طبق تحقیقات جدید، دسته قدیمی‌تری از داروهای دیابت نوع ۲ که به نام "تیازولیدین دیون‌ها" یا TZD شناخته می‌شوند، ممکن است از شما در برابر زوال عقل محافظت کنند.
جی پلاس، تیازولیدین دیون ها که به نام گلیتازون ها نیز شناخته می‌شوند، خطر زوال عقل را در میان افرادی که در معرض خطر بالایی قرار دارند و در صورت مصرف حداقل یک سال از این داروها، تا ۲۲ درصد کاهش می‌دهد.
مهر نوشت؛ اینکه دقیقاً چگونه این داروهای دیابت خطر ابتلاء به زوال عقل را کاهش می‌دهند به طور کامل درک نشده است و این مطالعه برای پاسخ به این سوال طراحی نشده است.
«روبرتا دیاز برینتون»، نویسنده این مطالعه از دانشگاه علوم بهداشتی آریزونا، گفت: «دیابت یک عامل خطر شناخته شده برای زوال عقل است و گلوکز یا قند خون سوخت اصلی مغز برای عملکردهای مهم از جمله تفکر، درک و حل مسئله است.»
برینتون گفت: «در دیابت نوع ۲، مکانیسم خروج گلوکز از خون و ورود به سلول‌ها عملکرد کمتری دارد که می‌تواند بر روی شناخت که یکی از پر انرژی ترین عملکردها است، تأثیر بگذارد.»
برای این مطالعه، محققان خطر ابتلاء به زوال عقل را در افراد مسن مبتلا به دیابت نوع ۲ که با داروی سولفونیل اوره یا تیازولیدین دیون تحت درمان بودند را با کسانی که بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۹ در سیستم مراقبت‌های بهداشتی به تنهایی تحت درمان با متفورمین قرار گرفتند، مقایسه کردند.
این داروهای دیابت همه متفاوت عمل می‌کنند. تیازولیدین دیون ها به بدن کمک می‌کنند تا بهتر از انسولین استفاده کند تا قند خون وارد سلول‌های بدن شود و در آنجا به عنوان انرژی استفاده شود. سولفونیل اوره‌ها تولید انسولین را افزایش می‌دهند و به بدن در استفاده از این هورمون کمک می‌کنند. متفورمین بدن را نسبت به انسولین حساس‌تر می‌کند و میزان گلوکز ترشح شده توسط کبد را کاهش می‌دهد.
افراد ۶۰ ساله و بالاتر که اولین نسخه متفورمین، سولفونیل اوره یا تیازولیدین دیون را بین ژانویه ۲۰۰۱ تا دسامبر ۲۰۱۷ دریافت کردند، برای حدود هشت سال تحت نظر بودند. این مطالعه نشان داد افرادی که تیازولیدین دیون مصرف می‌کردند ۱۱ درصد کمتر در معرض خطر ابتلاء به بیماری آلزایمر و ۵۷ درصد کمتر در معرض خطر ابتلاء به زوال عقل عروقی بودند. دمانس عروقی معمولاً در اثر سکته‌های متعدد ایجاد می‌شود.
این مطالعه نشان داد که خطر زوال عقل به هر دلیلی در میان افرادی که فقط از داروی سولفونیل اوره برای دیابت خود استفاده می‌کردند، ۱۲ درصد بیشتر بود.
افراد زیر ۷۵ سال نسبت به افراد مسن‌تر بهره بیشتری از تیازولیدین دیون بردند و به نظر می‌رسید این داروها در افرادی که دارای اضافه وزن داشته یا چاق بودند محافظت بیشتری ایجاد کند.
برینتون می‌گوید: «تیازولیدین دیون ها در کاهش احتمال ابتلاء به بیماری آلزایمر در سنین بالاتر مؤثر بودند.»
مانند همه داروها، تیازولیدین دیون ها می‌توانند عوارض جانبی از جمله افزایش وزن، مشکلات کبدی و مشکلات بینایی داشته باشند.
