پایگاه خبری جماران، سجاد انتظاری: یک فعال سیاسی اصلاح طلب با بیان اینکه راهپیمایی 22 بهمن امسال مانوری برای معتقدان به نظام بود، گفت: شاید کمتر کسی از معتقدان به نظام بود که در این راهپیمایی شرکت نکرده باشد. اما به معنای این نیست که هیچ کدام از آنها منتقد وضع موجود نباشند و یا از نحوه اداره کشور راضی باشند. اینها می بینند که کمتر از 20 ماه از دولت رئیسی گذشته و دلار 20 هزار تومانی 45 هزار تومان شده و معیشت اینها هرچه تنگ تر شده و دایره، محدوده و دامنه اش کوتاه تر شده است.
مشروح گفت و گوی خبرنگار جماران با غلامعلی رجایی را در ادامه می خوانید:
تحلیل شما در خصوص حضور گسترده اقشار مختلف مردم در راهپیمایی 22 بهمن چیست؟
گمان می کنم که راهپمایی 22 بهمن امسال یک راهپیمایی متفاوت بود. به این دلیل که طرفداران نظام احساس کردند که باید حضور پیدا کنند و حتی کسانی که کمتر اهل حاضر شدن در خیابان ها هستند، بیایند و پشتیبانی خودشان را نشان بدهند؛ از نظامی که برخی ها دلخوش کرده اند به اینکه دوران آن سپری شده یا باید سپری شود.
از این جهت من فکر می کنم راهپیمایی مانوری برای معتقدان به نظام بود و شاید کمتر کسی از معتقدان به نظام بود که در این راهپیمایی شرکت نکرده باشد. اما به معنای این نیست که هیچ کدام از آنها منتقد وضع موجود نباشند و یا از نحوه اداره کشور راضی باشند. اینها می بینند که کمتر از 20 ماه از دولت رئیسی گذشته و دلار 20 هزار تومانی 45 هزار تومان شده و معیشت اینها هرچه تنگ تر شده و دایره، محدوده و دامنه اش کوتاه تر شده است.
به نظر من اینها یک پیام بیرونی به کسانی دادند که اخیرا در دانشگاه جرج تاون نشستند و ترکیب عجیب و غریبی که ما دیدیم پشت آن میز نشسته بودند؛ که 40 و چند سال است در مخالفت با جمهوری اسلامی مانده اند؛ وای به حال اینکه مراحل بعد از مخالفت برسند که مسأله براندازی و تأسیس یک نظام جدید است.
در عین حال باید دقت کنیم منتقدینی که در این چند ماه معترض بودند، شعار دادند، مخالفت کرده اند و بعضا دستگیر شده اند، کماکان انتقادشان هم وارد و هم به جا است و هم درونشان این اعتراض وجود دارد.
فرمان عفو رهبری و امیدی که پس از این فرمان به وجود آمد چقدر در مشارکت مردم تأثیر داشت؟
این عفو به جا بود؛ البته باید زودتر انجام می شد. واقعا باید به سمتی برویم که مقوله زندان را محدود کنیم و پیشنهاد من این است که کماکان دامنه عفو باز باشد و حتی به نظر من برای جشن های شعبانیه، ماه رمضان، نوروز یا 12 فروردین قوه قضائیه ابتکاری به خرج بدهد که مرحله دوم و سوم عفو را داشته باشیم.
البته من امیدوار بودم که قوه قضائیه در یک خیزش عمومی همه کسانی که گرفته اند، جز کسانی که دستشان به خون آلوده شده یا تخریب اموال عمومی کرده اند، بقیه را آزاد کند و مثل اینکه به آن مرحله نرسیده اند. از دولت و مجلس توقع می رفت که درخواست عفو داشته باشند، ولی ما دیدیم که تنها قوه قضائیه پیشنهاد کرد.
