خاطره آیت الله فاضل لنکرانی از کودکی هایش و چگونگی آشنایی با امام

جی پلاس: آشنایی من با حضرت امام به دوران کودکی برمی گردد چرا که نه تنها ایشان از دوستان نزدیک مرحوم پدرم بودند بلکه بین آن دو رفت و آمد زیادی بود و از این جهت ایشان را در منزل خودمان زیاد می دیدم. به یاد می آورم در آن روزهایی که برای نخستین بار توانایی تمیز افراد را به اندازه ای هر چند اندک به دست آورده بودم، یک روز حضرت امام برای ملاقات پدرم تشریف آوردند. خانه ما بسیار محقر بود، تنها از دو اتاق تشکیل شده بود یکی برای مهمان ها و بازدیدکننده ها و دیگری برای خودمان بود. وقتی حضرت امام در آن اتاق نشسته و مشغول گفتگو با پدرم بودند ناگهان به ذهنم خطور کرد که ایشان با دیگر دوستان پدرم تفاوت دارند. بنابراین در من حالت خاصی نسبت به ایشان به وجود آمد، حالتی «لایدرک و لا یوصف».

در حضرت امام متانت و وقار خاصی را احساس می کردم و بعد از شنیدن صحبت هایشان به این نتیجه رسیدم که احساس تعهد نیز در ایشان بسیار خاص است. در کل از نظر اخلاقی فردی بسیار ویژه بودند بدین ترتیب از همان لحظه ارادت خاصی در من نسبت به ایشان به وجود آمد. از این گذشته من و مرحوم حاج آقا مصطفی در دوران دبستان همکلاسی بودیم و بنابر این بین ما دوستی محکمی برقرار بود از این جهت نیز من با حضرت امام خمینی آشنا بودم حتی پس از تمام کردن دبستان و ورود به دوره تحصیلات روحانیت نیز من و حاج آقا مصطفی هم بحث و اغلب همدرس بودیم و از این رو ارتباط من با حضرت امام نیز ادامه پیدا کرد.

یادم است امام در آن زمان در همین خانه ای که اکنون جزو املاکشان به شمار می رود به صورت اجاره ای سکونت داشتند. برای مدت چند ماه، من و مرحوم حاج آقا مصطفی با هم نزد صاحبخانه می رفتیم و کرایه خانه را پرداخت می کردیم. تا بالاخره به واسطه اموال شخصی که در خمین داشتند، توانستند همان خانه را خریداری کنند. کم کم به جایی رسیدم که توانستم در جلسه های درس ایشان شرکت کنم. البته ـ درست به خاطر دارم ـ در همان اوایل طلبگی می دانستم که ایشان درس خارج اصولی را برای اولین بار در مدرسه فیضیه شروع کرده اند. کسانی که در این درس شرکت می کردند از چند نفر تجاوز نمی کردند از جمله مرحوم استاد شهید مطهری، آیت الله منتظری و یکی دو نفر دیگر که الان درست آنها را به خاطر ندارم.

برشی از کتاب سلسله موی دوست؛ به نقل از مرحوم آیت الله العظمی فاضل لنکرانی.