بازی جزو جدایی ناپذیر زندگی اجتماعی افراد است که با توجه به شرایط جغرافیایی و اقلیمی هر منطقه طراحی می شود.
بازی های بومی و محلی بخشی از میراث ناملموس کشور است که در گذشته ای نه چندان دور نقش مهمی در سلامت جسم و روان مردمان مناطق مختلف این سرزمین در قالب فعالیت های تفریحی و ورزشی ایفا می کرد.
بازی های بومی و محلی با توجه به وضعیت اقلیم، آیین ها، فرهنگ و الزام های هر منطقه ترسیم شده و بازتاب بخشی از جهان بینی مردمان آن مناطق است.
این بازی ها بیشتر به صورت دسته جمعی بوده و در آن مسائل تربیتی و بار فرهنگی خاصی نهفته شده که در گذشته از آن ها به منظور پر کردن اوقات فراغت انسان ها بهره گیری می شد.
بازی های بومی و محلی دارای تنوع و جذابیت بالایی است و می‌تواند تاریخ و سنت های این مرز و بوم را به شکل پویا و عمیق به نسل های آینده انتقال دهد و آدمی آن ها را بهانه ای برای گریز از پیامدهای فناوری های نوین و مفهوم بخشی دوباره به زندگی استفاده کند.
سادگی در پرداختن به بازی های بومی و محلی، نیاز نداشتن به امکانات و فضای خاص برای این بازی ها، دردسترس بودن، تقویت توانایی استعداد جسمانی و فکری و تحت پوشش قرار دادن همه گروه های سنی از کودک تا کهنسال از مهم ترین جنبه ها و ویژگی های ورزش های سنتی این مرز و بوم است.
این بازی های جذاب و نشاط آفرین، قوانین ساده و اولیه زندگی و نیز مدیریت و هدایت آن را به شیوه ای روان آموزش می دهد و تمرینی برای افراد در راستای کسب مهارت های لازم برای رویارویی با موقعیت های دشوار در زمانه به ویژه عصر حاضر است.
بازی‌های پر جنب و جوش گذشتگان قربانی ارتباطات عصر نوین شده که پیامدی جز سستی، تنبلی، چاقی، فردگرایی و آموزش خشونت در نسل جدید را در پی نداشته است.
به جرات می توان گفت، کم تحرکی های ناشی از بازی ها در دنیای مجازی یکی از چالش های امروز جوامع بشری است که احیای بازی های بومی و محلی به عنوان سرگرمی های سالم نقشی راهگشا در افزایش پویایی و سرزندگی جامعه دارد.
بازی های بومی و محلی از نبود توجه و توسعه یافتگی رنج می برند که فقدان برنامه ریزی و برگزاری رقابت های منظم بازی های بومی و محلی از جمله موانع توسعه این رشته های ورزشی است بنابراین برگزاری جشنواره و المپیاد های ملی و بین المللی بازی های بومی و محلی راهکاری برای ترویج آن ها در جامعه است.
احیا و ترویج بازی های بومی و محلی با رویکردی فرهنگی و با توجه به موهبت های آموزشی و تربیتی این بازی ها می تواند میراث گذشتگان را زنده نگاه دارد و نسل حال و آینده را با کودکانه های به تاریخ سپرده شده، پیوند دهد.
تحقیقات حاکیست تمام مسائلی که در ورزش های مدرن می توان به جامعه انتقال داد در ذات بازی های بومی و محلی موجود است و این امر نشان از کارکرد این بازی ها دارد.
نظام آموزشی همواره بهترین نقطه اتکا برای نهادینه کردن مسایل در جوامع نوین است و ورزش های بومی و محلی نیز از طریق آموزش و پرورش می توانند در جامعه اشاعه و ترویج شود.
آموزش و پرورش با قراردادن یادگیری بازی های بومی و محلی در اولویت های آموزشی، این بازی ها را به کودکان و نسل آینده انتقال دهد تا علاوه بر آگهی بخشی این قشر از بار آموزشی بازی ها، فرهنگی را از نسلی به نسل دیگر منتقل کند.
علاوه بر این، نظام آموزشی با ترویج این بازی ها در دبستان و پیش دبستان می تواند در افزایش تحرک فیزیکی نسل امروز و پیش گیری از اضافه وزن آن ها و دیگر پیامدهای ابزارهای ارتباطی عصر نوین چون سستی، فردگرایی و خشونت مقابله کند.
آموزش بازی های بومی و محلی به معلمان تربیت بدنی و برگزاری کلاس داوری و مربیگری بازی‌های بومی و محلی علاوه بر احیاء موجب ارتقاء این ورزش‌ها نیز می‌شود.
رسانه با آگاه سازی و اطلاع رسانی به آحاد جامعه نقش مهم در احیاء بازی های بومی و محلی دارد که باید از این ظرفیت رسانه برای ترویج این بازی ها در بین خانواده ها و تقویت نشاط اجتماعی بیش از پیش استفاده کرد.
برگزاری بازی های بومی و محلی در محیط ها و فضاهای جذاب، افزایش بودجه به این بخش، حمایت از فعالیت های پژوهشی در این زمینه ، آموزش در مدارس و دانشگاه ها و تغییر نگرش مسوولان و حمایت بیش از پیش آن ها در بسترسازی به منظور ترویج و احیاء این بازی ها اقدامی مهم و اجتناب ناپذیر است.
تاکنون در ایران یک هزار و 100 بازی بومی و محلی شناسایی و مورد ارزشیابی قرار گرفته است.
دال پلان، کمربند بازی، الک دلک، الختر، پاری که، چارقاف، بالش که و کلاه پران از جمله بازی های بومی و محلی در استان سمنان است.
