گام هایشان را طوری تنظیم می کردند که مبادا پای روی کفش یا عبای کسی بگذارند.
دوستانی که از حضور امام در کربلا خبردار می شدند برای اقامه نماز ظهر و عصر خود را به محل اقامتشان می رساندند تا از این توفیق بهره مند شوند و اگر تعداد نفرات کم که در اتاق و اگر افراد بیشتر می شدند نماز در حیاط اقامه می شد.
حیاط مساحتی حدود پنجاه متر داشت و زیرانداز هم برای فرش کردن کف آن به اندازه کافی نبود بنابراین بعضی از حاضران عبای خود را به عنوان سجاده استفاده می کردند. وقتی آقا برای اقامه نماز می آمدند گاهی تراکم جمعیت طوری بود که مجبور بودند از میان صفوف عبور کنند[1] و حرکت برایشان بسیار سخت می شد اما چون عبای مردم و کفش هایشان روی زمین بود آقا با همه مشقت گام هایشان را طوری تنظیم می کردند که مبادا پا روی وسایل آنها بگذارند و به جای آنکه بخواهند کلامی رعایت حق الناس را به شاگردانشان گوشزد کنند، اینگونه آنها را در کلاس درس عملی شرکت می دادند.[2]
- البته حاضران مشتاق بودند تا عبایشان به قدم های امام تبرک شود.
- برگرفته از خاطره نقل شده از حجت الاسلام و المسلمین محمدحسن رحیمیان در کتاب در سایه آفتاب.
