حاج آقا مصطفی به شهادت رسیده بود، هر چه می کردند امام قطره ای اشک نمی ریخت. اطرافیان نگران حالشان شده بودند. چاره را در این دیدند که برایشان روضه بخوانند.
به گزارش خبرنگار جی پلاس، ارادت ویژه امام خمینی (س) به ساحت قدسی ائمه اطهار علیهم السلام چیزی نبود که بر کسی پوشیده بماند، کافی بود فقط چند صباحی با ایشان دمخور می شدی آنگاه این ارادت برایت مکشوف می شد چه برسد به کسانی که سال ها حظ و بهره ای از وجودشان برده بودند. مرحوم حجت الاسلام و المسلمین علی دوانی به خاطره ای درباره ارادت امام نسبت به حضرت علی اکبر سلام الله علیه پرداخته است:
آقای کوثری که سال ها در قم روضه خوان خاص امام بود نقل می کرد: پس از شهادت مرحوم حاج آقا مصطفی وارد نجف شدم، رفقا گفتند خوب به موقع آمدی امام را دریاب که هر چه ما کردیم در مصیبت حاج آقا مصطفی گریه کند از عهده برنیامدیم، مگر تو کاری بکنی. خدمت امام عرض کردم: «اجازه می دهید ذکر مصیبتی بکنم»؟ اجازه فرمودند. هر چه نام مرحوم آقا مصطفی را بردم تا با آهنگ حزین امام را منقلب کنم، که در عزای پسر اشک بریزند، ولی امام تغییر حالی پیدا نکردند و همچنان ساکت و آرام بودند ولی همین که نام حضرت علی اکبر(ع) را بردم هنگامه شد. امام چنان گریستند که قابل وصف نیست.
برشی از برداشت هایی از سیره امام خمینی(س)؛ ج 3، ص 29
