لعن گویی به افراد در قامت عضو خبرگان و جامعه مدرسین حوزه!

اخیرا یکی از اعضای جامعه محترم مدرسین حوزه علمیه قم و نماینده مجلس خبرگان که از دانش آموختگان کلاسهای مرحوم آیت الله مصباح یزدی بوده و یکی ازتاثیرگذارانِ فکریِ "پایداری" هاست ، زبان به "لعنِ صریح" نسبت به سه مسلمان و فرهیخته دانشگاهی ، حوزوی و حکومتی - یعنی؛ مرحوم دکتر شریعتی و مرحوم آیت الله هاشمی و حجت الاسلام و المسلمین سیدمحمدخاتمی- نموده ! و در گذشته کنار افراد نام برده نام مرحوم استاد محمدرضا حکیمی هم قرار داد !!

این زبان "لعنت پراکنی" مایه شگفتی و تاسفِ هر شنونده ای است! و این تاسف وقتی افزایش مضاعف می یابد که این "لعنت پراکنی" و تعبیر "ملعون" از کسی شنیده شد که در کسوت روحانی است و خصوصا در دو جایگاه مهم حوزوی و حکومتی حضور دارد که شرط حضور در آن دو مسند قبل از هرچیزی، دارابودنِ بالاترین درجات تقوا و خویشتن داری است.

 واقعا بر سر باورهای دینیِ کسی که شنونده واژه "ملعون" از یک روحانی نسبت به افراد دیگر ، چه خواهد آمد؟! با این هتک حرمت ها چه مقدار آبرویِ هزار ساله روحانیت و حوزه ، و آبروی ۴۰ ساله حاکمیت آسیب جبران ناپذیر می بیند؟!

 بالاتر اینکه ؛ فرض کنید پدری به فرزندش درس ادب داده که از کلمه ی زشت "ملعون" استفاده نکن . آن فرزند وقتی در صفحه گوشی خود از یک روحانی و به اصطلاح از استاد حوزه و نماینده خبرگان، بارها کلمه "ملعون" را می شنود چه  آشوبی در تربیت او رخ میدهد ؟! 

اجازه دهید درباره لعن و لعن گویی مطالبی را تقدیم کنم.

لعن فرستادن یک بار فقهی و اخلاقی دارد و لعن افراد در تریبون و رسانه بخاطر تفاوت های سلیقه ای با معیار ایمان هم خوانی ندارد و درباره لعن و لعنت فرستادن بسیار سخت گیری شده چرا که لعن به مراتب از نفرین و یا اهانت بارسنگین تری دارد.

در معنای «لعن و لعنت» به تعبیر امام غزالی ؛ اعلام دوری از رحمت خدا و درگیر بودن با عذاب قرار دارد و در واقع لعن حکم بر این است که فلانی از خدا دور است و باید دور از رحمت الهی بماند.

خطر لعن گویی های بی مبنا و خارج از چهارچوب دینی در روایات ترسیم شده است . به عنوان نمونه ؛ پیامبر خدا (ص) فرمود: لَعنُ المؤمنِ کقَتلِهِ ؛ لعنت کردن مؤمن، مانند کشتن اوست. 

“لعن کردن” یک امر بی حساب و کتاب نیست، فیض کاشانی نقل میکند؛ “نُعَیمان انصارى را زود به زود نزد رسول خدا (ص) مى آوردند و آن حضرت او را به خاطر گناهى که مرتکب شده بود مجازات مى کرد تا آن که روزى او را آوردند و پیامبر حدّش زد. مردى او را لعنت کرد و گفت: چقدر او را نزد رسول خدا مى آورند؟! رسول خدا فرمود: لعنتش مکن؛ زیرا او خدا و رسولش را دوست دارد ؛ فقالَ (ع) : لا تَلعَنْهُ ؛ فإنّهُ یُحِبُّ اللّه  و رسولَهُ.”

عمق نظر امام خمینی درباره لعن به افراد قابل توجه است، آن را شرح حدیث سوم کتاب شرح چهل حدیث آورده که حتی به کفاری -غیرظالم- که از عاقبت آنان بی اطلاعیم‌ نمیتوانیم بصرف کفر لعن کنیم ، ایشان میفرماید: «کفاری را که معلوم نیست با حال کفر از این عالم منتقل شدند لعن نکنید؛ شاید در حال رفتن، هدایت شده باشند و روحانیت آن‌ها مانع از ترقیات شما شود.»

در خطرآفرینیِ «لعنت بیجا» روایتی از پیامبر خدا داریم که شاید به مهمی آن سخنی درباب لعن و لعنت نداشته باشیم که حضرت (ص) فرمود: "اگر لعنت فرستاده شده مورد استحقاق نباشد ، لعنت به خود لعنت کننده بازگشت پیدا میکند!"

تا اینجا فرض را بر لعن گویی بیجا نهادیم ، بدین معنا که لعن کننده نداد که لعنت کردن چه عواقب سوء دربر دارد ، اما اگر لعن کننده ای با علم و آگاهی به خطر لعنت کردن و با توجیه فقهی و یا کلامی اقدام به لعن گویی نماید بسیار خطرناک است!!

استاد بزرگوارمان آیت الله جوادی آملی میفرمودند : "برخی فقه را یاد میگیرند تا بتوانند گناه کنند.! "

متاسفیم اگر لعنت فرستادن در میان برخی مردم کوچه و بازار دیده شود!  و تاسف بیشتر از کسانی که «وصلِ سیاسی» هستند و به رقیب خود انواع لعنت ها را در تریبون نثار می کنند !! و  مصیبت بالاتر "تئوریزه لعن گوئی" است و نتیجه آن این میشود که یک روحانی و در مسئولیت جایگاه حوزوی و حکومتی از افرادی نام ببرد به آنان خطاب "ملعون"کند !!!

آیا در دو نهاد مهم مجلس خبرگان و جامعه مدرسین چشم بینای ناظریی نسبت به رفتار و ادبیات گفتاریِ اعضاء آن مجموعه در نظر گرفته شده؟‌

از چهره های "مجتهدجامع الشرائط" این دو نهاد که "نزدیکترینِ افراد به انبیاء در شناخت وحی هستند و مسئولیت دارند ؛ ان اولى الناس بالانبیاء اعلمهم بما جاؤا به" (نهج؛ق/۹۶) میپرسم ؛ آیا به صرف اختلاف سیاسی و اختلاف درموضوعات نظریِ اعتقادی ، میتوان یک مسلمان را لعن کرد و از او به ملعون نام برد ؟