یکی از ملاک های برجسته و خط مشی های روشن که قابل تغییر نیست، سخنان و وصایای امام خمینی است. و چنانکه به وضوح روشن است «حضور نظامیان در سیاست، از مواردی است که نه یک بار بلکه در مواقع مختلف و مهمتر از همه در وصیت نامه الهی سیاسی ایشان ، مورد اشاره و تأکید بوده است.» پس لازم است آقای خرازی به صراحت بگویند که آیا فرامین و وصایای امام را قبول دارند و آن را همانند رهبر انقلاب و اکثریت مردم ایران، «لازم الاتباع» می دانند، یا اینکه برای خودشان روش و منش دیگری دارند؟
پایگاه خبری جماران: امروز در میان اخباری که خواندم چشمم به مطالبی از آقای صادق خرازی افتاد. بدون هیچ پیش زمینه ای درباره ایشان، لازم است که مطالب این جناب را مرور کنیم تا چند حاشیه ای بر آن داشته باشیم.
ایشان می گوید:«اینکه بخواهیم نظامیان را منحصر کنیم کار پسندیده ای نیست، اینکه بگوییم خدا فقط شما را خلق کرده تا به جبهه بروید و شهید شوید، یا فقط بجنگید و ...، به نظر من این کار خیلی قابل توجیهی نیست. خیلی از رؤسای جمهور دنیا در آمریکا و اروپا نظامی بودند، مگر در اروپا ژنرال دوگل نبود؟ یا آیزنهاور در آمریکا. اگر توانایی ها و شایسته سالاری ها باشد، این مساله یک موضوعیت دیگری پیدا می کند. در صورتی که قانون منعی نداشته باشد، یک نظامی هم میتواند خودش را در معرض انتخاب شدن و رای مردم قرار دهد. اگر کسی توانایی و قدرت تاثیر گذاری و اقبال ملی داشته باشد، مانند شهید سلیمانی می تواند بیاید و کاندیدا شود.»
در این باره گفتنی است:
اولا خدا کسی را نظامی یا روحانی یا استاد دانشگاه و.... خلق نکرده بلکه انسان ها خود به اختیار شغلی را انتخاب می کنند.و به همین جهت اگر شغلی لوازمی داشت باید آن را بپذیرند. لوازم یک شغل هم گاه ایجابی است( مثل اینکه هر کس روحانی است لباس خاصی می پوشد ) و گاه سلبی است( مثل اینکه هر کس نظامی است نمی تواند بدون اجازه از کشور خارج شود. یا هر کس روحانی است نمی تواند ریش خود را بتراشد)
پس اگر بنا به صلاح دید عمومی و بنا به ملاحظه تاریخ یک مملکت و آثار سوء یک موضوع، برای نظامی ها محدودیتی لحاظ شد این « کار قابل توجیه» است. و اگر یک انسان نظامی نخواست که به این محدودیت تن دهد، می تواند آن شغل را انتخاب نکند یا اگر قبلا هم انتخاب کرده، از آن استعفا دهد. چنانکه در ابتدای انقلاب، امام خمینی به اعضای سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی فرمودند یا در سپاه بمانند و یا در کار سیاسی و حزبی مشغول باشند. و همچنانکه امام به امامان جمعه سراسر کشور تکلیف کردند یا امام جمعه بمانند و یا در حزب جمهوری اسلامی فعالیت داشته باشند.
ثانیا در ایران، بنا به آنچه تا کنون به کرات نوشته شده و به طور مکرر بوسط رهبر معظم انقلاب مورد تأکید قرار گرفته است، یکی از ملاک های برجسته و خط مشی های روشن که قابل تغییر نیست، سخنان و وصایای امام خمینی است. و چنانکه به وضوح روشن است «حضور نظامیان در سیاست، از مواردی است که نه یک بار بلکه در مواقع مختلف و مهمتر از همه در وصیت نامه الهی سیاسی ایشان ، مورد اشاره و تأکید بوده است.»
پس لازم است آقای خرازی به صراحت بگویند که آیا فرامین و وصایای امام را قبول دارند و آن را همانند رهبر انقلاب و اکثریت مردم ایران، «لازم الاتباع» می دانند، یا اینکه برای خودشان روش و منش دیگری دارند؟
ثالثا مطابق فرمان امام هیچ نظامی (چه با اقبال ملی و چه بدون اقبال ملی) ،نباید در سیاست دخالت کند و البته ورود به عرصه انتخابات، آن هم در شرایطی که همه هویت این انتخابات ،سیاسی است، ورود به سیاست است. و چنین کاری لاجرم نظامی ها و مجموعه ارکان آن را درگیر جناح بازی های داخلی می کند. ( مگر اینکه اصلا انتخاباتی نباشد تا در رقابتی نفس گیر رییس جمهوری تعیین شود)
لازم است در این جا به استدلال امام هم توجه کنیم که «ورود نظامیان به سیاست» را سم مهلک می دانند که باعث می شود تا نظامی ها در کار تخصصی خود هم نا توان باشند. [اینجا]
رابعا. یقین دارم که فرزندان غیور امام در نیروهای مسلح به وصیت امام پایبند هستند و البته اگر عزم خدمت در پست سیاسی را دارند ،می توانند استعفا دهند و مثل دیگر مردم عادی به کار سیاسی اشتغال داشته باشند. چنانکه بسیاری از ایشان تا کنون چنین کرده اند.
و چه بسیار ارزشمند است سخنان چند روز پیش سخنگوی سپاه که گفته بود «{شهید سلیمانی} خطاب به من گفت: «به‌عنوان مسئول روابط‌عمومی و سخنگوی سپاه می‌خواهم چیزی را به شما بگویم. هر موقع شنیدید که قاسم سلیمانی می‌خواهد کاندیدای ریاست‌جمهوری شود، نیازی نیست که شما با من تماس بگیرید و صحت و سقم موضوع را جویا شوید. از جانب من مسئول هستید که این موضوع را به‌شدت تکذیب کنید؛ زیرا آن چیزی که من به‌عنوان یک پاسدار می‌خواهم، سربلندی و عزت مردم ایران است و اساسا به این موضوعات فکر نمی‌کنم.»
