خبرنگاران مستقل، در عین حال که از نامرادی‌هایی همچون اخراج اساتید، فسادهای خانمان‌سوز مانند چای دبش و... پرده برداشتند، در میانه بحران‌های سیاسی به عقلانی کردن رفتار جامعه و آرامش آن کمک کرده و برای ایجاد جامعه‌ای سالم کوشیدند. در بزنگاه انتخابات ریاست‌جمهوری چهاردهم نیز، برای ایجاد زمینه مشارکتی بیشتر برای گشوده نگه داشتن روزنه‌‌های امید نوشتند.
هفدهم مرداد، روز خبرنگار است. وجدان جمعی ایرانی، همواره روزنامه نگاران و خبرنگاران را الگوی شرافت، آزادی و زندگی سخت می داند.
به این سالها که نگاه می‌کنم، ارزش‌ها و وجوه نهفته بیشتری از کار دشوار خبرنگاری برایم جلوه‌گر می‌شود.
خصوصا در سال ۱۴۰۱ که بحران‌های اجتماعی فراوانی کشور را در برگرفت، از یک‌سو، نشنیدن صدای مردم و فقدان ارتباطی درست بین دولت و جامعه و مفاهمه‌ای که صورت نگرفت، از سوی دیگر خوانش امنیتی دولت از صداهای مردمی به دور از مفاهمه و درک خواسته‌های آنها و همچنین با پارازیت همراه شدن صدای دولت و حاکمیت، شرایط خاصی را پدید آورد.
در آن زمان که رسانه‌های خارج از کشور با تهییج افکار عمومی بر طبل خشونت، خونریزی بیشتر و عمیق‌تر شدن فاصله‌ها، حتی بین جامعه و جامعه می‌کوبیدند نقش خبرنگاران مستقل که در میانه و در کنار مردم ایستادند، حرفهای جامعه را نوشتند، با آنکه هم در مقابل خوانش‌های امنیتی هزینه دادند و هم از سوی رسانه‌های خشونت‌طلب مورد حمله قرار گرفتند؛ بسیار موثر و تعیین‌کننده بود. به ویژه در چند سال اخیر، که با تبیین‌های اجتماعی و سیاسی، از هیچ تلاشی برای التیام بخشی به جامعه فروگذار نکردند.
خبرنگاران مستقل، در عین حال که از نامرادی‌هایی همچون اخراج اساتید، فسادهای خانمان‌سوز مانند چای دبش و... پرده برداشتند، در میانه بحران‌های سیاسی به عقلانی کردن رفتار جامعه و آرامش آن کمک کرده و برای ایجاد جامعه‌ای سالم کوشیدند. در بزنگاه انتخابات ریاست‌جمهوری چهاردهم نیز، برای ایجاد زمینه مشارکتی بیشتر برای گشوده نگه داشتن روزنه‌‌های امید نوشتند؛ با آنکه خود، همچنان درگیر تنگناها و عدم امنیت شغلی هستند. خبرنگاران به عنوان پیشتازان عرصه آگاهی‌بخشی، به رغم مواجهه با محدودیت‌های بسیار _و در مواردی حتی تنگ نظری‌ها_ همچنان به ایفای رسالت سنگین خویش مشغولند.
روز خبرنگار را به همه خبرنگاران به آنانکه خود را وقف ساختن ایرانی بهتر همراه با امنیت ، پیشرفت آزادی و صلح کرده‌اند ، به کسانی که آگاهانه ، متعهدانه و دلسوزانه تصویر می‌گیرند و می‌نویسند و تباهی فساد ، دروغ ، بی‌اخلاقی، نفاق و تبعیض را به چشمان همگان آشکار می‌کنند و به آنانی که صدای صداهای خاموشند ، برای فقرا و محرومین می‌نویسند، ارزش قلم را پاس می دارند و ندای امید و نشاط و اعتمادند تبریک می گویم.
*علی ربیعی/ رییس انجمن علمی ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات
