با آقا از حرم برگشتیم و بعد از مدت کوتاهی دیدم آقا نیست به بالای پشت بام رفتم نبودند، در اتاق هم قفل بود، از خدمتکار هم پرسیدم گفت: آقا بیرون نرفته است اما نبودند که نبودند تا اینکه...
جی پلاس: امام در نجف یا کاظمین به حرم که مشرف می شدند مثل بعضی ها همه دعاها را در حرم نمی خواندند که مردم ببینند. شب های جمعه که به حرم می رفتیم امام به خانه بر می گشتند و دعای کمیل را در خانه می خواندند یا از مسجد که می آمدند تنهایی به اتاق خودشان می رفتند و در را هم از داخل می بستند و چراغ هم ربع ساعت خاموش بود و عبادات مخصوصی داشتند.
یک دفعه که با آقا از مسجد برگشته بودم دیدم آقا نیست. در اتاق بالا هم جوری قفل آویزان شده بود که خیال کردم در قفل است. فکر کردم امام از منزل خارج شده اند. به خدمتکار منزل گفتم: «تازه با آقا از مسجد آمده ایم آقا کجاست؟» گفت: «از پله رفتند بالا» گفتم: «نیست، چراغ خاموش است و در هم قفل است» آیت الله تبریزی هم آمده بود که با امام ملاقات کند. باز دیدم که خدمتکار گفت آقا بالاست تا گفتم به خدا نیست، در اتاقشان هم قفل است، دیدم صدای امام از داخل اتاق بالا آمد که آقای فرقانی من اینجا هستم داد نزن و بعد بلند شدند و چفت در را که از داخل می بستند باز کردند. گفتم: آقا چرا در تاریکی نشسته اید؟ کلید دم در بود تا چراغ را روشن کردم دیدم امام در سجده است. گفتند: چی می خواهی؟ امام در این حالت اذکاری داشتند که ما نمی دانستیم چیست وقتی سر از سجده برداشتند دیدم صورتشان پر از اشک است و مهرشان هم از اشک خیس شده است.
برشی از کتاب برداشت هایی از سیره امام خمینی(س)؛ ج 3. خاطره به نقل از حجت الاسلام و المسلمین فرقانی.
