هادی سروش، استاد حوزه علمیه قم، در عزادارای حسینیه محبان الائمه در روز اول ماه صفر گفت: بلایی که در حکمرانی بنی امیه بر سر دین آوردند بی نظیر است. در این رابطه دو جمله امام علی(ع) را مدنظر داشته باشیم؛ اول اینکه طبق نقل کتاب «الغارات» فرمود «بنی امیه در قدرت خود دین را به بازی گرفتند»! و دوم اینکه در نهج البلاغه خطبه ۱۶۲ فرمود: «بنی امیه سرچشمه دین را مسموم کردند». روشن است وقتی سرچشمه دین مسموم شود یعنی نماز و روزه و حج تا دعا و مناجات‌ها همه مسموم است و فکر دینی مردم را مسموم می‌کند.
استاد حوزه علمیه قم با تأکید بر اینکه حکمرانی بنی امیه بیش از فساد، آلوده به «وقاحت اخلاقی» بود، گفت: بلایی که در حکمرانی بنی امیه بر سر دین آوردند بی نظیر است. در این رابطه دو جمله امام علی(ع) را مدنظر داشته باشیم؛ اول اینکه طبق نقل کتاب «الغارات» فرمود «بنی امیه در قدرت خود دین را به بازی گرفتند»! و دوم اینکه در نهج البلاغه خطبه ۱۶۲ فرمود: «بنی امیه سرچشمه دین را مسموم کردند». روشن است وقتی سرچشمه دین مسموم شود یعنی نماز و روزه و حج تا دعا و مناجات‌ها همه مسموم است و فکر دینی مردم را مسموم می‌کند.
به گزارش خبرنگار جماران، حجت‌الاسلام و المسلمین هادی سروش شب گذشته طی سخنانی در مراسم عزادارای حسینیه محبان الائمه در روز اول ماه صفر با تأکید بر اینکه حکمرانی بنی امیه بیش از فساد، آلوده به «وقاحت اخلاقی» بود، گفت: طبق نقل علامه امینی در «الغدیر» از منابع از اهل سنت ، پیامبر خدا (ص) فرمود «لکل امت آفة و آفة هذه الامة بنو امیه»؛ پس معلوم می‌شود این آفت دین‌سوز گریبان امت اسلام گرفته است!
استاد حوزه علمیه قم افزود: طبق آیه هشتم سوره مائده، «وَلَا یَجْرِمَنَّکُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَىٰ أَلَّا تَعْدِلُوا»، موظفیم در برابر دشمن عدالت داشته باشیم. عدالت با دشمن یعنی چه؟ قطعا عدالت اخلاقی است؛ یعنی نباید از مدار اخلاق خارج نشویم. اصلِ قدرت زمینه‌ای برای آسیب به دین خود و دین دیگران است. امام کاظم فرمود «حمله دو گرگ بر گله گوسفند که بدون چوپان باشد خطرناکتر از ریاست بر دین یک مسلمان نیست؛ پس در ذات قدرت زمینه طغیان و بی اخلاقی وجود دارد. این سخن امام هفتم جایی حکایت از خطر عینی پیدا می‌کند که آن ریاست و قدرت بر ضد اخلاق استوار شود .
وی اظهار داشت: طبق نقل «سنن ابن ماجة» رسول الله(ص) بی حیایی را منشاء بی پروایی و خیانت و در نهایت دوری از تمام معیارهای رحمانی معرفی نمود. انبیاء و اولیاء از خطر زمینه‌های بروز ضداخلاق در قدرت کاملا مطلع هستند و نهایت مراقبت را دارند. در تفسیر مجمع البیان نقل شده که «یوسف بعد از به قدرت رسیدن، نیمه‌های شب در خفا دور از چشم افراد و محافظ ها و با لباس مبدل از دربار حکمرانی خارج شده و روی خاک نشسته و مناجات می‌کرد و می‌گفت خدایا من همان یوسف زندان هستم که با تو حرف می‌زنم.»
