پایگاه خبری جماران: در فضای کنونی کشور، انتشار ناگهانی یک خبر باعث آشفتگی و ابهامات فراوانی در افکار عمومی می شود. برای نمونه، یک روز «قرارداد ایران و چین» در حالی که هنوز قطعی نشده و ابعاد روشنی ندارد، فضای سنگینی را در افکار عمومی ایجاد می کند. به نحوی که حتی به گروه های خانوادگی درون شبکه های اجتماعی نیز راه پیدا می کند. روزی دیگر هم از دست رفتن کوه دماوند سوژه روز می شود.
با اینکه هرکدام از این سوژه ها تفاوت های زیادی با هم دارند، اما فصل مشترک آنها، ابهام در موضوع از یک سو، و عمومی شدن مباحث کاملا کارشناسی از طرف دیگر است.
در همین رابطه، خبرنگار جماران به سراغ عباس عبدی رفته و «علت» را از او جویا شده است. همچنین از این تحلیل گر مسائل اجتماعی و سیاسی پرسیده است که «چه باید کرد؟»
عباس عبدی در پاسخ به این پرسش جماران معتقد است: علت این حد از ناپایداری و تبدیل شدن یک خبر به منشاء اختلافات این است که نظام رسانه ای در ایران، شلخته و بی اعتبار است. شما اگر در جمعی 50 نفره بنشینید و مشکل جسمانی خود را بازگو کنید احتمال دارد ببینید که همه شروع به اظهارنظر کرده و توصیه های گوناگونی می کنند. در حالی که همگی فاقد تخصص هستند و نظراتی کاملا متفاوت مطرح می کنند.
اما اگر این مشکل به یک پزشک متخصص ارجاع داده شود، فقط با یک نظر مواجه هستید. درست یا غلط بودن تجویز او هم قابل سنجش برای ما نیست، زیرا قاعده این است که حرف پزشک متخصص در اکثر مواقع درست است. بنابراین بیمار هرچه او گفت را انجام می دهد.
ممکن است دو پزشک با دو تجربه و دو رویکرد علمی وجود داشته باشند، و دو تجویز گوناگون دهند بازهم تکلیف روشن است. ولی دیگر 50 نفر نظر بی ربط و غیرکارشناسانه نمی دهند. در قضایایی که مثال آن را زدید این گونه است. هر کسی حساب توئیتر و کانالی دارد و در گروهی عضو است و راجع به هر چیزی به هر شکلی اظهارنظر کارشناسی می کند. این وضعیت فضای مغشوشی را به وجود می آورد که به تنش و بحران در رسیدن به بصیرت و آگاهی می انجامد. زیرا هیچ کس متوجه نخواهد شد که حقیقت ماجرا چیست؟
درحالی که اگر رسانه‌ای معتبر باشد و کارکرد آن درست صورت گیرد، طوری که خبر را دقیق بازگو کنند و تلاش شود با پرسیدن سوالات مناسب ابعاد خبر را تکمیل کنند. دیگر نیازی نیست افراد بدون صلاحیت حرفه‌ای این کار را کنند همین که چند رسانه با گرایش های مختلف این کار را انجام دهد، کفایت می کند. ولی چون رسانه معتبر نداریم هر کس به خود اجازه می‌دهد وارد ماجرا شود.
عموم مردم، مصرف کننده تحلیل ها و خبرها هستند و نه تولیدکننده. این که برخی گمان کنند مردم می توانند خبر و نظر کارشناسی تولید کنند، درست نیست. مگر عموم مردم چقدر تخصص دارند که بتوانند در هر موضوعی این کار را انجام دهند؟ البته مردم داوری می‌کنند پس از شنیدن نظرات کارشناسی و اخبار صحیح انان داوری نهایی را انجام می‌دهند. باید آزادی وجود داشته باشد و گرایش های مختلف بتوانند نمایندگی خود را در رسانه داشته باشند.
گرایش های سیاسی و اقتصادی و اجتماعی باید بتوانند در رسانه ها نماینده داشته باشند و آنها باید به صورت کارشناسی پیگیر اتفاقات گوناگون و تحلیل آنها باشند. مردم هم به تناسب علاقه ای که دارند یکی از این رسانه ها را انتخاب و خبر و تحلیل آن را دنبال می کنند. این وضعیت ابهام آمیز، محصول تشتت نیروهای سیاسی و رسانه‌ای است. یکی از دلایل تشتت نیروهای سیاسی هم، تشتت رسانه ای است.
حال در پاسخ به این سوال که از چه زمانی وضع چنین است، باید گفت از زمانی که در داخل کشور، هیچ نهاد رسانه رسمی که ذیل آزادی و حاکمیت قانون فعالیت کند، نداریم. بنابراین طبیعی است که تشتت به وجود می آید. در گذشته رسانه‌های رقیب برای «رسانه انحصاری» وجود نداشتند و این تک‌صدایی این نقیصه را پوشش می‌داد و دیده نمی‌شد ولی الان تک‌صدایی از میان رفته و این تشتت آشکار و شدید شده است.
