در جایی از مجلس می نشست که استاد نتواند سهم بیشتری از نگاه خود را به او دهد.
جی پلاس: در سال دومی که به درس آیت الله حائری[1] آمد نگاه استاد عادلانه در مجلس توزیع نمی شد، چه بیشترین سهم نگاه را آنکه مشتاق تر بود می گرفت. لذا سعی می کرد در جایی از مجلس بنشیند که استاد به راحتی نتواند بدو سهم بیشتر دهد. و این کار سه ظرافت می طلبید: یکی آنکه در جایی قرار گیرد که شاگرد تنبل ها نمی نشینند. دیگر آنکه با صدرنشینی حرمت بزرگترها را نریزد و سوم آنکه به جای مخصوصی عادت نکند. چنین بود که چند سال اول، هر روز جایش را تغییر می داد. اما در سال های آخر عمر استاد، غالبا کنار او می نشست. گویا استاد از نشستن در کنار چنین دست پرورده ای آرامش می یافت.[2]
- آیت الله شیخ عبدالکریم حائری یزدی، موسس حوزه علمیه قم و از اساتید امام خمینی(س).
- برشی از کتاب خمینی روح الله به قلم سید علی قادری. این مطلب برمی گردد به ایام جوانی و آن هنگامی که امام در مکتب آن بزرگوار تلمذ می کردند.
کپی شد
