دکتر محمد رجبی دوانی از اساتید فلسفه، نوجوانی اش با ایام آزادی امام از زندان و حصر مصادف شده بوده که از آن روزگار به بیان خاطراتی پرداخته که خواندنی است.
به گزارش خبرنگار جی پلاس، دکتر محمد رجبی دوانی که متولد پانزدهم دی ماه سال 1328 قم است. خاطرات شیرینی از روزهای نوجوانی اش در خدمت امام دارد. او دوره متوسطه اش را در قم گذراند و وارد دانشگاه شد و در 1351، موفق به دریافت لیسانس فلسفه از دانشگاه تهران شد. پس از آن فوق لیسانس فلسفه اسلامی را از دانشکده الهیات دانشگاه تهران و دکترای فرهنگ و زبان های باستانی را از دانشکده ادبیات همان دانشگاه دریافت کرد.
رجبی چندین بار در سال‌های 1344 ـ 1355، به دلیل فعالیت های سیاسی و پخش اعلامیه، حدود سه سال و چهار ماه در زندان گذراند. وی پیش از انقلاب در دبیرستان های تهران فلسفه تدریس می کرد (1352 ـ 1355). پس از پیروزی انقلاب با توجه به دانشی که در دوران دانشجویی از محضر استادانی مانند دکتر سید احمد فردید، دکتر رضا داوری، دکتر ابوالحسن جلیلی و دکتر سید حسن نصر آموخته بود و با مطالعه و تحقیق ممتد شخصی آن را کامل تر کرده بود، به تدریس فلسفه علوم در دانشگاه تهران فراخوانده شد.
رجبی در عین حال یکی از بنیانگذاران حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی در سال 1358 بود و در سال 1359، نیز با گروهی از دانشجویان عضو دفتر تحکیم وحدت، مرکز مطالعات و تحقیقات فرهنگی و تاریخی را تشکیل داد.
در سال 1373، در هیأت پنج نفری اساتید منتخب اعزامی مرکز آموزش مدیریت دولتی برای تدریس مباحث استراتژیک به قرقیزستان رفت.
رجبی علاوه بر فعالیت‌های دانشگاهی، مشاغل مختلفی را به عهده گرفت که مهمترین آنها عبارتند از:
مسئول بخش پژوهش امور تربیتی استان تهران (1358)؛ عضو شورای بنیادی نظام پیش دانشگاهی (1359)؛ مدیر عامل باشگاه معلمان تهران و مدیر کل آموزش ضمن خدمت وزارت آموزش و پرورش (1359)؛ معاون پژوهشی وزیر، رئیس سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزش و پرورش (1360)؛ مدیر کل دفتر تحقیقات و برنامه‌ریزی درسی (1361)؛ عضو شورای هنرهای نمایشی کشور (1363)؛ مدرس مراکز تربیت معلم تهران (1363 ـ 1365)؛ مدرس دوره‌های کارشناسی ارشد دانشگاه‌های تهران (1363 ـ 1377)؛ معاون کتابخانه مجلس شورای ملی (1364)؛ رئیس کتابخانه ملی (1366 ـ 1371)، رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی در آلمان (1378).
خاطره شیرینی که او از امام خمینی (س) نقل کرده به شرح زیر است:
بهترین خاطره ام از آن دوران این است که حضرت امام همواره با احترام به کودکان و نوجوانان برخورد می کردند و برای آنها شخصیت قائل می شدند تصور کنید عده ای نوجوان سیزده چهارده ساله دور و بر امام باشند و مشتاقانه این طرف و آن طرف بروند! شاید چندان قابل تحمل نباشد، ولی در حالی که دیگران در چنین وضعی معمولا می گویند بچه ها کنار بروند و جا را به بزرگترها بدهند؛ امام هیچ وقت با ما چنین برخوردی نکردند؛ به طوری که خودمان را یک بزرگ‌سال احساس می کردیم. اگر عکس های مربوط به آن زمان را ملاحظه بفرمایید، همیشه دور و بر حضرت امام عده ای جوان و نوجوان هم هستند. به تأسی از امام، کسانی هم که در معیت ایشان بودند، هیچ وقت بچه‌ها را طرد نمی کردند. بعد از آزادی حضرت امام، تمام علمای قم به زیارت ایشان شتافتند. امام هم بازدید آنها را در مساجدشان انجام می داد تا هم با مردم دیدار داشته باشند و هم اهل منزل آن آقایان به علت هجوم مردم به زحمت نیفتند.
من عکسی دارم به همراه اخوی و عده ای دوستان که در خدمت حضرت امام در مسجد رضوی واقع در خیابان باجک گرفته شده است. اخوی گفت: زمانی نمایشگاهی از عکس‌های دوران اولیه قیام حضرت امام گذاشته بودند و شاید در حدود ده پانزده عکس را دیدم که من و شما به اتفاق سایر دوستان در کنار امام بودیم.
برشی از کتاب امام به روایت دانشوران؛ ص 148-149
