پایگاه خبری جماران: عبدالزهرا شاهردوی طی یادداشتی نوشت:
دبیرخانه مجلس خبرگان و یا هیأت رییسه آن با انتشار بیانیه اى از رییس جمهور خواست که بابت آنچه نتایج نادرست برجام خوانده شده و هم چنین بابت عدم توجه به منویات رهبر انقلاب، از مردم عذر خواهى کند. این بیانیه اگرچه توسط برخى از اعضاى این مجلس رد شد ولى به نظرم مى تواند به نکته خوبى منتهى شود.
بر خلاف موافقین و مخالفین مضمون این بیانیه، من به یک شرط با انتشار آن به طور کامل موافقم؛ حتى اگر با مضمون آن موافقت نداشته باشم.
حقیقت امر آن است که هنوز به طور روشن و در یک مناظره کاملاً دقیق، اعلام نشده است که اگر برجام نبود چه بر سر این کشور مى آمد.
ارزش گذاری بر سر برجام در میان هیاهوى دو گروه گم شده است؛ کسانى که آن را دریچه اى براى حل مشکلات دیگر با آمریکا مى دیدند - و به همین جهت با آن موافق بودند ولو اینکه باور داشته باشند اصل برجام چندان خاصیتى نداشته است -و کسانی که آن را عامل توفیق دولت مى دانستند و به همین جهت با آن مخالف بودند - ولو اینکه ده ها فایده بر آن مترتب باشد-.
البته من مى دانم که مذاکره کنندگان نمى توانند به همه یافته هاى خود اشاره کنند و به اصطلاح دست خود را پیش طرف مقابل رو کنند، ولى به نظرم تا حدود بسیارى مى شود به دست آورد هاى برجام اشاره کرد.
مى توان گفت که نسل قبل سانتریفیوژها که نابود شدند، ارزش علمى و عملی نداشتند. مى شود گفت همین که کشور از زیر تهدید مستقیم جنگ و بند هفت منشور سازمان ملل خارج شد، بزرگ ترین دست آورد برجام است. مى توان گفت تا قبل از برجام چین و روسیه هم به قطعنامه هاى سازمان ملل علیه مردم ایران رأى داده بودند.
مى شود گفت اینکه در شرایط حاضر گروهى برجام را بدون دست آورد بدانند، بی انصافى است.
البته از آن سو هم این احتمال هست که شاید مخالفین هم سخنى داشته باشند که به سبب بیان تند و گزنده شان گم شده باشد.
به نظرم وقت آن است که بدون عصبانیت، مخالفین و موافقین تابلو دار برجام، رو در روى هم بنشینند تا معلوم شود که:
اولا: چه کسانى با برجام موافق بوده اند و چه کسانى مخالف بوده اند و آیا منویات رهبر معظم انقلاب توسط شوراى عالى امنیت ملى رعایت شده بوده یا نه؟
ثانیاً: آیا برجام تا همین جا فایده داشته است یا نه؟ و آیا نفع آن بیشتر بوده و یا ضرر آن؟
و ثالثاً: آیا راه دیگرى در آن روزها پیش پای کشور بوده است یا تنها شعارهاى زیبا ولى بى محتوایى داده مى شده است که اگر آنها را عمل مى کردیم، خطراتى بسیار سنگین تر براى کشور پدید مى آمد؟
چنانکه مثلا در کره شمالى شاهد هستیم.
و آخرین نکته ای که باید به عنوان پایان بخش این پیشنهاد، به آن توجه کرد، این است که باید در انتهاى این مناظره از مردم به عنوان صاحبان کشور و نظام نظرخواهى کرد و مطمئن شد که نظر ایشان با کدام گروه نزدیک تر است و همان را به عنوان نقشه راه برگزید.
خدا بر درجات امام راحل بیفزاید که در نامه ای که به مناسبت پایان جنگ به مجلس نوشتند، به شعار هاى فرماندهان نظامى اشاره کردند و حکیمانه نوشتند: «...این دیگر شعارى بیش نیست».
