پایگاه خبری جماران: چند روز گفتیم که تفسیر علامه طباطبایی(ره) از عبارت «مصابره» در قرآن بدین قرار است که «مصابره عبارت است از اینکه جمعیتى به اتفاق یکدیگر اذیت ها را تحمل کنند و هر یک صبر خود را به صبر دیگرى تکیه دهد».
طبعا صبر پیشه کردن در سختی ها، نیازمند «انگیزه» و «اراده» قوی است؛ مردمان باید یکدیگر را در قامت ید واحد و مجموعه ی به هم پیوسته ببینند تا در گام بعدی اراده کنند برای حفظ این کلیّت، اذیت ها را تحمل کرده و هم افزایی کنند.
بدون مجامله بگویم، کشور ما اکنون در سخت ترین دوران 40 سال اخیر به سر می برد. فقط یک بُعد از این دشواری را می توان در اتحاد بی سابقه ی استکبار و ارتجاع منطقه دید. اوضاع اقتصادی و معیشتی کشور نیز احتیاجی به گفتن ندارد.
در این وضعیت وظیفه مسئولان چیست؟ اگر بگوییم «خدمت به مردم» جز توضیح واضحات چیزی نگفته ایم. اساسا وظیفه مسئولان جز این نیست؛ شیوه این خدمت کردن است که نتیجه کار را مشخص می کند.
به باور نگارنده، یکی از شروط تحمل مشکلات از سوی مردم احساس نزدیکی مسئولین به آنان است. اگر مردم، مقامات کشور را برج عاج نشینانی ببیند که از مشکلات آنان بی خبرند و بویی از آنها نبرده اند، انگیزه ای هم برای تحمل فشارها نخواهند داشت. در آن صورت حتی ممکن است در ریشه یابی مشکلات، دشمنی دشمنان در نگاه مردم جایگاه فرعی به خود بگیرد و مسئولینی که خود در حال کنترل اوضاع هستند را مقصر اصلی بپندازند.
مسئولان جمهوری اسلامی از لحاظ سطح زندگی شخصی و خانوادگی باید در حدّ متوسط مردم زندگی کنند و چنانچه مظاهر جمل و ریخت و پاش در سبک زندگی آنان تبدیل به امری رایج شود یا در ذهن مردم این تلقی تثبیت شود، عکس العمل قهری آن ناشکیبایی مردم در برابر مشکلات خواهد بود.
یاد امام گرامی مان بخیر که در دوران سخت دفاع مقدس، که همواره به مسئولان در مورد قیمت کالاهای اساسی مردم مانند نان سفارش می کردند و حتی به قیمت سیگار مصرفی طبقات محروم جامعه بودند.
آیت‌الله غلامحسین جمی امام جمعه قهرمان خرمشهر درباره حساسیت ویژه امام خمینی نسبت به برابری مردم و مسئولین، روایت می کند: «روزی به همراه دو نفر دیگر از روحانیون برای دیدار امام به جماران رفتیم.
صبح زود به جماران رسیدیم. از راه دور آمده بودیم و گرسنه هم بودیم. در همان محله جماران قهوه‌خانه‌ای بود. قرار شد برای خوردن صبحانه به آن‌جا برویم. یکی از همراهانمان را فرستادیم که از نانوایی نانی بگیرد و در قهوه‌خانه بیاورد تا صبحانه بخوریم. نان را گرفت و آورد اما با یک حالت تعجب! گفتیم: چه شده؟ گفت: این امام چطور آدمی است؟ گفتیم: مگر چه شده؟
گفت: وقتی رفتیم که نان بگیریم، نانوا خودش برایمان تعریف کرد که آقا از وقتی که به جماران آمدند، نان منزلش را از این‌جا می‌گیرند. امروز اول وقت کسی آمد و به من گفت: برای منزل آقا از این‌جا نان می‌خرند؟ گفتم: بله. گفت: من از طرف امام آمده‌ام، آقا مرا فرستاده‌اند که به شما بگویم، مراقب باش.
همان نانی که به تمام مردم عادی این جماران می‌دهی، همان نان را به خانواده و منزل ما بده و اگر من متوجه بشوم که برای ما در نان دادن امتیازی قائل شده‌ای و نان‌های بهتری از دیگران به ما داده‌ای، می‌گویم که دیگر از شما نان نخرند و دیگر این‌جا نیایند. نانوا می‌گفت: ما دیگر اینطورش را ندیده بودیم. خیلی تعجب کرده بود. ما که این چیزها را می‌فهمیدیم، ارادتمان نسبت به امام بیشتر می‌شد».
این خاطرات اگرچه همیشه باید مورد توجه کارگزاران نظام اسلامی باشد اما در شرایط دشوار امروز بیش از هر زمان باید مدنظر قرار گیرد؛ خصوصا آنکه در ماه مبارک رمضان قرار داریم و سفره های رنگارنگ افطار هم برقرار... .
