمی وحسنه بوده است.
در نزدیکی روستای بزرگ آباد (زادگاه آقای حسنی) چند روستای مسیحی نشین وجود دارد. قبل از انقلاب که بنده در آنجا نماز جمعه اقامه می کردم وبعد از نماز با روستائیان دسته جمعی ، گاهی به لایروبی قنات و رودخانه های منطقه می پرداختیم ، آنها نیز در این امر با ما هماهنگی داشتند وکمک می کردند.یک وقتی قسمتی از رودخانه ی باراندوز چایی را لایروبی می کردیم . تابستان بود وهوا هم خیلی داغ شده بود. یک قسمت باتلاق بود وبولدوزر ما در آنجا به گل فرو رفت ووقتی برادران مسیحی از موضوع با خبر شدند هر وسیله ای داشتند به کار گرفتند ، درختان بید وقلمه های خود را می بریدند ومی آوردند زیر چرخ های بولدوزر می انداختند ، مادامی که بولدوزر بیرون نیامده بود ، از کمک دریغ نداشتند.
من همیشه از آنها ، صفا ، صمیمیت و انسانیت دیده ام واز این سری کارهایشان لذت برده ام. هیچ وقت احساسم این نیست که اینها در ارومیه اقلیت هستند. همواره با آنها مثل سایر مسلمانان شیعه وسنی برخورد کرده ام. در مناسبت های دینی ومذهبی ودر مصیبت ها وجشن ها در کنار هم هستیم. آنها به مجالس ومحافل ما می آیند وما نیز در مراسم دینی آنها شرکت می کنیم و به منازلشان می رویم.دوران مبارزه وپس از پیروزی آنها هم در کنار سایر اقشار مردم ارومیه کم وبیش در صحنه حضور داشتند. یکی از جوانان پر شور مسیحی ، جزو اولین شهدای انقلاب در ارومیه است علاوه آنها در غائله ی کردستان وجنگ تحمیلی ، شهدایی تقدیم انقلاب کردند...
تا به حال چندین بار از من دعوت کردند ومن در مراسم ختم شهدای آنان ویا در مناسبت های دیگر به مجلسشان رفتم وبرایشان صحبت کردم... گاهی از جوانان مسیحی اینجا پیش من می آیند ودرخواست می کنند که مسلمان بشوند. من خودم شخصا این را دوست ندارم ، خیلی دیر می پذیرم. با آنها چند روز صحبت می کنم تا کاملا آگاهانه به این کار اقدام کنند. چند وقت پیش یک دختر مسیحی می خواست با یک جوان مسلمان اردواج کند. آنها آمدند اینجا تا او مسلمان شود. من شماره تلفن پدرش را گرفتم وتلفنی با پدردختر صحبت کردم و بعد پدر ، ومادر وبرادرش را دعوت کردم. آمدند اینجا ورفتند به اتاق دیگر باهم صحبت کردند تا دختر را قانع ومنصرف کنند...یکی از کلیساهای مهم برادران مسیحی در ارومیه «کلیسای ننه مریم»است که در خیابان خیام جنوبی واقع است. » (همان ، 265 و266)
حامی واقعی خلق کُرد
این روحانی مبارز نسبت به برادران اهل سنت وکُرد نیز همین احساس و اعتقاد را داشت. جنگ چند روزه اش در نقده به خاطر دفاع از حریم توده مردم مظلوم ، اعم از شیعه ، سنی ، کرد وترک بود. او در مناطق جنگی : پیرانشهر ، سردشت ، سِرُو ، دارلک ، قاسم دره سی وشیخ الله دره سی و...نیز برای همین هدف مقدس به استقبال مرگ رفت ، تا ایادی منحرف حزب کومله ودمکرات را از منطقه بیرون کند وآرامش را به مردم این منطقه باز گرداند.
او می گفت: «ما هرگز دنبال جنگ وخشونت نبودیم . ما آرامش وامنیت می خواستیم. تلاش می کردیم که تا حد ممکن درگیری رخ ندهد ومسائل ومشکلات به صورت مسالمت آمیز حل بشود ... بنده شخصا از خونریزی ودرگیری وآشوب متنفرم و در حد امکان از آن فرار می کنم وهیچ وقت در ابتدا به چنین کاری در طول مبارزاتم دست نزده ام والبته تهدید کرده ام ، ولی در عمل کوتاه آمده ام . اصلا شیعه وروحانیت شیعه در طول تاریخ چنین بوده است خودشان را فدا کرده اند ولی هرگز در ابتدا دست به جنگ وخونریزی نزده اند ، مگر این که در راستای حراست از حریم اسلام ، تشیع وکشوروناموس خود مجبور به دفاع شده باشند.» ( همان ، ص 162)
درس نهایی
درس بزرگ دیگر که می توان از سیره سیاسی این عالم مجاهد و سترگ گرفت این است که آقای حسنی هرگز به حریم بزرگان انقلاب تجاوز نکرد. او اگر چه بنا به تشخیص خود از احمدی نژاد حمایت کرد ولی هرگز اجازه نداد تا بد خواهان او را پل پیروزی و تخریب علیه بزرگان انقلاب قرار بدهند. خیلی از ایادی جریان انحرافی و محافل دیگر به بهانه های مختلف به سراغش رفتند تا جمله ای و یا حتی «کلمه ای » ولو به اشاره علیه آیت الله هاشمی رفسنجانی از ایشان بگیرند و یا مثل دیگران نامه ای علیه ایشان بنویسد اما وی با تیز هوشیِ مخصوص خویش اجازه سوء استفاده وبهره برداری غیر اخلاقی به آنها نداد ودست رد به سینه همه آنها زد. در یک کلمه می توان گفت که آقای حسنی هر چی بود خودش بود هرگز از دیگران بازی نخورد و هیچ وقت اجازه ای نداد تا دیگران برایش تعیین تکلیف کنند. روحش شاد و راهش ماندگار.
