محسن برجعلی‌زاده، قهرمان کاراته: بی‌انگیزه بودن ورزشکار و عدم حمایت مالی از مشکلات کاراته

برای سوال اول و به روال مرسوم گفتگوها، مختصری از خودتان بگوئید؟
محسن برجعلی زاده هستم.متولد سال 1360 و در شهر کریمه اهل بیت (ع) قم بدنیا آمدم. مدرک تحصیلی بنده کارشناس رادیولوژی می باشد که از سال 1383 جذب سازمان تامین اجتماعی در شهر دامغان شدم. از سال 1387 هم با انتقال به شهر سمنان کارم را بیمارستان شفا سمنان ادامه دادم و در حال حاضر هم در بخش رادیولوژی این بیمارستان مشغول خدمت به بیمه شدگان تامین اجتماعی می باشم.

ورزش را از چه سالی شروع کردید و چرا رشته کاراته رو انتخاب کردید؟
ورزش کاراته را از سن 12 سالگی یعنی از سال 1372 و از باشگاه شهید میرعبدالباقی قم شروع کردم. نکته جالب اینجاست که تمرین ما داخل یک زیرزمین کوچک و به اصطلاح یک باشگاه بود که حدود 40 نفر بصورت همزمان تمرین می کردیم و الان حدود 25 سال است که کاراته کار میکنم. علت انتخاب کاراته رو می توانم بگویم که در خانواده ما موروثی بود. چون پدرم و عموی بنده هم کاراته کار بودند و بالتبع من هم وارد این رشته ورزشی شدم. ولی جدای این عامل می توانم بگویم کاراته یک رشته ورزشی خیلی جالب است. ورزش کاراته هم باعث آرامش میشود و هم اعتماد به نفس ورزشکار را بالا می برد. کاراته به مسائل اخلاقی خیلی تاکید میکند. یک کاراته کا باید با احترام فعالیتش را شروع کند و با احترام به اتمام برساند، کاری که در خیلی از ورزشها انجام نمیشود. در کل می توان گفت روح کاراته بر اخلاق استوار است.

تا الان چه مقامهایی رو بدست آوردید؟
در این مدتی که مشغول به این ورزش هستم مقامهای زیادی رو چه در سطح استانی، چه کشوری و چه بین المللی بدست آوردم و آخرین مورد هم همین مقام اول و مدال طلای مسابقات جهانی کاراته سبک شوتوکان در کشور ترکیه بود که به لطف خدا توانستم گردن آویز طلا را بدست بیاورم. من 2 بار مقام سوم در مسابقات بین المللی کاراته جام ایران زمین رو بدست آوردم. 2 بار هم نائب قهرمان کشور در مسابقات کاتای انفرادی شدم و 2 بار هم مقام سوم کشوری در مسابقات کاتای انفرادی رو دارم. البته در مسابقات استانی کاراته بارها مقام اول و قهرمانی رو کسب کردم.

پس می توان گفت مشوقت اصلی برای ورزش کاراته پدرتان بوده است؟
دقیقا بله، البته شغل پدرم دبیر آموزش و پرورش در قم بود. ولی جا دارد از عموی عزیزم شهید محمود برجعلی زاده هم یاد کنم که ایشان یکی از بنیان گذاران ورزش کاراته از سال 1357 در شهر قم بودند. با فعالیت عموی بنده در این رشته ورزشی پدرم هم جذب این رشته شده و به واسطه فعالیت ایشان در این رشته من و برادرم هم این رشته ورزشی را ادامه دادیم. منظورم از موروثی بودن این نکته بود که در حال حاضر هم دختر بنده مشغول فعالیت در رشته کاراته می باشد.

