امام فردی بود که وقتی واعظی بالای منبر می رفت، برایش فرقی نمی کرد که شیرین صحبت می کند یا تلخ، حزن انگیز یا خنده دار اما ذکر مصیبت اهل بیت علیهم السلام که می شد، موضوع کاملا متفاوت می شد.
به گزارش خبرنگار جی پلاس، خدایی که می شوی، رقیق بودن هم ویژگی قلبت می شود، امام خمینی (س) هم مرد خدا بود و رقیق القلب و این نازکدلی وقتی حرف ائمه علیهم السلام پیش می آمد، بیشتر خود را می نمایاند. مرحوم حجت الاسلام و المسلمین علی دوانی این موضوع را اینگونه روایت کرده است:
من بارها امام را در مجالس روضه ای که در خانه بعضی از آقایان عالِم یا در مسجد بالای سر حرم حضرت معصومه(س) تشکیل می شد می دیدم. تمام حاضران در مجلس روضه به گفته های واعظ، چه شیرین و چه تلخ، چه حزن انگیز و چه خنده دار، بر حسب حالت خود، عکس العمل نشان می دادند، عده ای تبسم می کردند یا عده ای می خندیدند، جمعی تحت تأثیر مطالب حزن انگیز سر تکان می دادند و با صدای کوتاه یا بلند گریه می کردند. اما امام همواره آرام و بی تفاوت می نشستند و فقط گوش می دادند، چنان که واقعاً باعث تعجب هر بیننده ای می شد. ولی همین که لحظۀ ذکر مصیبت اهل بیت(ع) فرا می رسید امام دستمالشان را از جیب بیرون می آوردند و بی اختیار می گریستند و اشک می ریختند. گاهی می دیدم که دستمال را با دست بر روی دهان نگاه داشته اند و به سخنان واعظ یا روضه خوان گوش می دهند و در همان حال قطره های درشت و پی در پی اشک از چشمانشان جاری بود. می توان گفت همان طور که طاقت و تحمل امام نسبت به سایر مطالب و حوادث و دیدنی ها و شنیدنی ها بیش از همه بود، گریستن و اشک ریختن ایشان برای مصیبت های اهل بیت(ع) نیز بیش از دیگران بود.
برشی از برداشت هایی از سیره امام خمینی (س)؛ ج 3، ص 30-31
