به گزارش ایرنا، نخستین روز ماه رجب در مدینه میلاد پسری از جنس عصمت و زیبایی، خانه امام سجاد(ع) و دختر امام حسن مجتبی(ع) را از بوی دل انگیز عطر یاس مادرش زهرا(س) لبریز کرد.
حلول پنجمین خورشید از آسمان عصمت مصطفی(ص) چشمه هایی از علم را در جویبارهای خشکیده زمین جوشان می کند و انفاس جویندگان علم را سیراب.
پوسته های ترک خورده و خشکیده ایمان و معرفت چنان از لطف وجود افلاکیش جان تازه می گیرد که شهد و حلاوت آن تا به امروز کام سرگشتگان علم را شیرین می کند که گویی جان مسیحایی بر کالبد مردگان دمیده است.
ماه رجب همزمان با طلوع شکافنده علم و پنجمین ستاره از خاندان پاکی ها و مظهر عصمت و طهارت آغاز می شود و گل ستاره آسمان شیعه از وجودش با لبخندی از عشق شکوفا می شود.
در چنین روزی نور زلال حضرت باقر(ع) در دل آسمان و زمین و جن و انس مانند ماه و خورشید چنان تابید که ظلمات پیچ و تاب گرفته دستگاه جور و تباهی و تاریکی را نوید روشنایی داد.
امروز روز میلاد مردی از نسل ولی الله است که شهر پیغمبر(ص) از عطر حضورش پنجره در پنجره مژده از طلوع درخشان وارث کربلا را می دهند، امروز روز میلاد معصومی است که حماسه ای عظیم را دید، حماسه ای از خون و آتش و خیمه ها و دست های بریده و رقیه و 6 ماهه رباب و چادر خاکی را.
پنجمین اختر آسمان ولایت در چهارمین بهار عمر خود در کنار جد بزرگوارشان حسین بن علی(ع) و پدرشان امام سجاد(ع) به تماشای رشادت های مردانه زینب(س) نشست و با کاروانی سربلند از جدال روشنایی و تاریکی، راهی شام و کوفه شد.
کاروانی که به پشتوانه سرهای سر به نیزه، مدال افتخار شیعه را بر سینه تاریخ چنان کوباند که هیچ خناس و رجیمی توانایی به مبارزه طلبیدن آن را ندارد.
حضرت باقر(ع) قصه ای از سر 6 ماهه شنید و دید و هم پای پدرش گریست و تکرار قد خمیده و کوچه های مدینه را این بار در چهره دلربای پسر زهرای اطهر(س) به نظاره نشست؛ به گواه تاریخ، نخستین کسی که از آمدن تنها و خسته و تیرخورده ذوالجناح مرکب سید الشهدا به خیمه ها خبر داد، آن امام همام بود.
باقر الامین، الباقر، باقرالعلم، الشاکر لله، محمد بن علی الاوّل، الهادی، لسیدان، الباقران و الصادقان از جمله القاب ایشان است.
امام محمد باقر(ع) به الشبیه نیز شهرت داشتند چرا که سیمای نورانی ایشان وارثی از سیمای آسمانی پیامبراکرم(ص) بود.
دوره امامت پنجمین امام شیعیان پس از 95 هجری قمری همزمان با شهادت امام زین العابدین(ع) به امر پروردگار آغاز شد و تا سال 114 هجری قمری به مدت 19سال و چند ماه ادامه داشت.
هنگامی که ابوجعفر(ع) رسالت سنگین امامت را برعهده گرفت، نزدیک به یک سده از وفات پیامبر اسلام(ص) گذشته بود و مردم به دلیل سپری شدن زمان از احکام و عقاید اسلامی آگاهی درستی نداشتند. بنابراین بیش از نیم قرن تلاش های بنی امیه برای ایجاد شبهه اعتقادی در مسلمانان نتیجه داده بود، اما دیری نپایید امام پنجم شیعیان با دریای علم و دانش خود جامعه را از گام نهادن در مسیر ظلمت و تاریکی رهاند و به طرف نور و روشنایی رهنمود کرد، دانش امام باقر(ع) سرچشمه الهی داشت و به امر خالق یکتا با مخالفان دین به مبارزه برخاست.
امام پنجم جایگاه علمی والایی داشت و در بحث های علمی که با دانشمندان انجام می داد همیشه یکه تاز میدان بود.
در دوره امامت امام محمد باقر علیه السلام مسائلی مانند انقراض امویان و بر سر کار آمدن عباسیان، بروز نبردهای سیاسی و ظهور سرداران و مدعیانی چون ابوسلمه خلّال، ابومسلم خراسانی و دیگران مطرح است؛ همچنین ترجمه کتاب های فلسفی و مجادله های کلامی در این دوره پیش آمد، امام(ع) از موقعیت مساعد روزگار سیاسی، برای نشر آموزه های اصیل اسلامی و معارف برحق بهره جست و دانشگاه تشیع و علوم اسلامی را پایه ریخت.
امام محمدباقر(ع) سرانجام پس از سال ها تلاش در راه مبارزه با طاغوت زمان و تببین و گسترش آموزه های اسلامی در هفتم ذیحجه 114هجری قمری در 57 سالگی در زادگاه خود به دستور هشام بن عبدالملک مسموم شد و به شهادت رسید و پیکر این امام بزرگوار در آرامگاه بقیع به خاک سپرده شد.