رئیس جمهور در جمع حاضران این راهپیمایی تأکید داشت که «نگاه پدرانه رهبری در دستگاه های اجرایی دنبال می شود». به نظر شما دولت چطور می تواند این نگاه را دنبال کند؟
دولت باید کارآمدی خودش را بالا ببرد و معیشت مردم را حل کند، روابط سیاسی که تعریفی ندارد را احیا کند، برجام را به جایی برساند و تکلیف FATF را مشخص کند؛ جامعه یک نفسی می کشد و باوری پیدا می کند که دولت دارد به سمت بهبود وضع موجود حرکت می کند. اما اینکه از رشد اقتصادی بگویند، «حرف درمانی» است. ما الآن می بینیم که پول ملی چه اوضاعی دارد و ریال همواره در برابر دلار مراتب پایین تری را طی می کند. در وضعیت مسکن هم عدم امنیتی وجود دارد و حتی بعضی ها بر اساس شایعات معتقدند که ممکن است ماه های آینده بدتر هم بشود.
به نظر می رسد باید در بهبود روابط با غرب و قضیه برجام تعجیل کنند و کارآمدی را بالا ببرند. من چند بار در مصاحبه ها گفته ام وقتی حقوق کارمند و کارگر هفت هشت میلیون تومان است، دلار 45 هزار تومانی از تیم اقتصادی دولت پذیرفتنی نیست. به نظر من دولت به یک جراحی نیاز دارد و آقای رئیسی از این قضیه واهمه دارد؛ چون کمترین تغییر را در این 20 ماه داشته است.
شاید منظور رئیس جمهور از دنبال کردن نگاه پدرانه رهبری این باشد که گروه های مختلف مردم، کارشناسان، متخصصین و چهره های سیاسی با یک نگاه دیده شوند و از همه آنها برای لااقل همفکری در حل مشکلات مردم دعوت شود. ارزیابی شما از این موضوع چیست؟
من فکر می کنم این نگاه پدرانه معطوف به کسانی بود که دستگیر شده بودند، اما به نظر من این نگاه پدرانه می تواند موارد دیگری را هم در بر بگیرد. کما اینکه ناصحین و منتقدین دلسوزی مثل آقای هاشمی و دیگران گفته اند حصر یک امر بیخود و بیهوده است و چیزی جز هزینه برای نظام نداشته و ندارد. به نظر من از این دست موارد باید انجام شود و قاعدتا حصر یک مسأله جدی است برای کسانی که در سپهر سیاست ایران نقش آفرین بوده اند و خدماتی داشته اند.
به نظر من ماه های آینده منتهی به نوروز فرصت خوبی است تا این عفو پدرانه یا سیاست رحمانی پیگیری شود؛ چون معتقدم کسانی که در حصر هستند خطایی نکرده اند که مورد عفو واقع شوند. می شود به مناسبتی مثل نیمه شعبان یا ماه رمضان این را حل کرد و دیگر ما مسأله ای به اسم حصر نداشته باشیم.
اگر نکته دیگری در خصوص این حضور مردم مدنظر شما بود، بگویید.
قاعدتا حضور انبوه مردم در راهپیمایی نباید باعث شود که اعتراض به حق نسل دهه 70 و 80 که به نحوه اداره کشور، گرانی و نداشتن آینده روشن معترض هستند، نادیده گرفته شود. به نظر من اگر بخواهند از این مسأله استفاده ابزاری کنند به خطا می روند. یعنی باید احساس کنند که اینها معتقدین به نظام هستند، پای کار نظام آمده اند، وفاداری خودشان را اعلام کرده اند و به خارج هم پیام داده اند اما کسانی که به نحوه اداره کشور معترض هستند، چه می شود؟ به نظر من اینها نباید جای همدیگر را اشغال کنند. کماکان نگرانی وجود دارد و باید برای این قضیه فکر اساسی شود.
یعنی اعتبار ما پیش دهه هفتاد و هشتادی ها برگردد. این هم با سرود سلام فرمانده بر نمی گردد. این برای متدینینی است که در سرما آمدند و هواداری خودشان را نشان دادند؛ اما دهه 70 و 80 کارآمدی می خواهد به نظر من بهترین کاری که می شود کرد تا این اعتبار برگردد این است که کارآمدی را بالا برد.
