انا لله و انا الیه راجعون
خبر بسیار تلخ است و باورنکردنی! کشتار وحشیانه صدها تن زن و کودک بی پناه در بیمارستان المعمدانی غزه به دست شقی ترین اشرار عالم و پست ترین نیروهای جبهه تاریکی و تباهی!
آه! مگر می توان چشم به قاب تصاویر جانکاه این جنایت گشود و مانع از غلیان اندوه و فوران عواطف جریحه دار شد؟! مگر می توان به خاک و خون کشیده شدن بی گناهان را نظاره کرد و بغض مرگ آلود این غم را فرو نشاند؟!
مگر می توان خود را از تابعین رسول خاتم و دلدادگان مکتب علوی - که درود بی پایان خدا بر ایشان باد- دانست و در برابر ظلم آشکار این اشرار حیوان صفت درنده خموش ماند؟!
امروز به حکم مسلمانی وظیفه داریم تا آتشی شویم بر خانه عدو! فریاد شویم بر سر این دژخیمان فاسد و اربابان وحشت و تباهی! روایتی شویم از هفت دهه تجاوز و غارت و کشتار و تبهکاری!
امروز باید از مسلمانی خود توبه کنیم و باز گردیم بر طریق مستقیم انسانیت! امروز گاه آن است که یک صدا، طنین مسلمانی و آزادگی سردهیم!
امروز دشمن ما را به مصاف و آزمون غیرت و تعصب فراخوانده تا عیار مردانگی‌مان را محک زند؛ تا بداند قدم بعد را چگونه بگذارد تا راه تنفس بر جهان اسلام سد نماید و همگنان ایشان را به بند در آورد!
هان ای مسلمانان! چه شده ست که در برابر این شیطان مجسم و شر مطلق اینگونه سلاح وانهاده‌اید و در گوشه انفعال و مذلت درافتاده اید؟! ما را چه شدست که دست مودت به خصم یازیده‌ایم و در اندیشه صلح با گرگ های درنده بدسگال درافتاده ایم؟! امروز نه روز صلح که روز فریاد است؛ نه روز آشتی که روز جنگ است؛ نه روز مرگ که گاه شهادت است.
امروز صدای مظلومیت حسین(ع) و فریاد «هل من ناصر»ش، از آسمان و زمین غزه بلند است! امروز رسم مسلمانی، سنت نبوی و سیره علوی، فریاد شدن است؛ امروز جبهه مقاومت به پهنه تمام ارض اسلام است؛ امروز زمانه خروش است و خشم.
در این سیاهی شب، با خود در این اندیشه بودم که مرا چه نسبت است با مسلمانی؟! شاید بهتر آن باشد که این خوانم که:
مسلمانم ولی شرمم زِ آیینِ مسلمانی
مرا اینک تو ای یارا همان بِه، کافرم خوانی
نوایِ ناله می آید زِ هر جایی به گوشِ من
ولی در بسترم آرام از این فریادِ طوفانی
