امام حسین (ع) هیچوقت نمی خواست به سمت پیمان شکنی برود چون این اقدام در بین اعراب ننگ بود اما عبدالله بن زبیر او را بین شمشیر و بیعت با ذلت قرار داد.
دانشیار علوم سیاسی دانشگاه تهران با اشاره به جایگاه بیعت در بین عرب زبانان گفت: از آنجایی که این مسأله ارزش بالایی در نزد اعراب داشته و شکستن آن اکراه محسوب می شد امام حسین(ع) هرگز به دنبال شکستن بیعت خود نبود.
به گزارش خبرنگار جماران، حجت الاسلام والمسلمین دکتر داود فیرحی در آخرین شب عزاداری بنیاد امید ایرانیان به واقعه عاشورا و مسأله بیعت پرداخت و گفت: بیعت یکی از پر کاربرد ترین در واقعه عاشورا و آغاز تحولات این حادثه عظیم است.
وی با اشاره به موضوع بیعت بین امام حسین(ع) و استاندار مدینه ادامه داد:نوع در خواست حاکم این شهر به گونه ای بود که امام(ع) را هم به بیعت دعوت می کرد و هم امتناع؛ بر این اساس ایشان بیعت را نپذیرفتند.
دانشیار علوم سیاسی دانشگاه تهران با بیان این که این اقدام استاندار مدینه باعث بوجود آمدن پارادوکس سیاسی شد عنوان کرد: سه سوال مطرح شد اول اجبار به بیعت جایز است دوم علت امتناع امام از بیعت چه بود و سوم بیعت چیست و چه نقشی در تمدن اسلامی دارد؟
وی افزود: تشیع با تکیه بر مفهوم امامت به نتیجه رسید که بیعت کارایی ندارد و اهل سنت که مقید به بیعت بودند به مرور زمان این موضوع را به فراموشی سپردند این در حالی است که بیعت بهترین ابزار برای کنترل نظم سیاسی بود.
فیرحی به تشریح مفهوم بیعت از نگاه ابن خلدون پرداخت و بیان کرد: وی بیعت را تعهد بر فرمانبرداری می داند و معتقد است یک طرفه نیست بلکه مشروط بر حفظ منافع شهروند و شریعت است.
وی به جامعه شناسی بیعت در دوران امام حسین (ع) پرداخت و گفت: بین سال ۵۰ تا ۶۰ هجری قمری یکی از مشکلات انقلاب ها از جمله در انقلاب اسلام بازگرد به پنجاه سال قبل تر از خود بودند.
دانشیار علوم سیاسی دانشگاه تهران اشاره به حکومت معاویه در نیمه دوم سال ۵۰ هجری گفت: رویداد های این سال از دو جهت اهمیت دارد اول این که از نظر سیاسی جامعه دارد تغییر رژیم از خلافت به شبه سلطنت سپس سلطنت تجربه می کند.
وی ادامه داد: دوم تغییر نسل که جامعه دچارش می شود و با از بین رفتن نسل اول، نسل دوم به دنبال میراث بنیانگذار است.
فیرحی با بیان این که بیعت امری اجباری نیست افزود: برخی از فقها معتقدند که طلحه و زبیر با اکراه با امام علی (ع) بیعت کردند اما این امام بزرگوار پنهان کرد.
وی تصریح کرد: امام حسین (ع) هیچوقت نمی خواست به سمت پیمان شکنی برود چون این اقدام در بین اعراب ننگ بود اما عبدالله بن زبیر او را بین شمشیر و بیعت با ذلت قرار داد.
دانشیار علوم سیاسی دانشگاه تهران خاطر نشان کرد: امام حسین (ع)فرمودند تن به بیعت با ذلت نمی دهند بر این اساس مسأله بیعت امام فردی نیست و جنبه عمومی دارد.