سروش در مورد وقاحت در حکمرانی بنی امیه گفت: وقاحت که یک رذیله بد اخلاقی و خیلی بدتر از فساد است! وقاحت یعنی پر رویی و پرده دری و یعنی با وجود این که همه می‌دانند رفتاری نادرست است باز با بی شرمی به رفتار ادامه دهد! طبق بیان امام صادق(ع) امارت بنی امیه بر اساس خون و زور است! امام حسین(ع) در نامه‌ای به معاویه نوشت که به صِرف گزارش مردم را می‌کشی و تبعید می‌کنی.
وی یادآور شد: ابن اثیر در جلد سوم «الکامل» نقل می‌کند که معاویه گفت «من پیشتر در میان شما سخنرانی می‌کردم و یکی از شما بر می‌خاست و در حضور مردم مرا تکذیب می‌کرد و من تحمل می‌کردم و در می‌گذشتم. اما اکنون به سخنرانی بر می‌خیزم و به خدا سوگند اگر کسی در این جایگاه گفتارم را به من برگرداند، کلمه‌ای دیگر نگوید مگر اینکه شمشیر بر سرش فرود آید.»
استاد حوزه علمیه قم تأکید کرد: بلایی که در حکمرانی بنی امیه بر سر دین آوردند بی نظیر است. در این رابطه دو جمله امام علی(ع) را مدنظر داشته باشیم؛ اول اینکه طبق نقل کتاب «الغارات» فرمود «بنی امیه در قدرت خود دین را به بازی گرفتند»! و دوم اینکه در نهج البلاغه خطبه ۱۶۲ فرمود: «بنی امیه سرچشمه دین را مسموم کردند». روشن است وقتی سرچشمه دین مسموم شود یعنی نماز و روزه و حج تا دعا و مناجات‌ها همه مسموم است و فکر دینی مردم را مسموم می‌کند.
وی افزود: آیت‌الله جوادی آملی در جمع اساتید حوزه فرمودند «گاهی سمّ با سخنرانی سم‌زدایی نمی‌شود و در آنجا خون امام حسین(ع) لازم است تا آلودگی‌ها را پاک کند». بعد از دین، واقعا بنی امیه با مردم چه کردند؟! امیرالمؤمنین(ع) درخطبه ۹۳ می‌فرماید «مردم ستون دین هستند». اما بنی امیه رابطه مردم با خود را مثل خدا و بنده قرار دادند؛ و این خیلی شنیع تر از رابطه ارباب و رعیتی است. بنی امیه به اخلاق هم رحم نکردند.
سروش تصریح کرد: در حکمرانی‌شان، خیانت به زنان و ناموس مردم را در دستور کار قرار دادند! واقعه حرّه مدینه حمله آنان به زنان مدینه را راه انداختند! بر هر دختر زیبایی طمع می‌کردند ! و .. که زبان از گفتن آن شرم دارم! فقط بگویم کاری کردند و حرفهایی زدند که ناله حضرت زینب(ع) را بلند کردند! و این همان وقاحت است. ورود به زندگی شخصی و ناموسی افراد و حتی فرستادن «پرستو» در پرونده ضداخلاقی بنی امیه وجود دارد!
وی افزود: در عِداد وقاحت آنان، زخم زبان است و زخم زبان بود که اشک زینب(ع) را در مجلس عبیدالله بن زیاد آورد! نکته دیگر در وقاحت اخلاقیِ حکمرانی بنی امیه، «دروغ رسمی» است؛ آن هم با پررویی و چشم در چشم دروغ می‌گفتند! نمونه آن معاویه است که در مسجد پیامبر(ص) سخنرانی داشت و صاف در چهره امام حسین نگاه کرد و گفت «حسین(ع) اعلام بیعت با فرزندم کرد». بلافاصه حضرت برخواست و گفت «دروغ می‌گویی من این کار را نکرده‌ام».
