پایگاه خبری جماران: ساخت ابنیه با شکوه برای بزرگان علم و ادب و اجتماع و سیاست فی نفسه کار خوبی است و نوعی سرمایه نمادین است.
به علاوه برگزاری مراسمات رسمی در برخی از امکنه مخصوصا در عصر حاضر که ایران نزدیک نود میلیون جمعیت دارد اقتضا دارد تا ابنیه مذکور بزرگ ابعاد ساخته شده باشند.
همچنین فرض کنید که امام خمینی را در قم و کنار سایر مراجع دفن می کردند چه اتفاقی می افتاد؟! شاید در نگاه نخست این بود که هزینه ساخت آن مرقد صورت نمی پذیرفت اما از سوی دیگر به بهانه آن سرمایه نمادین است که انواع امکانات به جنوب تهران نیز، بعد از دویست سال پایتختی آن، گسیل گردید. از جمله راههای مواسلاتی، مترو، شهرک سازی، دانشگاه، بیمارستان، پارک جنگلی، هتل، بازار، حوزه علمیه، نمایشگاه و نظایر آن که برای فقرای ساکن جنوب شهر نوعی مائده آسمانی محسوب شده است. در واقع بدین ترتیب امام (س) حتی پیکر بی جانش هم در خدمت مستضعفین قرار گرفت و الا گذشتگان که دانشگاهها و راهها و پارکها و مراکز خرید و امکانات دیگر را فقط برای نورچشمی های شمیران نشین مدنظر داشتند و استفاده سایر طبقات نیز مستلزم هزینه های مبادله بود.
فراموش کردن اصل موضوع و پرداختن به حواشی آن و ناراحتی از یادآوری دو فرزند مجاهد و شهید امام گویای شمشیر زن کوری است که در تاریکی النهایه دستان خود را قطع کرده و می کند....
همچنین داشتن حداقل اطلاعات تاریخی نشان می دهد که اکثر ابنیه مذهبی از جمله مکه و مدینه و عتبات و ... را علاوه بر مردم، حکومتهای اسلامی نیز در طول تاریخ نقشی غیر قابل انکار در ساخت و گسترش آنها داشته اند.
به علاوه جهال با تکرار کلمه کاخ مرقد نیز بیشتر از آنکه به ارائه استدلال پرداخته باشند با نوعی هوچی گری روان و احساس مخاطبین را هدف گرفته اند. کاخ برای استفاده اختصاصی است نه مرقد امام که همه در راه مانده ها آنجا را پناهگاه خویش نموده اند کافی است یک شب در آنجا بیتوته کرده باشید.
*دکترای اقتصاد و عضو هیات علمی دانشگاه مفید
