چه شد که آیت الله نوری همدانی شاگرد کلاس اخلاق امام شد؟/چهار صفت برجسته اولیاءالله در کلام امام صادق(ع) کدامند؟

جی پلاس: آیت الله العظمی حسین نوری همدانی، از علمای حوزه علمیه قم در خاطرات خود به روزگاری اشاره می کند که برای ادامه تحصیل از همدان راهی قم می شود و آنجا آوازه امام را که به حاج آقا روح الله شهرت داشتند، می شنود و مشتاق می شود تا در درس ایشان شرکت کند و... ادامه مطلب که با هم می خوانیم:

‌‌بنده در سال 1363 قمری (23 شمسی) پس از آنکه در حوزۀ علمیۀ همدان،‌‎ ‎‌«شرح لمعه» و «قوانین» را خواندم، به قم آمدم. در ابتدای ورود، شنیدم که‌‎ ‎‌عصرهای جمعه، حاج آقا روح اللّه ، که یکی از استادان و علمای بزرگ قم است ـ در‌‎ ‎‌آن زمان اینگونه مشهور بودند یک ساعت به مغرب مانده، در مدرسۀ فیضیه، زیر‌‎ ‎‌کتابخانه، درس اخلاق می گویند و جمعیت زیادی در آن جلسه شرکت می کنند. بعد‌‎ ‎‌از درس هم توسط حضرت آیت اللّه خوانساری، نماز جماعت اقامه می شد. بنده‌‎ ‎‌همان اولین جمعه شرکت کردم. حدیثی که آن روز محور بحث امام(ره) بود، این‌‎ ‎‌حدیث از حضرت امام صادق(ع) و پیغمبراکرم(ص) در معرفی و بیان صفات‌‎ ‎‌اولیاءاللّه بود‌‎[1]‎‌. نشانۀ اول اولیای خدا این است که سکوتشان توأم با فکر است، و‌‎ ‎‌غفلت و عدم توجه نیست. نشانۀ دوم این است که نگاهشان عبرت است. به هیچ‌‎ ‎‌چیز با نظر سطحی و ساده نمی نگرند، بلکه نگاهشان با عبرت گرفتن توأم است.‌‎ ‎‌نشانۀ سوم این که حرف می زنند، ولی حرفشان همه حکمت است. حکمت، آن‌‎ ‎‌کلامی است که براساس حقایق این عالم استوار است. کلامی است که به سعادت‌‎ ‎‌بشر، سعادت مادی و معنوی، کمک می کند. نشانۀ چهارم اینکه راه می روند و راه‌‎ ‎‌رفتنشان در میان مردم، برکت است. زیرا حرف شان و حرکت شان برای راهنمایی مردم‌ ‎‌و روشن کردن راه زندگی مردم است. پس از آن، شرکت در این جلسۀ پربرکت و‌‎ ‎‌تحول آفرین را یکی از کارهای خودم قرار دادم و هر جمعه در آن شرکت می کردم.‌‎ ‎‌آن درس، بسیار سازنده و کامل بود. آیات و احادیث، آمیخته با برداشت علمی،‌‎ ‎‌عرفانی و اخلاقی، با بیان بسیار رسا و وافی، از دل برمی خاست و بر دل می نشست‌‎ ‎‌و تحولی عمیق در شنونده ایجاد می کرد. مَدرس، مملو از جمعیت می شد و صفا و‌‎ ‎‌معنویت فضای مجلس را فرا می گرفت. حضرت امام با این بیان رسا و مطالبی که از‌‎ ‎‌تبحر در احادیث اسلامی، عرفانی و اخلاقی سرچشمه می گرفت و با خودساختگی‌‎ ‎‌و تهذیب نفس امام توأم بود، هر روز درس بزرگی از اخلاق می دادند و گام هایی در‌‎ ‎‌راه تکامل پیش می بردند.‌‎[2]‎

در همین رابطه بخوانید: 

محتوای نامه امام به حاج احمد چه بود که از او خواستند از پدر نرنجد؟

‌‌روایت امام از بی رغبتی آشیخ عبدالکریم حائری به ریاست بر حوزه

‌‎برخورد امام با کسانی که وجوهات شرعیه را حیف و میل می کردند، چگونه بود؟

۱. اِنَّ اَوْلِیٰاءَ اللّه سَکَتوُا فَکٰانَ سُکُوتُهمْ فِکْراً وَ نَظَروا فَکٰانَ نَظَرُهُمْ عِبْرَةً وَ نَطَقوا فَکٰانَ نُطْقُهُمْ حِکمَةً وَ مَشَوْا فَکٰانَ مَشْیُهُمْ بَیْنَ النّٰاسِ بَرَکَةً.     وسائل الشیعه، جلد یک، صفحه 65، در بعضی نسخه ها به جای کان سکوتهم فکراً، سکوتهم ذِکراً آمده است و معنای آن این است که سکوتشان یاد خداست.

۲. حوزه؛ ش 32، ص 88.

برشی از کتاب سلسله موی دوست، ص ۲۴۵-۲۴۶؛ چاپ چهارم (۱۳۸۷)؛ ناشر: موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.