از سبکهای کاراته و مربیان خودتون بگوئید؟
کاراته چندین سبک دارد که یکی از آنها شوتوکان می باشد. شوتوکان یک سبک ضربه ای است که به رزمی کاران یاد می دهد چگونه از طریق یک سری اصول و فرم ها در برابر حریف از خود دفاع کنند. شوتوکان سبکی سخت است که روی ضربات قوی، ایستادن های طولانی و بسیاری تکنیک های دیگر تاکید می کند. این تکنیک ها برای جلوگیری از صدمه و پایان دادن سریع به مبارزه طراحی شده اند. مربی من در قم استاد بیطرفان بودند که به خاطر دارم در محل تمرین که بدون هیچ تهویه و یا امکانات مناسبی بود ولی علیرغم وجود این مسائل، انگیزه بالایی برای تمرین داشتیم. حتی نوع تمرینات هم خیلی طاقت فرسا بود و این سختی تمرینات نتیجه اش این شد که نفر اول جهان شدم و بخاطر همین هم هیچ وقت تلاش و زحمات استاد بیطرفان رو از یاد نمیبرم و جا دارد از زحمات ایشان از صمیم قلبم تشکر و قدردانی کنم چرا که کاراته حرفه ای رو مدیون ایشان هستم. البته مربیان من در سمنان جناب استاد خادمیان و استاد جندقی بودند که همین جا از این بزرگواران هم تشکر می کنم.

وضعیت کاراته رو در استان سمنان چگونه می بینید؟
کاراته استان در سالهای اخیر بخصوص در 5 سال گذشته تحول چشمگیری داشته که علت آن میتواند بخاطر فعالیتهای زیاد و موثر مسئولین هیات کاراته و تلاش و همت مربیان و ایجاد انگیزه در ورزشکاران دانست که به نسبت سابق جهش چشمگیری داشته است.

برای پیشرفت کاراته در استان چه راهکاری پیشنهاد میدهید؟
برای پیشرفت کاراته باید هزینه کرد...البته کاراته هزینه بالایی نمیخواهد ولی همین هزینه کم هم متاسفانه در نظر گرفته نمیشود.

کمی از مسابقات جهانی ترکیه بگوئید؟
من اولین باری بود که به مسابقات برون مرزی و جهانی میرفتم. خوب خیلی استرس داشتم.مسابقات به لحاظ قوی بودن تیم های شرکت کننده از کشورهای مختلف واقعا در سطح بالایی برگزار شد. کسانی که ورزشی هستند میدانند تعداد شرکت کننده ها وحتی حضور تماشاچیان در سالن ورزشگاه باعث استرس یک ورزشکار میشود و من هم از این قاعده مستثنی نبودم .. مسابقات در 3 روز پیاپی از تاریخ 31/1/97 تا تاریخ 2/2/97 در ورزشگاه آتاتورک شهر استانبول کشور ترکیه انجام شد و من روز سوم باید به روی تاتامی میرفتم. از طرفی در دو روز اول مسابقات ، تیم ما هیچ مدال طلایی کسب نکرده بود و این کارم را خیلی سخت میکرد ولی خدا را شکر من اولین طلایی تیم در روز سوم مسابقات شدم. تو این مسابقات حدود34 کشور حضور داشتند.حریفهای من از کشورهای فلسطین الجزایر سوریه و در فینال از آلمان بودند که علیرغم توانایی زیاد آنها در این سبک ولی به لطف خداوند و دعای خیر دوستان و البته خانواده موفق شدم گردن آویز طلا را با خودم به کشور عزیزم ایران بیارم که این مقام تا الان بهترین لحظه ی فعالیت ورزشی من بوده است.

برای آینده چه هدف و برنامه ای دارید؟
انشالله تا زمانیکه شرایط روحی و جسمی به من اجازه بدهد در تمامی مسابقات شرکت میکنم

از مسئولین چه انتظاری دارید؟
رزمی کارها بخصوص کاراته کاها همیشه باعث افتخار کشور بودند.اگر مسئولین توجه بیشتری به این ورزش داشته باشند، مسلماً این افتخار آفرینی ها استمرار پیدا کرده و باعث انگیزه بیشتری در ورزشکار میشود. از مسولین ورزشی انتظار دارم که به ورزشهای رزمی مثل کاراته اهمیت بیشتری بدهند..چون واقعا استعدادهای زیادی در سطح استان وکشور وجود دارد که متاسفانه بخاطر بی انگیزه بودن ورزشکار از بین رفته و علت اصلی این داستان هم عدم حمایت های مالی از ورزشکاران می تواند باشد.