پایگاه خبری جماران: بیست و خرده ای سال پیش من نماینده صدا و سیما در لبنان بودم. آن موقع تازه شروع ماهواره بود.
اینترنت به ندرت یافت می شد.
ولی در کشور آزاد و بدون سانسور لبنان، هر حزب و گروه و حتی افراد متمول یک رادیو راه اندازی میکردند و به دلیل کوچک بودن لبنان روی موج اف ام پخش می کردند و در همه لبنان قابل دسترسی بود.
ویژگی منحصر به فرد لبنان در این است که حکومت تقسیم شده بین طوائف مذهبی است. به صورت سنتی رییس جمهور مسیحی است، نخست وزیر سنی و رییس پارلمان شیعه.
به همین دلیل مسیحیان و سنی ها و شیعه ها همیشه و حتی قبل از شروع به کار ماهواره، از طریق تقویت کننده های زمینی هر یک از مذاهب وادیان در سراسر لبنان تلویزیون داشتند.
به همین دلیل همه از برنامه های مختلف دیگر ادیان استفاده می کردند و در جریان اعمال مذهبی یکدیگر بودند و همه میدانستند که مراسم روز «عید فصح» مسیحیان چه اتفاقی میفتد و یا روز عاشورای شیعیان و یا روز هجرت پیامبر به روایت سنی ها.
اولین بار در سال ۷۳ به عنوان مسئول دفتر صدا وسیما به نشستی در دارالندوه لبنان رفتم که مسئولان تلویزیون های لبنان در آن بودند.
آنجا این تلنگر به من خورد.در تقسیم بندی هایی که کرده بودند شیعه را با تصویر عزاداری های مختلف می شناختند. پرسیدم یعنی چه؟ گفتند ما به عنوان بیننده در بین تلویزیون های مختلف ادیان، چیزی که توجه مان را جلب کرده تعدد مراسم عزاداری در تلویزیون های شیعه است.
به این نکته خیلی فکر کردم. آیا شیعه با این عزاداریها موفق نشده که با تکیه بر احساسات صاف و پاک بر حقش تاکید کند؟!
یا اینکه این گریه های فراوان بنا به نقل دکتر شریعتی مخدر بوده است؟!
باید باز هم صحبت کنیم.
تا فردا