7342م/6103/7408
انتهای پیام حلول پنجمین خورشید از آسمان عصمت مصطفی(ص) چشمه هایی از علم را در جویبارهای خشکیده زمین جوشان می کند و انفاس جویندگان علم را سیراب.
پوسته های ترک خورده و خشکیده ایمان و معرفت چنان از لطف وجود افلاکیش جان تازه می گیرد که شهد و حلاوت آن تا به امروز کام سرگشتگان علم را شیرین می کند که گویی جان مسیحایی بر کالبد مردگان دمیده است.
ماه رجب همزمان با طلوع شکافنده علم و پنجمین ستاره از خاندان پاکی ها و مظهر عصمت و طهارت آغاز می شود و گل ستاره آسمان شیعه از وجودش با لبخندی از عشق شکوفا می شود.
در چنین روزی نور زلال حضرت باقر(ع) در دل آسمان و زمین و جن و انس مانند ماه و خورشید چنان تابید که ظلمات پیچ و تاب گرفته دستگاه جور و تباهی و تاریکی را نوید روشنایی داد.
امروز روز میلاد مردی از نسل ولی الله است که شهر پیغمبر(ص) از عطر حضورش پنجره در پنجره مژده از طلوع درخشان وارث کربلا را می دهند، امروز روز میلاد معصومی است که حماسه ای عظیم را دید، حماسه ای از خون و آتش و خیمه ها و دست های بریده و رقیه و 6 ماهه رباب و چادر خاکی را.
پنجمین اختر آسمان ولایت در چهارمین بهار عمر خود در کنار جد بزرگوارشان حسین بن علی(ع) و پدرشان امام سجاد(ع) به تماشای رشادت های مردانه زینب(س) نشست و با کاروانی سربلند از جدال روشنایی و تاریکی، راهی شام و کوفه شد.
کاروانی که به پشتوانه سرهای سر به نیزه، مدال افتخار شیعه را بر سینه تاریخ چنان کوباند که هیچ خناس و رجیمی توانایی به مبارزه طلبیدن آن را ندارد.
حضرت باقر(ع) قصه ای از سر 6 ماهه شنید و دید و هم پای پدرش گریست و تکرار قد خمیده و کوچه های مدینه را این بار در چهره دلربای پسر زهرای اطهر(س) به نظاره نشست؛ به گواه تاریخ، نخستین کسی که از آمدن تنها و خسته و تیرخورده ذوالجناح مرکب سید الشهدا به خیمه ها خبر داد، آن امام همام بود.
باقر الامین، الباقر، باقرالعلم، الشاکر لله، محمد بن علی الاوّل، الهادی، لسیدان، الباقران و الصادقان از جمله القاب ایشان است.
امام محمد باقر(ع) به الشبیه نیز شهرت داشتند چرا که سیمای نورانی ایشان وارثی از سیمای آسمانی پیامبراکرم(ص) بود.
دوره امامت پنجمین امام شیعیان پس از 95 هجری قمری همزمان با شهادت امام زین العابدین(ع) به امر پروردگار آغاز شد و تا سال 114 هجری قمری به مدت 19سال و چند ماه ادامه داشت.
هنگامی که ابوجعفر(ع) رسالت سنگین امامت را برعهده گرفت، نزدیک به یک سده از وفات پیامبر اسلام(ص) گذشته بود و مردم به دلیل سپری شدن زمان از احکام و عقاید اسلامی آگاهی درستی نداشتند. بنابراین بیش از نیم قرن تلاش های بنی امیه برای ایجاد شبهه اعتقادی در مسلمانان نتیجه داده بود، اما دیری نپایید امام پنجم شیعیان با دریای علم و دانش خود جامعه را از گام نهادن در مسیر ظلمت و تاریکی رهاند و به طرف نور و روشنایی رهنمود کرد، دانش امام باقر(ع) سرچشمه الهی داشت و به امر خالق یکتا با مخالفان دین به مبارزه برخاست.
امام پنجم جایگاه علمی والایی داشت و در بحث های علمی که با دانشمندان انجام می داد همیشه یکه تاز میدان بود.
در دوره امامت امام محمد باقر علیه السلام مسائلی مانند انقراض امویان و بر سر کار آمدن عباسیان، بروز نبردهای سیاسی و ظهور سرداران و مدعیانی چون ابوسلمه خلّال، ابومسلم خراسانی و دیگران مطرح است؛ همچنین ترجمه کتاب های فلسفی و مجادله های کلامی در این دوره پیش آمد، امام(ع) از موقعیت مساعد روزگار سیاسی، برای نشر آموزه های اصیل اسلامی و معارف برحق بهره جست و دانشگاه تشیع و علوم اسلامی را پایه ریخت.
امام محمدباقر(ع) سرانجام پس از سال ها تلاش در راه مبارزه با طاغوت زمان و تببین و گسترش آموزه های اسلامی در هفتم ذیحجه 114هجری قمری در 57 سالگی در زادگاه خود به دستور هشام بن عبدالملک مسموم شد و به شهادت رسید و پیکر این امام بزرگوار در آرامگاه بقیع به خاک سپرده شد.
7342م/6103/7408
کپی شد
