پیروز حناچی: کوچکترین مسائل عادی را به مسائل امنیتی تبدیل می کنیم/ ماجرای خانم امینی با یک معذرت خواهی در ابتدای کار حل می شد/ نیلی احمد آبادی: وقتی «همه» مردم نماینده در مجلس نداشته باشند، حرفشان را نمی توانند بگویند

به گزارش جماران؛ پیروز حناچی گفت: این که ما مسئله را چگونه مطرح می کنیم 50 درصد راه رسیدن به جواب است. اگر باور بکنیم که مشکل داریم و مشکلمان را درست مطرح بکنیم و طرح بکنیم 50 درصد مسیر را طی کردیم. برای نسل جوان این مسیری که داریم نگاه می کنیم امید نمی آفریند. امکان اینکه تصور بکنند به واسطه این مسیری که داریم می رویم ما 10 سال آینده به توسعه دست پیدا می کنیم، علیرغم همه تلاش هایی که دارد صورت می گیرد، این تصویر تصویر مغشوشی است برای نسل جوان. ما تخصص بالایی پیدا کردیم که کوچکترین مسائل عادی کشور را به مسائل امنیتی تبدیل می کنیم. نمونه بارزش مورد خانم امینی است. با یک معذرت خواهی در ابتدای کار توسط وزیر کشور و قول دادن اینکه هر اتفاقی که افتاده باشد با آن برخورد می کنیم حل می شد. در روایت ها از حضرت امیر و از رسول الله آمده که به کسی دست روی زن بلند می کند می گویند شرم بر تو باد... می بینیم کسی با لباس شخصی در کنار نیروی انتظامی باتوم را می زند بر سر خانمی. آخرش این است که آن طرف به بالاترین شخص نظام فحش داده، ولی آن تاثیری که در فضای مجازی می گذارد مطمئن باشید که با هر کار تبلیغی قابل جبران نیست و باید این موضوع برخورد شود. رفتار اخلاقی، روایت کرامت انسانی متاسفانه در فضای مغشوش درگیری زیر پا گذاشته می شود. و نهایتا محمد بن سلمان، منافقین، سلطنت طلبان هیچ کاری نمی توانند بکنند مگر اینکه زمینه اش در داخل وجود داشته باشد. این زمینه وجود دارد که آنها می آیند روی این موج سوار می شوند و گذاشتن تمامی این اتفاقات به گردن آنها بی سیاستی ترین کاری است که می توانیم بکنیم و بیخود بزرگ کردن آنهاست

***

محمود نیلی احمد آبادی: می گویند موضوع را سه قسمت کنید؛ یکی قبل از بحران، حین بحران و بعد از بحران. ما همیشه در حین بحران وارد می شویم و بدون اینکه قبل از بحران تمهیداتش را فکر کرده باشیم، بحران هم که تمام شد بعد از بحران هم یادمان می رود. برخلاف آنچه که همه می گویند دانشگاه های انتزاعی کار می کنند اصلا این طور نیست. ما تعداد زیادی پایان نامه، رساله و مقاله دیدیم که موضوع آنها آسیب هایی مثل سیلاب بود، محیط زیست، طراحی جاده، همه این موارد. ولی کسی نمی خواند. کسی گوش نمی دهد. این تصور که دانشگاه ها کار نمی کنند غلط است. ولی گوش شنوایی نیست. تجربه دوم همین خوشه های فکری بود. خوشه های فکری فقط از دانشگاه تهران نبود، از 13 دانشگاه بزرگ کشور بود. بحث های خیلی خوب شد، مکتوب شد، منتشر شد، ارسال شد. من سال 98، بعد آبان 98 را می خوانم. عینا انگار امروز است. یعنی همه چیزهایی که علت آبان 98 گفته شده انگار همین است. بله، موضوع عوض می شود، آدم های در صحنه عوض می شوند ولی شروع و فرآیند مثل هم است. جرقه و باروت، یکی باروت را تهیه کرده و یکی جرقه را می زند. در اینکه دیگران، خارجی ها و دشمنان دنبال این هستند شک نکنید، ولی چه کسی باروت را می آورد؟ و چرا به اینها توجه نمی کنید؟ وقتی همه مردم نماینده در مجلس نداشته باشند، بخشی داشته باشند و بخشی نداشته باشند، خب حرفشان را نمی توانند از طریق قوه قانونگذاری بگویند. ولی این را می دانم مجلس همیشه دنبال یک وزیر علوم است که از طریق او دانشگاه را کنترل کند، از طریق او دانشگاه را بازخواست کند.