رژیم غذایی «فستینگ» به درمان سرطان کمک می کند

جی پلاس، به نقل از مدیکال نیوز، تغییر در نوع و مقدار غذایی که فرد می‌خورد می‌تواند اثرات مثبتی بر سلامت و پیری داشته باشد. برخی شواهد نشان می‌دهد که رژیم غذایی فستینگ برای طولانی مدت ممکن است مکانیسم‌های سلولی محافظ را فعال کند.

مهر نوشت؛ نتایج نشان داد که تغییرات متابولیک و سیستم ایمنی با بهبود عوارض سرطان منطبق است، اما اثربخشی آنها را ثابت نکرده است.

تحقیقات بیشتر برای تعیین اینکه آیا اثرات متابولیک و ایمنی ناشی از رژیم غذایی فستینگ باعث بهبود کارایی درمان استاندارد سرطان و کاهش مرگ و میر می‌شود، ضروری است.

دانشمندان معتقدند که این اثرات رژیم غذایی فستینگ تا حدی به دلیل کاهش موقت گلوکز، انسولین و فاکتور رشد شبه انسولین ۱ (IGF-۱) است. IGF-۱ هورمونی است که رشد را تنظیم می‌کند، متابولیسم ماهیچه‌های اسکلتی را کنترل می‌کند و ماهیچه‌های بدن انسان را بازسازی می‌کند.

از آنجایی که IGF-۱ رشد و تقسیم سلولی، مرگ سلولی و بقای سلولی را تنظیم می‌کند، ممکن است رشد تومورهای سرطانی را نیز افزایش دهد.

مطالعات اولیه با چرخه‌های دوره‌ای روزه‌داری طولانی‌مدت اثرات ضد توموری، افزایش پاسخ به درمان ضد سرطان و محافظت از سلول‌های سالم در برابر آسیب ناشی از شیمی‌درمانی را نشان داده است.

اگرچه رعایت دوره‌های طولانی مدت این رژیم غذایی و محدودیت‌های شدید مصرف کالری ممکن است چالش برانگیز بوده و دارای مشکلات ایمنی باشد.

با در نظر گرفتن این موضوع، دانشمندان یک "رژیم غذایی تقلیدکننده روزه موسوم به فستینگ" ایجاد کرده اند که کالری، قند و پروتئین کمی دارد. هدف دستیابی به اثراتی مشابه روزه داری است و در عین حال از کمبود مواد مغذی جلوگیری می‌کند.

محققان برای ۱۰۱ شرکت کننده مبتلا به سرطان به مدت ۵ روز رژیم غذایی فستینگ یکسان طراحی کردند. شرکت کنندگان تا ۶۰۰ کالری در روز ۱ و حداکثر ۳۰۰ کالری در روزهای ۲-۵ مصرف کردند. آنها این دوره از محدودیت کالری را با ۱۶ تا ۲۳ روز تغذیه مجدد دنبال کردند تا وزن از دست رفته را به دست آورند. سپس افراد این رژیم‌ها را هر ۳ یا ۴ هفته تا ۸ دوره تکرار کردند.

این مطالعه شامل افرادی بود که انواع مختلفی از سرطان را در مراحل مختلف داشتند و از درمان‌های ضدسرطانی مختلفی استفاده می‌کردند.

در ۹۹ شرکت کننده‌ای که تیم ارزیابی کردند، این رژیم غذایی سطح گلوکز سرم را ۱۸.۶ درصد، انسولین سرم را ۵۰.۷ درصد و IGF-۱ سرم را ۳۰.۳ درصد کاهش داد.

محققان سطح انسولین را ارزیابی کردند زیرا شواهد نشان می‌دهد که این هورمون رشد سلول‌های سرطانی را تحریک می‌کند. به طور مشابه، برخی شواهد نشان می‌دهد که سطوح بالاتر گلوکز سرم نیز باعث پیشرفت سرطان می‌شود.