روی سخن این شهیدان با صاحب‌منصبان است و هر آنانی که سهمی از نعمت جمهوری اسلامی دارند. بدانید که امروزتان را مدیون خون‌های هزاران هزار شهید در خون تپیده هستید؛ خون شهدای گلزار کرمان، شهدای فرودگاه بغداد، شهدای حرم تا شهدای جنگ و شهیدان ترور، فردای یوم‌الحشر با همان هیبت خونین و زخم‌خورده از شما پاسخ خواهند خواست!
تألمات عمیق روحی و غم و اندوه بی‌پایان ناشی از شهادت مظلومانه جمعی از زائران گلزار شهدای کرمان و شرکت‌کنندگان در چهارمین سالگرد شهادت سید الشهدای مقاومت و فرمانده فقید نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، سپهبد قاسم سلیمانی، آنچنان قلبم را به درد درآورده که دیگر نه رمقی در قلم و نه قدرتی در اندیشه برایم نمانده تا تحلیلی از این واقعه تلخ به رشته تحریر درآورم.
اینک که پیکرهای غرق در خون این شهیدان مظلوم به خاک سرد و فسرده زمین سپرده می‌شود و تصاویر غم‌بار این وداع را از قاب رسانه مشاهده می‌کنم، نیز همچنان از ارائه تحلیل آن قاصرم، ولی در درون، نوار تکرار شونده‌ای از گزاره‌های با ربط و بی‌ربط از تمام تحلیل‌ها و هر آنچه در گوشه‌وکنار این روزها به گوش شنیده و یا چشم دیده‌ام را در حال مرور کردن هستم. سوالاتی که یکی از پس دیگری ذهنم را به خود درگیر می‌کند و با هر تلاشی برای ارائه پاسخ به هر یک از آن، هجومی از سیلاب پرسش‌های بی‌جواب، به ذهن وارد می‌آید تا پای رفتنم را سد کند و چراغ تعقل را به خموشی واگراید.
سوالاتی چون این که کدامین انگیزه نامقدس و غیرعقلانی انسانی به کشتن دیگر انسان‌های وامی‌دارد تا چاشنی‌های انفجاری مرگبار خود را در میانه بی‌گناهان منفجر کند به امید آن که در زندگی جاوید متنعم از مواهب الهیه گردد؟ این که این‌چنین اندیشه نابخردانه‌ای در کجا و با چه منابعی بازتولید و حمایت می‌شود؟ این که وحدت اسلامی و تقریب مذاهب اسلامی در عمل چه به ارمغان آورده؟ این که چگونه می‌شود در سالگرد شهادت فرمانده بزرگ ایرانی مبارزه با تروریسم، خلا امنیتی موجب وقوع این فاجعه دردناک می‌شود؟ این که جامعه ایرانی، فارغ از همه تنوع‌ها در عقاید و هنجارها، چرا یکدست و متحد اصل ماجرا را محکوم نمی‌کند؟ این که چرا به سرعت در دام اخبار و تحلیل‌های غیر رسمی، غلو شده و سویه‌مند هر جریان خبری قرار می‌گیریم و خود نیز در چرخه انتشار آن فعالانه عمل می‌کنیم؟ این که چرا در اطلاع‌رسانی از ماوقع ماجرا اینقدر آشفته عمل می‌کنیم؟ چرا هر ساعتی حرفی و آماری و ساعتی دیگر در نقض و اصلاح آن هستیم؟ این که چرا پیش از هرگونه شناسایی و تفحص در اصل ماجرا و ماهیت عوامل و آمرین آن، آمرین و عاملین آن را با قاطعیت تمام معرفی می‌کنیم؟ این‌ها و ده‌ها سوال دیگر چونان گوی‌هایی آهنین قدرت اندیشه‌ام را مسلوب خود نموده و عجز و ناتوانی‌ام را فزون می‌کند.
هر چه بود و شد، اینک ده‌ها کودک و زن و مرد، به خون غلتیده‌اند و جان عزیز خویش را در راه دفاع از ارزش‌هایی که تا مغز استخوان بدان معتقد بودند قربانی ساختند. آنها رفتند و ما را در این جهانکده به شهادت گرفتند تا صدایی باشیم برای ایشان؛
اینک مطالبه همگنان ما «انتقامی سخت» است! اما انتقام سخت از جنایتکاران تهی‌مغز و سنگدلان خون‌ریز قتلگاه گلزار شهدای کرمان، نه صرفاً بارش بی‌امان آتش و موشک بر سر نگون‌بختان ساکن اردوگاه بی‌خردی‌ها و عداوت‌های شیاطین داعش و بنی‌صهیون، که دست دوستی دراز کردن و کمر به خدمت بستن به مقام شریف و رفیع «ایران» و «ایرانیان» است؛ ملتی که دهه‌هاست بار اصلی تمام مصائب و دشمنی‌های از بیرون و سیاست‌بازی‌ها و ناکارآمدی‌های از داخل را بر دوش دارند و نجیب و بردبار همچنان به آرمان جمهوری‌خواهی و اسلام‌گرایی خویش پایبندند و جان در راه ایمان و عقیده فدا می‌سازند؛ همانانی که بر عقیده خود می‌مانند و می‌کوشند و می‌میرند تا ثبات قدم خویش را در محکمه تاریخ به گواه گیرند.
اینک روی سخن ایشان با صاحب‌منصبان است و هر آنانی که سهمی از نعمت جمهوری اسلامی دارند. بدانید که امروزتان را مدیون خون‌های هزاران هزار شهید در خون تپیده هستید؛ خون شهدای گلزار کرمان، شهدای فرودگاه بغداد، شهدای حرم تا شهدای جنگ و شهیدان ترور، فردای یوم‌الحشر با همان هیبت خونین و زخم‌خورده از شما پاسخ خواهند خواست!
انتقام سخت، جز خدمت به مردم نیست؛ آنچنان که آن بزرگمرد تاریخ معاصر ما، خمینی پاک سیرت و امام زلال‌اندیش ما، فرمود، بزرگ‌ترین مبارزه با آمریکا، خدمت به مردم است و طبقات محرومان و ضعیفان.
ای مردمان و ای صاحب‌منصبان بیایید «ایران» را در یابیم پیش از آن که در تاریکی و خموشی شب، گرگ‌صفتان خون‌ریز بیابان‌های جهالت و تباهی، قصد دریدن پیکر آن کنند.
دور باد از وطنم چشم حسودان و بد دلان!
زنده و جاوید باد میهن کهنسال پارسی!
برافراشته باد رایت حق‌طلبی و آزادگی مکتب انسان‌ساز و تمدن‌آفرین حضرت ختم المرسلین بر سپهر اندیشه و عمل ایرانی!
-------------------------------------------------------------------------------
*محمد محمودی کیا، هیأت علمی پژوهشکده امام خمینی و انقلاب اسلامی
