نمازی که هیچ گاه به تأخیر نیفتاد

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: هنوز 20 دقیقه ای به اذان ظهر باقی مانده بود و آقا با اینکه شرایط بسیار سختی را می گذراندند و برایشان حرکت دشوار بود، لباس تمیز خواستند تا خود را برای نماز آماده کنند[1]، به ایشان گفته شد که هنوز وقت نماز نرسیده که پاسخ دادند می خواهم برای نماز آماده باشم[2] دکترها پایین آمدن از تخت را صلاح نمی دانستند و به سختی لباس آقا عوض شد و با شلنگ آب گرمی بر روی همان تخت وضو گرفتند و عمامه را به سرشان بستند. مانند همیشه تقاضای عطر کردند[3] و قبل از اذان خود را برای حضور در بارگاه ملکوت آماده کردند.

کادر پزشکی مشتاق بود تا از نزدیک به تماشای نماز امام بنشیند اما چون آقا این کار را نمی پسندیدند آنها از پشت شیشه یا از پشت لنز دوربین آقا را نگاه می کردند و حسرت لحظه ای از رابطه او با خدا را می خوردند و با خود دعا می کردند که ای کاش ذره ای از این خلوص نصیبشان شود.[4]