پایگاه خبری جماران- روز دوشنبه هفته پیش ایران و کنسرسیومی به ریاست شرکت نفتی توتال فرانسه، بزرگترین قرارداد انرژی بعد از توافق هسته‌ای ایران را برای توسعه فاز ۱۱ میدان گازی پارس جنوبی امضا کردند. این کنسرسیوم متشکل از شرکت‌های توتال، سى‌ان‌پى‌سى چین و پتروپارس ایران به امضا رسیده و ارزش این قرارداد نزدیک به ۵ میلیارد دلار اعلام شده است.
بعد از قرارداد برجام یکی از مباحثی که در محافل سیاسی مطرح می شد، بحث تاثیر گذاری برجام بر اقتصاد کشور بود و گروه ها و رسانه های مخالف دولت گاه و بی گاه به دولت تشر می زدند که چرا مثلاً بعد از گذشت چند ماه از برجام، این قرارداد نمودی نداشته است و با این استدلال کل این توافق نامه را زیر سوال می بردند و... البته در همان زمان هم تاثیر گذاری برجام در حوزه های دیگر به جز جذب سرمایه خارجی به خوبی مشهود بود؛ اما در بخش اقتصادی بحث اصلی سرمایه گذاری های خارجی است که انتظار می رفت بعد از برجام شرکت های بزرگ دنیا به بازارهای ایران ورود پیدا کنند و باعث رونق اقتصادی کشور شوند. حسن روحانی در همین راستا بعد از برجام سفرهایی را به کشورهای مختلف انجام داد اما علی رغم این که در ابتدا بسیاری از کشورها و شرکت های بزرگ دنیا برای همکاری اقتصادی با ایران ابراز علاقمندی کردند ولی به دلایلی که در اینجا فرصت بیان آن نیست جذب این سرمایه ها به تعویق افتاد.
امروز بعد از گذشت 2 سال از توافق نامه اقدام مشترک ایران و 6 کشور قدرتمند دنیا، بزرگترین قرارداد انرژی کشور با یکی از مهم ترین شرکت های نفتی دنیا منعقد شده و به نوعی دولت بعد از فراهم کردن برخی از زیرساخت های لازم، یکی از بزرگترین اقدامات خود را در حوزه جذب سرمایه خارجی انجام داده است. بر اساس آمار، قبل از این قرارداد کل سرمایه گذاری جذب شده در 2 سال جاری ۵/۵ میلیارد دلار بود در حالی که ارزش توافق با این کنسرسیوم به تنهایی 5 میلیارد دلار است. البته این قرارداد تا این تاریخ بزرگترین محسوب می شود چرا که تا قبل از آن سرمایه گذاری آنچنانی در کشور صورت نگرفته بود. احتمالاً در آینده مبالغ بالاتر خواهد رفت و صفت بزرگترین از این قرارداد برداشته می شود.
همان گونه که گفته شد عده ای در این دو سال مادام از فراق دست آوردهای برجام شب ها خوابشان نمی برد و در رسانه ها و سخنرانی های خود از دولت، دست آورد برجام را طلب می کردند. امروز بعد از مهیا شدن فرصت ها و بسترها، دولت یکی از دست آورد های بزرگ برجام را در حوزه سرمایه گذاری به نمایش گذاشته است تا فراق را برای عده ای به وصال تبدیل کند و روزهای پر رونقی را نوید دهد. طبیعتاً انتظار این بود کسانی که روزی داغ نبود دست آورد نداشتن برجام را بر سینه داشتند، امروز با این قرارداد خوشحال شوند و از دولت برای تحقق خواسته های آن ها تشکر و قدردانی کنند. اما نه تنها این اتفاق نیفتاد بلکه همان کسانی که از ثمر نداشتن برجام می نالیدند امروز از این قرارداد بسیار عصبانی هم شده اند و با تحلیل های عجیب و غریب آن را زیر سوال می برند.
عجیب نیست؟! کسانی که تا قبل از این دلشان برای دست آورد برجام می سوخت امروز همان دست آورد را لگدمال می کنند؟ این رفتارها چه چیزی را نشان می دهد، آیا نشان گر این نیست که برای این عده، بنا، تنها و تنها بر مخالفت و تخریب است؟ آیا منافع ملی امروز یک چیز و فردا چیز دیگر است؟ آیا اگر همین قرارداد و حتی خیلی ضعیف تر از آن را دولتی هم جناح و هم فکر خودشان امضا می کرد، هفت شبانه روز جشن ملی و شعار پیروزی سر نمی دادند؟ چگونه باور کنیم که این جماعت برای رضای خدا، کشور و مردم کار می کنند و منافع شخصیشان در این موضع گیری های سراسر متناقض شان دخیل نیست.
مگر نه این است که تفاوت سیاست در اسلام و حکومت اسلامی با سیاست در جهان سکولار در وحدت «دین و سیاست» در اسلام است. مگر در مکتب اسلام سیاست بر خلاف سیاست غربی، وسیله ای برای احقاق حق، گسترش دادگری و از بین بردن ظلم و فساد، با هدف خدمت به مردم و آشنا ساختن آن ها با فضائل و کرامات انسانی نیست؟ مگر نباید مرد سیاست در اسلام هیچگاه در معرض شرّ قرار نگیرد و خود و اطرافیان خود را به گناه و پلیدی آلوده نسازد؟ مگر سیاست مدار مسلمان، نباید مکر و فریب، دروغ و اغفال، تهمت و افترا و ریا و سایر رذائل اخلاقی را از عیوب اخلاقی بداند و نفعی که از این راه ها عاید شخص می گردد را ناپاک و پلید بخواند؟ و در نهایت مگر نه این است که در سیاست اسلامی هدف وسیله را توجیه نمی کند و برای وصول به هدف هر نوع وسیله ای را مجاز نمی داند؟
انصاف بدهید! کدام یک از این تخریب ها و تهمت ها با اسلام و اخلاق در سیاست اسلامی سازگاری دارد؟ کدام یک از این اقدامات در راستای گسترش دادگری و از بین بردن ظلم و فساد و رسیدن به کرامت انسانی است؟ اگر این همه دروغ و تهمت گناه نیست پس چیست؟ به فرض، هدف هر چه مقدس و والا؛ این همه وسیله ناصواب کجای اسلام و انسانیت می گنجد؟
