چه شد که امام از قم به تهران بازگشت؟

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: آخرین روزهای دی ماه سال 58 بود که زنگ تلفن به صدا در آمد و آن سوی خط کسی نبود جز دوست مهربانم[1] که سال های سال در کنار هم با خوبی روزگار گذرانده بودیم. با لحن همیشگی گفت: عزیزی جان سلام. حال و احوالی کرد و گفت: سه روز است که برای امر مهمی به قم آمده ام ولی به دلایلی مجبورم به تهران برگردم و می خواستم تو به جای من به قم بیایی. با همین علامت های کوتاه متوجه شدم که این امر مهم منظور مراقبت از امام است.

بیست و نهم دی ماه بود که راهی قم شدم و با آدرسی که داشتم به منزل آقای اشراقی[2] رسیدم. مرحوم حاج احمد آقا[3]، دکتر عارفی، آقای صانعی[4] در اتاقی جمع بودند. دکتر شروع کرد برایم شرایط را توضیح دادن و گفت: دو روز پیش وقتی امام از پله های منزل بالا می آمدند دردی در جلوی قفسه صدری حس می کنند که بلافاصله تحت مراقبت قرار گرفتند. نوار قلب و معاینات و آزمایش های اولیه همگی طبیعی است.

پس از ارائه توضیحات و وظایف من، دکتر عارفی راهی تهران شد و قرار بود که به جای ایشان به مراقبت از امام بپردازم. با اینکه سال های مختلف در بهترین مراکز پزشکی دنیا مسئول اورژانس ها و کشیک های شبانه بودم و نحوه حل مسائل پزشکی را به دانشجویان جوان آموزش می دادم اما نمی دانم چرا اینهمه دلهره و نگرانی به سراغم آمده بود.

غروب بود که امام برای تجدید وضو به سمت دستشویی می رفتند و من در مقابل در اتاقشان ایستادم و سلام کردم و این اولین باری بود که توفیق زیارت امام که سال ها مقتدایم بود نصیبم شد.

... صبح هنگام و پس از صرف صبحانه امام در ناحیه سینه دچار درد خفیفی شدند که با قرص نیتروگلیسیرین کاهش یافت اما ساعتی بعد که از اتاق بیرون آمدند در درگاه به زمین خوردند. وحشت همه را فرا گرفت. به کمک حاج احمد آقا و آقای صانعی امام را بلند کردیم و بر روی تخت خواباندیم. فشار خون 110 میلی متر جیوه بود و معاینات هیچ علامت غیر طبیعی را نشان نمی داد. بعد از بهبود شرایط امام با تهران تماس گرفتیم که اعضای شورای انقلاب، وزیر بهداشت و متخصصان قلب بعد از ظهر به قم آمده و همگی تصمیمشان این شد که امام را به بیمارستان شهید رجایی منتقل کنند.

روزها گذشت و امام به جماران رفتند و از آن پس به پیشنهاد دکتر عارفی من هر دوشنبه به مدت 24 ساعت به عنوان پزشک کشیک در بیت امام بودم.[5]