- خبرنگار ایرنا در سمنان
9891/7408
انتهای پیام بازی های بومی و محلی بخشی از میراث ناملموس کشور است که در گذشته ای نه چندان دور نقش مهمی در سلامت جسم و روان مردمان مناطق مختلف این سرزمین در قالب فعالیت های تفریحی و ورزشی ایفا می کرد.
بازی های بومی و محلی با توجه به وضعیت اقلیم، آیین ها، فرهنگ و الزام های هر منطقه ترسیم شده و بازتاب بخشی از جهان بینی مردمان آن مناطق است.
این بازی ها بیشتر به صورت دسته جمعی بوده و در آن مسائل تربیتی و بار فرهنگی خاصی نهفته شده که در گذشته از آن ها به منظور پر کردن اوقات فراغت انسان ها بهره گیری می شد.
بازی های بومی و محلی دارای تنوع و جذابیت بالایی است و می‌تواند تاریخ و سنت های این مرز و بوم را به شکل پویا و عمیق به نسل های آینده انتقال دهد و آدمی آن ها را بهانه ای برای گریز از پیامدهای فناوری های نوین و مفهوم بخشی دوباره به زندگی استفاده کند.
سادگی در پرداختن به بازی های بومی و محلی، نیاز نداشتن به امکانات و فضای خاص برای این بازی ها، دردسترس بودن، تقویت توانایی استعداد جسمانی و فکری و تحت پوشش قرار دادن همه گروه های سنی از کودک تا کهنسال از مهم ترین جنبه ها و ویژگی های ورزش های سنتی این مرز و بوم است.
این بازی های جذاب و نشاط آفرین، قوانین ساده و اولیه زندگی و نیز مدیریت و هدایت آن را به شیوه ای روان آموزش می دهد و تمرینی برای افراد در راستای کسب مهارت های لازم برای رویارویی با موقعیت های دشوار در زمانه به ویژه عصر حاضر است.
بازی‌های پر جنب و جوش گذشتگان قربانی ارتباطات عصر نوین شده که پیامدی جز سستی، تنبلی، چاقی، فردگرایی و آموزش خشونت در نسل جدید را در پی نداشته است.
به جرات می توان گفت، کم تحرکی های ناشی از بازی ها در دنیای مجازی یکی از چالش های امروز جوامع بشری است که احیای بازی های بومی و محلی به عنوان سرگرمی های سالم نقشی راهگشا در افزایش پویایی و سرزندگی جامعه دارد.
بازی های بومی و محلی از نبود توجه و توسعه یافتگی رنج می برند که فقدان برنامه ریزی و برگزاری رقابت های منظم بازی های بومی و محلی از جمله موانع توسعه این رشته های ورزشی است بنابراین برگزاری جشنواره و المپیاد های ملی و بین المللی بازی های بومی و محلی راهکاری برای ترویج آن ها در جامعه است.
احیا و ترویج بازی های بومی و محلی با رویکردی فرهنگی و با توجه به موهبت های آموزشی و تربیتی این بازی ها می تواند میراث گذشتگان را زنده نگاه دارد و نسل حال و آینده را با کودکانه های به تاریخ سپرده شده، پیوند دهد.
تحقیقات حاکیست تمام مسائلی که در ورزش های مدرن می توان به جامعه انتقال داد در ذات بازی های بومی و محلی موجود است و این امر نشان از کارکرد این بازی ها دارد.
نظام آموزشی همواره بهترین نقطه اتکا برای نهادینه کردن مسایل در جوامع نوین است و ورزش های بومی و محلی نیز از طریق آموزش و پرورش می توانند در جامعه اشاعه و ترویج شود.
آموزش و پرورش با قراردادن یادگیری بازی های بومی و محلی در اولویت های آموزشی، این بازی ها را به کودکان و نسل آینده انتقال دهد تا علاوه بر آگهی بخشی این قشر از بار آموزشی بازی ها، فرهنگی را از نسلی به نسل دیگر منتقل کند.
علاوه بر این، نظام آموزشی با ترویج این بازی ها در دبستان و پیش دبستان می تواند در افزایش تحرک فیزیکی نسل امروز و پیش گیری از اضافه وزن آن ها و دیگر پیامدهای ابزارهای ارتباطی عصر نوین چون سستی، فردگرایی و خشونت مقابله کند.
آموزش بازی های بومی و محلی به معلمان تربیت بدنی و برگزاری کلاس داوری و مربیگری بازی‌های بومی و محلی علاوه بر احیاء موجب ارتقاء این ورزش‌ها نیز می‌شود.
رسانه با آگاه سازی و اطلاع رسانی به آحاد جامعه نقش مهم در احیاء بازی های بومی و محلی دارد که باید از این ظرفیت رسانه برای ترویج این بازی ها در بین خانواده ها و تقویت نشاط اجتماعی بیش از پیش استفاده کرد.
برگزاری بازی های بومی و محلی در محیط ها و فضاهای جذاب، افزایش بودجه به این بخش، حمایت از فعالیت های پژوهشی در این زمینه ، آموزش در مدارس و دانشگاه ها و تغییر نگرش مسوولان و حمایت بیش از پیش آن ها در بسترسازی به منظور ترویج و احیاء این بازی ها اقدامی مهم و اجتناب ناپذیر است.
تاکنون در ایران یک هزار و 100 بازی بومی و محلی شناسایی و مورد ارزشیابی قرار گرفته است.
دال پلان، کمربند بازی، الک دلک، الختر، پاری که، چارقاف، بالش که و کلاه پران از جمله بازی های بومی و محلی در استان سمنان است.
- خبرنگار ایرنا در سمنان
9891/7408
کپی شد
