پایگاه خبری جماران: از مهمترین واساسی ترین مسائل زندگی درتعالیم اسلام، موضوع کار و کسب حلال ودرآمد مشروع است. آموزه های دین به عنوان آئین زندگی، توجه ویژه ومبسوطی به این موضوع داشته و نسبت به نوع ، آداب و شرایط آن دستورالعمل هایی را تشریع و توصیه کرده است.
از این رو در روایات بسیاری ضمن توجه خاص به کارو تلاش و کسب درآمداز راه مشروع و حلال، از آن به عنوان جهاد یاد شده است. براین اساس یکی از وظایف حتمی هر فرد مسلمان آن است که ضمن اشتغال به شغلی آبرومند ، به کسب مال و تامین هزینه زندگی از راه حلال و مراقبت از اینکه حرام به زندگیش راه نیابد، می باشد. چرا که در غیر این صورت آثار وتبعات حرام، دنیا ی مرتکب چنین کار غیر اخلاقی وضد اجتماعی را همراه با لعن ونفرین مردم و آخرت او را با رنج وعذاب طولانی مواجه و آرامشش را سلب خواهد نمود. امیرالمومنین علی (ع) در سفارشی به کمیل می فرماید:« بنگر در چه جائی و برروی چه فرش و زمینی به نماز می ایستی! چرا که اگر از راه مشروع و حلال نباشد، نمازت پذیرفته نخواهدبود.»
روح و روان آدمی از جهاتی به بدن انسان شباهت دارد. یعنی همانطورکه غذای سالم نیازهای بدن را تامین وبرای ادامه حیات و مقابله با بیماری ها لازم وضروری است، مال حلال و ارتزاق از آن نیز روح آدمی را تقویت و در نتیجه آدمی را در مسیرانسانیت و شائق و علاقه مند به خوبی ها ونیکوکاری و برخوردار از صفای باطن و نورانیت می نماید. درصورتی که راه یافتن مال حرام به زندگی افراد، موجب ضعف ایمان، تاریکی خانه دل وکشیده شدن فرد حرام خوار به سایر معاصی و نافرمانی از دستورات الهی خواهد شد. بدین سبب مشروع بودن و نامشروع بودن راه های کسب مال و ثروت، در رشد و انحطاط انسان نقش موثر و اساسی دارد. بدین سبب موضوع حلال خواری و حرامخواری در تعالیم اسلام و آموزه های اولیای دین از جایگاه واهمیت ویژه ای برخوردار و پایه ومایه قبولی طاعات و عبادات وهمچنین استجابت دعا، گفته شده است. از امام سجاد(ع) نقل است که:«هیچ چیز نزد خدا بعد از معرفت و ایمان به او محبوبتر از پاکیزگی شکم وفرج از حرام نیست.»
امام صادق (ع) هم در این ارتباط می فرماید: «کسبت را پاکیزه کن تا دعایت مستجاب شود، زیرا اگر کسی لقمه حرامی بردهان گذارد و فرو برد، تا چهل روز دعایش مستجاب نخواهد شد ».
درسفر معراج که روایت های آن از سوی امامان پاک (ع)به نقل از رسول خدا (ص)به ما رسیده خداوند خطاب به رسولش می گوید:"ای احمد! بدان که عبادت و بندگی ده جزء دارد که نه جزء آن درکسب درآمد حلال است. اگر بندگانم غذا و آشامیدنی خویش را - از حرام پاکیزه - نگه دارند در پناه من خواهند بود." پیامبر اکرم (ص) نیزجمله ای براین مضمون افزوده ومی فرماید: «هر کس روزش را در راه کسب حلال، شب نماید ودر این راه خود را به رنج و زحمت افکند، آمرزیده است.»
از مجموع تعالیم اسلام در این ارتباط چنین به دست می آید که حرامخواری زمینه سقوط اخلاقی ودوری ازمعنویت و صفای باطن را به همراه داشته وبراساس روایتی از رسول خدا (ص): «هر لقمه حرامی که وارد شکم بنده ای شود، تا هنگامی که آثار آن لقمه در بدن او باقیست ، فرشتگان اورا لعنت می کنند و خداوند نیز نظر رحمت بر او نخواهد افکند». بنابراین فرد حرامخوار ملعون ومورد غضب الهی بوده ومستحق عذاب الهی است.بنابراین حرامخواری که مصادیق بسیاری، دارد از سر خود سودی وکاری تنفرآمیز وضد اجتماعی است که دامنه قبح آن تا بدان جاست که اگر از مال حرام کارخیری انجام شود، پذیرفته نمی شود و ثمری برای فاعل آن نخواهد داشت.
حرامخواری گاهی مانع شنیدن حرف حق و تاثیر پذیری و بازگشت از انحراف وشقاوت می شود. در روز عاشورا آن هنگام که دو سپاه یزیدیان و حسینیان مقابل یکدیگر صف بستند و آماده کارزار شدند، اباعبدالله الحسین (ع) به عنوان اتمام حجت آغاز به سخن کرد تا پیام حق را به گوش جان لشکریان عمرسعد برساند ، اما آنان با ایجاد سروصدا سعی کردند تا مانع شنیده شدن سخنان امام حسین (ع) شوند. در این هنگام امام (ع) جمله بلندی که بیانگر ریشه های انحراف و سقوط افراد سپاه یزید بود را اینگونه بیان داشت و فرمود: « وای برشما که سعی می کنید تا نشنوید ، حال آنکه من شما را به راه رشد و سعادت فرا می خوانم! و هرکس سخنان مرا بشنود و پیروی کند از نجات یافتگان خواهد بود و هرکس نشنیده و روی برگرداند هلاک خواهد شد. اما شما با هیاهو سخنانم را نمی شنوید زیرا شکم هایتان از حرام پر شده است.»
آری حرامخواری انسان را به جائی می رساند که مقابل حجت خدا ایستاده و به روی حق وحقیقت تیغ خواهد کشید.
