عباس، مظهر اخلاق بود

پایگاه خبری جماران: خیلی ها شاید تصور کنند روز تاسوعا روز شهادت حضرت عباس است. 

اما تاسوعا، یعنی روز نهم ماه محرم.

هیچ اتفاق متفاوت از روزهای قبل در کربلا نیفتاده است.

حضرت عباس هم مثل سایر شهدا در روز عاشورا به شهادت رسید.

اما در فرهنگ شیعی گویا به این نتیجه رسیده بودند که جدای از عاشورا، حضرت اباالفضل آن قدر در ماجرای کربلا نقش دارد که یک روز از این ده روز باید به او اختصاص یابد.

به این دلیل روز نهم محرم، روز مخصوص عباس شد.

حضرت عباس امام نیست. معصوم نیست. اما در ردیف آنان - وحتی در میان بعضی عوام بیشتر از آنان- مقبول جامعه است.

این ربطی به شیعیان ندارد. در عراق و حتی در میان سنیان آن هم حساب ویژه ای برای عباس قایلند.

در تاریخ آغاز حزب بعث عراق آمده است که وقتی تصمیم به کودتا گرفتند و نیاز به همکاری وفادارانه داشتند، برای اینکه همه را ملتزم کنند که خیانت نکنند در کنار قبر حضرت عباس جمع شدند و پیمان بستند.

گویا برای آنان هم ابهتش محفوظ بود.

اهمیت عباس، ویژگی های اخلاقی است.

خیلی به این نکته باید توجه کرد. حتی از وسط معرکه کربلا و مظلومیت شهادت امام حسین و اصحاب و اسارت خاندانش، رفتارهای اخلاقی اباالفضل به صورت پر رنگ در تاریخ مانده است.

از حضرت عباس چند صفت اخلاقی مهم نقل شده است:

اولین نکته مهم وفاداری عباس است. 

دشمن دعوتش کرد. می توانست برود. نسبت فامیلی از طرف مادر داشت. نه تنها دعوت را رد کرد که تا تقدیم جان در خدمت برادرش ماند.

دومی: جوانمردی عباس است. 

در اوج تشنگی، صف دشمن را شکافت. کلی جنگ کرد. به آب که رسید، دست زیر آب کرد تا چند جرعه بنوشد و بعد آب برای خیمه ها و بچه ها ببرد. اما یک لحظه اندیشید امام حسین و زن و فرزندانش تشنه اند. جوانمردانه آب را بر آب ریخت و مشک ها را پر کرد.

سومی شجاعت عباس است.

شجاعتی که بتواند خود را به آب برساند. و همه بر سر او بریزند. بنا به آن چه که نقل میشود، دست راستش را قطع کنند و با آهن بر فرقش بکوبند تا بر زمین بیفتد.

در اسطوره ها و حتی در واقعیت آدم شجاع کم و بیش پیدا می شود. اما اهمیت عباس، تلفیق شجاعت با صفات اخلاقی جوانمردی و وفاداری و غیرتمندی او بود.

حضرت عباسی، عباس سمبل اخلاق در عاشورا بود.